Η αδελφή Μακρίνα.

Την συνάντησα πριν τριάντα και πλέον χρόνια

όταν η απόγνωση με οδήγησε στο μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα Χρυσοκάστρου.

Γιόγκα και παραθρησκείες με είχαν φέρει ένα βήμα πριν από την τρέλα.

Αμέσως με αγκάλιασαν ο γέροντας μου π. Φίλιππος Αβραμίδης και οι μοναχές .

Χάρις στις προσευχές

και την άδολη αγάπη τους μπορώ να πω πως ξεπεράστηκαν εκείνες οι δυσκολίες μου.

Την έβλεπα σχεδόν κάθε Κυριακή.

Εκατοντάδες φορές.

Ένα βλέμμα, ένας λόγος , μια ζεστή νοερή αγκαλιά.

Δεν μπορώ να φανταστώ πόσες προσευχές πόσες μετάνοιες κάναν για τον κάθε άσχετο που ζητούσε βοήθεια.

Πρώτος ασθένησε ο γέροντας μου από covid.

Πήρα τηλέφωνο.

Το σήκωσε η ίδια.

-Αδελφή τι κάνει ο γέροντας;

-Κινδυνεύει. Προσεύχεσαι για τον γέροντα Μιχάλη;

Λες και με χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα.

-Προσεύχομαι.. απάντησα χλιαρά.

Λίγες μέρες αργότερα ασθένησε και η ίδια.

Δεν τόλμησα να ξανατηλεφωνήσω.

Ε.... να μην ενοχλώ.

Μάθαινα τα δυσάρεστα από τρίτους.

Μέσα μου όμως αντηχεί η ερώτηση..

-Προσεύχεσαι για μένα Μιχάλη;

-Όχι αδελφή μου , όχι αγάπη μου , δεν έχω χρόνο...

ασχολούμαι αυτόν τον καιρό με τους δεσποτάδες,

με τις μάσκες

με τα εμβόλια..

όλο και κάτι συμβαίνει και..

όχι δεν έχω χρόνο....

Έφυγε , μια βδομάδα μετά την γερόντισσα Λυδία , πέταξαν στους ουρανούς.

Καλή Ανάσταση εκεί πάνω αδελφές μου , αγαπημένες ψυχούλες μου.

 Μιχάλης Μάλαμας