𝚲𝚨𝚭𝚨𝚸𝚰𝚴𝚬𝚺 𝝗𝝰𝞂𝝸𝝺𝝸𝝹ώ𝝼 𝝝𝝴𝞂𝞂𝝰𝝺𝝾𝝼ί𝝹𝝶ς

«Αητός βαστάει την πέρδικα

επάνω στα φτερά του

και η πέρδικα ήταν βαριά

κι αητός ήταν πουλάκι».

 

Το Σάββατο του Λαζάρου τα μικρά κορίτσια στα Βασιλικά γίνονταν Λαζαρίνες και κρατώντας καλάθια στολισμένα με λουλούδια επισκέπτονταν συγγενικά και φιλικά σπίτια και τραγουδούσαν τα λαζαρίτικα τραγούδια. Τα τραγούδια διέφεραν από σπίτι σε σπίτι ανάλογα με το αν απευθύνονταν σε παντρεμένο ζευγάρι, σε γονείς με μικρά ή μεγαλύτερα παιδιά, σε αρραβωνιασμένους ή ηλικιωμένους. Τα παιδιά γέμιζαν τα καλαθάκια τους με αυγά, γλυκίσματα ή και χρήματα.

 

«Μέσα σι τούτις τις αυλές

τις μαρμαρουστρουμένις

που διρμονίζουν τα φλουριά

και κοσκινίζουν τ’ άστρα

αυτά τα δερμονίσματα

εμάς να τα χαρίστε».

Για την αρραβωνιασμένη:

«Κάθιται η κόρη κι κιντάει

του νιούτσικου μαντήλι

μι δάκρυα βάζει βιλουνιά

μι πόνου τα μιτάξια

και με πολλά στενάγματα

διπλώνει το μαντήλι».

Για τα μικρά παιδάκια:

«Μαργαριτάρι μου λαμπρό

που κοίταξες στον άμμο

για σήκω να τιτιναχτείς

να γίνεις δαχτυλίδι

να σε φορούν οι έμορφες

κι αυτές οι μαυρομάτες».

Λαογραφικός Χορευτικός Σύλλογος Βασιλικών