Γερόντισσα Γαλακτία: Θέμεθλος στερρὸς στὰ ριζὰ τῶν Ἀστερουσίων

 

Του Ἀρχιμ. Ἱερεμίου Γεωργαλῆ

Τὰ ἀγέρωχα Ἀστερούσια ποὺ ἀενάως προσκυνεῖ ὁ Λυβικὸς πόντος εἶναι τὸ ὄρος τῶν ἁγίων τῆς ἐξάκουστης ἡρωοoτόκου καὶ ἁγιοτόκου Κρήτης. Μοναστήρια, σπήλαια, ἀσκητήρια, ἐκκλησάκια, προσκυνητάρια, προσκυνήματα, τὸ φαράγγι τῶν Ἁγίων, οἱ κρυφοὶ ἀσκητές, τὰ μνήματα τῶν μαρτύρων, τὰ ἱερὰ λείψανα τῶν ὁσίων περικοσμοῦν τὸ Ἅγιον Ὄρος τῆς Κρήτης καταδεικνύοντας ὅτι τὰ διαβατικὰ τοῦ οὐρανοῦ παραμένουν ἀνοιχτά. Ἀνθεῖ καὶ φέρει κί ἄλλο τοῦτος ὁ μυρωμένος τόπος. Γιατὶ ἐκεῖ δὲν ἀφανίστηκε τῶν ὁσίων ὁ τρόπος. Δὲν ἔλειψαν τῆς μετανοίας τὰ δάκρυα, τῶν ὁσίων οἱ πυρφόρες προσευχές, τῶν μοναστῶν οἱ ἀκολουθίες οἱ ἱερές, οἱ πόνοι οἱ ἀσκητικοί, ὁ βίος ὁ ἀγγελικὸς σὲ τόπο χοϊκό, ὁ ζῆλος ὁ ἔνθεος, ἡ νοερὰ προσευχή, ἡ θεοδίδακτη ὑπακοή, ἡ ὑψοποιὸς ταπείνωση, ἡ ἱσάγγελος παρθενία, ἡ ἀμέριμνος ἀκτημοσύνη. Αὐτὴ εἶναι ἡ ὁδὸς τοῦ Κυρίου ποὺ ὁ κόσμος τὴν περιφρονεῖ, τὴν ἀποστρέφεται, τὴν κατηγορεῖ ἐνίοτε καὶ τὴν διώκει.

Στὴν ἐκκοσμίκευση τῆς ἐποχῆς, στὴν  δαιμονοποίηση τοῦ τρόπου ζωῆς, στὴν λατρεία τῶν παθῶν, στὴν σύγχυση τῶν πολιτισμῶν, στὴν εἰδωλοποίηση τῶν ἐπιθυμιῶν, ἡ βιοτή τῶν ἐν Χριστῷ ἀγωνιστῶν εἶναι ἄκουσμα χρόνων ἀλλοτινῶν, εὐφρόσυνων καὶ φωτεινῶν. Δίδει νόημα ἱερὸ στῆς ζωῆς τὸ παρὸν καὶ θεοπρεπῶς αἴρει τὰς πύλας τοῦ οὐρανοῦ γιὰ νὰ γνωρίσει ὁ φίλος τοῦ Χριστοῦ τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ τὴν ἐλπιδοφόρα συνέχεια τῆς ἡσυχαστικῆς παραδόσεως τῶν Ἀστερουσίων ὀρέων, ποὺ σθεναρῶς ἀντιστέκεται στοῦ διαβόλου τήν ἐπέλαση, τὴν συναντήσαμε καὶ στὸ πρόσωπο τῆς μακαριστῆς Γερόντισσας Γαλακτίας ἡ ὁποία ἔζησε ἀγωνιστικῶς στὰ ριζὰ τοῦ ἁγίου ὄρους τῆς μεγαλονήσου Κρήτης καὶ ἀποτελεῖ ἕναν στερρὸ πνευματικὸ θέμεθλο τῆς ἡγιασμένης ἱστορίας τοῦ ἱεροῦ ἐκείνου τόπου. Τοῦτος ὁ  ταπεινὸς λόγος εἶναι μιὰ προσωπικὴ μαρτυρία καὶ μιὰ ἐσωτερικὴ καρδιακὴ ἀνάγκη κατάθεσης γιὰ ὅσα βιώσαμε στήν, κατ᾿ εὐδοκίαν Θεοῦ, προσωπικὴ γνωριμία καὶ συναναστροφὴ μας μὲ τὴν Γερόντισσα Γαλακτία. «Ὁ ἀκηκόαμεν, ὃ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὃ ἐθεασάμεθα καὶ αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν» καταθέτουμε γιὰ νὰ ἐνισχυθοῦν οἱ ἐν Χριστῷ ἀγωνιζόμενοι σ᾿ ἕνα κόσμο ἄκοσμο καὶ σκοτεινὸ ἀφοῦ τὸ φρόνημα τῆς σαρκὸς μεγαλύνεται καὶ ἡ  ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ βιοτή πονηρῶς καταφρονεῖται καὶ δαιμονικῶς διώκεται.

Ἡ μακαριστὴ Γερόντισσα Γαλακτία, κατὰ κόσμον Γαλάτεια Κανακάκη, γεννήθηκε  στὶς 5 Μαρτίου 1926 στὸ χωριὸ Πόμπια τοῦ νόμου Ἡρακλείου τὸ ὁποῖο βρίσκεται στοὺς  πρόποδες τῶν Ἀστερουσίων ὀρέων τῆς μεγαλονήσου Κρήτης. Ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου ἀνατράφηκε ἡ μικρὴ Γαλάτεια ἀφοῦ εὐλογήθηκε ἡ γενιὰ της ἀπὸ τοὺς Ὁσίους Πατέρες τῆς θρυλικῆς Μονῆς τοῦ Κουδουμᾶ, Παρθένιο καὶ Εὐμένιο. Ὁ παπα-Νικόλας, ὁ  παπποὺς της ἐκ μητρός, ἦταν ἱερεὺς τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου. Μετὰ δύο ἔτη ἐγγάμου βίου χήρεψε καὶ ἔζησε τὸ ὑπόλοιπον τῆς ζωῆς του ὑπὸ τὴν πεπνυμένη καθοδήγηση τῶν Ὁσίων Πατέρων, Παρθενίου καὶ Εὐμενίου, μὲ νηστεία,  ἀγρυπνία καὶ προσευχὴ ὡς καλόγηρος ἐν τῷ κόσμῳ. Σὲ καιρὸ ἀνομβρίας, ὁ  μακαριστὸς παπα-Νικόλας, ὕψωσε ἱκετευτικὰ τὰ χέρια του εἰς τὸν Κύριον τῆς Δόξης καὶ ἄνοιξε, διὰ τῆς προσευχῆς του, τοὺς καταρράκτες τοῦ οὐρανοῦ γιὰ νὰ ξεδιψάσει ὁ διψασμένος κάμπος τῆς Μεσσαρᾶς. Ὁ πατέρας της, Μιχαὴλ Κανακάκης, ἦταν ὁ ἀνάργυρος ἰατρὸς τοῦ τόπου ἐκείνου. Μὲ φιλόθεο ἦθος καὶ φιλάνθρωπα αἰσθήματα ἐξασκοῦσε τὴν ἰατρικὴ του ἐπιστήμη δίδοντας παράδειγμα βιοτῆς στὰ τέσσερα παιδιὰ του. Ὅμως ἡ  κλητὴ τοῦ οὐρανοῦ ποὺ ἔγινε καὶ ἐκλεκτὴ τοῦ Θεοῦ ἦταν ἡ τρίτη θυγατέρα τοῦ ἀνάργυρου ἰατροῦ, ἡ Γαλάτεια. Πρόθυμη καὶ ὑπάκουη, πνευματικὴ καὶ ἐνάρετη, σεμνὴ καὶ ταπεινή, μὲ ἦθος θυσιαστικὸ καὶ φρόνημα προσευχητικὸ πορεύονταν ἡ μικρὴ Γαλάτεια. Οἱ πνευματικὲς καταβολὲς τῆς οἰκογένείας της καὶ ὁ προσωπικὸς της ἀγώνας μὲ γοργοὺς βηματισμοὺς τὴν ὁδήγησαν στὰ ἐσώτερα τῆς ἡσυχαστικῆς ζωῆς. Σὲ νεαρὴ ἡλικία, μετὰ ἀπὸ καρδιακή ἐξομολόγηση, περιέπεσε σὲ βαθιὰ μετάνοια μὲ κύρια χαρακτηριστικὰ τὴ συντριβὴ τῆς καρδίας, τὰ δάκρυα τῆς μετανοίας καὶ τὴν ἱκετευτικὴ προσευχὴ. Τότε, ὡς δρόσος Ἀερμῶν, μιὰ νοητὴ φλόγα ἐπικάθησε ἐπὶ τὴν κεφαλὴν της καὶ κατῆλθε, καθαρτικὰ καὶ φωτιστικά, μέχρι τὸ βάθος τῆς καρδίας της. Στὴν νεαρὴ τότε Γαλάτεια συνέβει αὐτὸ ποὺ λέγει ὁ ἡσυχαστὴς Μητροπολίτης Πενταπόλεως, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος: «Οἱ ἐρασταὶ τοῦ Θείου εἱλκύσθησαν πρὸς τὸν θείον ἔρωτα ὑπὸ  τῆς ἐπενεργησάσης ἐπὶ τῆς καθαρᾶς αὐτῶν καρδίας  θείας  χάριτος,  τῆς ἀποκαλυφθείσης τῇ ψυχῇ καὶ ἑλκυσάσης αὐτὴν πρὸς τὸν  Θεὸν». Ἔκτοτε κατέστη πυριφλεγὴς ὁ νοῦς της ἐκ τῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος καὶ πυρφόρα ἡ καρδία της ἐκ τοῦ Θείου ἔρωτος γι᾿ αὐτὸ τὰ τοῦ κόσμου τερπνά,  πλέον, μάταια καὶ σκύβαλα λογίζει καὶ τὸ μόνο ποὺ ἐπιθυμεῖ, διακαῶς, εἶναι ἡ ὁλοκληρωτικὴ ἀφιέρωσή της, διὰ τοῦ μοναχικοῦ σχήματος, εἰς τὸν Νυμφίο Χριστό. Τὴν ὁδὸ πρὸς τὴν Μονή  ἀνέκοψε ὁ πατέρας της ποὺ τὴν ἀγαποῦσε ἰδιαιτέρως καὶ δὲν ἤθελε νὰ τὴν στερηθεῖ  ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ πολλὰ θαυμαστὰ σημεῖα ἀντιλήφθηκε ὅτι δὲν ἦταν θέλημα Θεοῦ νὰ παντρευτεῖ ἡ ἠγαπημένη του θυγατέρα.

Κατ’ οἰκονομία Θεοῦ ἡ Γερόντισσα ἀνέλαβε γιὰ σαράντα περίπου χρόνια τὴν φροντίδα τῆς ἀνιψιὰ της Ἀντωνούλας ποὺ εἶχε σοβαρὰ προβλήματα ὑγείας. Πειρασμοί καὶ δοκιμασίες, θλίψεις καὶ ἀνάγκες, προσβολὲς καὶ περιφρονήσεις, πικρία καὶ ἀναλγησία ἔλαβε ἡ μακαριστὴ Γερόντισσα ἀπὸ φθόνο διαβολικό καὶ ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη ἐμπάθεια. Μὰ ἐκείνη σήκωσε θυσιαστικῶς τὸν σταυρὸ τοῦ Κυρίου καὶ ἠκολούθησε ἀγωνιστικῶς τὸν Νυμφίο Χριστὸ εἰς τὸν κρανίου τόπο μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως. Τὸ ἔτος 2017 στὶς 16 Ἰανουαρίου κατόπιν σεπτῆς εὐλογίας τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γορτύνης καὶ Ἀρκαδίας κ. Μακαρίου πραγματοποιήθηκε ἡ μοναχικὴ της κουρά καὶ ὀνομάσθηκε Γαλακτία Μοναχὴ λαμβάνοντας, ἐπαξίως, τὸ Μέγα καὶ Ἀγγελικὸ Σχῆμα.

Ἡ ἐπὶ γῆς πορεία τῆς μακαριστῆς Γερόντισσας Γαλακτίας ἦταν μιὰ βαθιὰ ἐμπειρία μετανοίας καὶ ἐπιστροφῆς στὸ ἀρχαῖον κάλλος τοῦ Παραδείσου. Ἔλαβε ἐμπειρία τῶν μελλόντων διὰ τοῦτο καὶ τὰ χαμερπῆ πάθη δὲν εἶχαν μέρος μετ’ αὐτῆς. Ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ βασίλευε στὴν καρδιὰ της γι’ αὐτὸ τὰ χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τοῦ ὁσιοτρόπου βίου της ἦταν ἡ ἀνιδιοτελὴς ἀγάπη, ἡ βαθυτάτη ταπείνωση καὶ ἡ καρδιακὴ προσευχή. Στὸν κόσμο ζοῦσε ἀλλὰ ἐκ τοῦ κόσμου τούτου δὲν ἦταν ἀφοῦ νεκρώθηκε γιὰ τὰ τοῦ κόσμου τερπνά. Εἶχε ἀναπτύξει σὲ μεγάλο βαθμὸ τὸ χάρισμα τῆς αὐτομεμψίας. Θεωροῦσε τὸν ἑαυτὸ της ὑπαίτιο τῶν κακῶν τοῦ κόσμου. Χαίρονταν ὅταν τὴν συκοφαντοῦσαν ἀφοῦ πάλιν καὶ πολλάκις ἐσήκωσε τοῦτο τὸν σταυρὸ μετὰ χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως. Τὰ πάντα τὰ ἀπέδιδε στὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἤλπιζε πάντοτε στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ὁ λογισμὸς της ἦταν ἀθῶος, ἁπλός, ἀγαθὸς καὶ πνευματοκίνητος. Ἦταν χαριέστατη καὶ πλατύχωρη στήν ἐπικοινωνία της ἡ  δὲ συμπεριφορὰ της εἶχε ὀρθόδοξη γνησιότητα ἀφοῦ ἦταν μακριὰ ἀπὸ ξηροὺς εὐσεβεστικούς τύπους. Ἡ Γερόντισσα Γαλακτία δὲν ἀπογοήτευε, δὲν ἔκρινε, δὲν κατέκρινε ἀλλά, Χάριτι Θεοῦ,  διέκρινε, ἀνέπαυε, εἰρήνευε καὶ θεράπευε τὶς πληγωμένες ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων. Ἡ πτωχὴ Γερόντισσα εἶχε πλούσια καρδιὰ καὶ σπλάγχνα οἰκτιρμῶν διὰ τοῦτο ἡ ἀπέριτη μικρὴ οἰκία της ἦταν σιτοβολώνας γιὰ τοὺς ἀναγκεμένους.  Καί ταῦτα πάντα μετὰ διακρίσεως,  ταπεινώσεως καὶ ἡσυχίας ἐπιτελοῦσε. Ἡ πτωχεία της εἶχε αὐτάρκεια ἀσκητική. Ὁ τρόπος της διακριτικός, κενωτικός, φιλόθεος διὰ τοῦτο καὶ φιλάνθρωπος. Ἡ ἀκτινοβολία τοῦ προσώπου της, ἡ καθαρότητα τοῦ βλέμματός της, ἡ γλυκύτητα τοῦ λόγου της, ἡ  ἠρεμία τοῦ τρόπου της δήλωνε τὴν ἐσωτερικὴ της ἡσυχία ποὺ ἀποκάλυπτε, ἐν τέλει, τὸν ἡσυχαστικὸ της βίο. Εἶχε μυστικὴ ζωή, ὑπακοῆς, νηστείας, ἀγρυπνίας, προσευχῆς, γονυκλισίας, ἐγρήγορσης,  αὐτομεμψιας, δακρύων, ἐξομολόγησης, συχνῆς μετοχῆς στὸ Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ἀξιώθηκε νὰ ζήσει πνευματικὲς καταστάσεις, νά καταυγασθεῖ ἀπὸ τὸ ἀνέσπερο Φῶς τῆς Τρισηλίου Θεότητος, νὰ δεῖ τὸ σκότος τῆς κολάσεως, νὰ συνομιλήσει μετὰ τῶν Ἁγίων, νὰ ἀντικρύσει τὰ μέλλοντα ὡς παρόντα, νὰ πορευθεῖ στὸ παρὸν μὲ τὴν ἐμπειρία τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Εἶδα ἀνθρώπους κάθε ἡλικίας μά κυρίως νέους στὶς κατὰ καιρὸν ἐπισκέψεις μου γιὰ περισσότερο ἀπὸ μία δεκαετία νὰ κατακλύζουν τὸ πτωχό, μικρό, ἀπέριτο μὰ συνάμα εὐρύχωρο σπιτάκι της ποὺ μοῦ θύμιζε ἀσκητικὴ καλύβα τῆς ἁγιορειτικῆς ἐρήμου. Στὴ ἀρχὴ ξαφνιάστικα, ἔπειτα ἀναρωτήθηκα, στὴ συνέχεια εἶδα καὶ ἄκουσα, μετὰ θαύμασα καὶ ἀφοῦ ἔλαβα πείρα τῶν γεγονότων, ἐλέγχθηκα. Γιατὶ εἶδα πὼς ἡ μικρὴ τὸ δέμας ἀλλὰ πνευματέμφορος Γερόντισσα Γαλακτία θεράπευε μὲ πόνο καὶ ἀγάπη, μὲ διάκριση μητρικὴ καὶ ταπείνωση περισσὴ, τὶς ψυχὲς τῶν τρωθέντων ὑπὸ τῆς ἁμαρτίας ἀνθρώπων. Τόσοι ἄνθρωποι καὶ μάλιστα νέοι ποὺ πολλὲς φορὲς δὲν εἶχαν γεύση καὶ ἐμπειρία τῆς πνευματικῆς ζωῆς γνώρισαν τὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό, τὸν μοναδικὸ Σωτήρα τοῦ κόσμου, ἐξαιτίας τῆς Γερόντισσας Γαλακτίας. Τοὺς ἔδειξε τὴν θύρα τῆς μετανοίας, τὸ λουτρὸ τοῦ Μυστηρίου τῆς ἐξομολογήσεως. Μὲ παρρησία  καυτηρίαζε τὴν  ἁμαρτία καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ ἀγαπητικὰ ἀποδέχονταν τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ τοὺς καθιστοῦσε παιδιὰ της. Χάριτι Θεοῦ τοὺς μεταμόρφωνε καὶ τοὺς ὁδηγοῦσε στὴν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία. Εἶχε λόγο προφητικὸ καὶ σθεναρὰ τόνιζε πὼς ἡ  σημερινὴ παγκόσμια κακοδαιμονία ἔχει πνευματικὰ αἰτία κί αὐτὰ εἶναι ἡ ἀποστασία τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεό, ἡ περιφρόνηση τῶν εὐαγγελικῶν ἐντολῶν, ἡ ἑωσφορικὴ  ὑπερηφάνεια, ὁ ἐξωραϊσμὸς τῶν δαιμονικῶν παθῶν, οἱ ἐκτρώσεις, οἱ παρὰ φύσιν σαρκικὲς ἁμαρτίες, ἡ μαγεία, ἡ βλασφημία κ.τ.λ. Στὴ βιοτή τῆς Γερόντισσας ἐπιβεβαιώνεται ὁ λόγος τοῦ Κυρίου: «ἐκεῖνοι δὲ ἐξελθόντες ἐκήρυξαν πανταχοῦ, τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος καὶ τὸν λόγον βεβαιοῦντος διὰ τῶν ἐπακολουθούντων σημείων. Ἀμὴν». Ἡ Γερόντισσα δὲν ἐξῆλθε ἀπὸ τὴν οἰκία της καὶ ἐκ τοῦ τόπου της ἀλλὰ ἐξῆλθε ἐκ τῶν παθῶν καὶ τοῦ ἰδίου θελήματος και πάσαν τήν ζωὴν αὐτῆς παρέδωκεν στὸν Δεσπότη Χριστό. Διὰ τοῦτο, ὡς σημειοφόρος, ἐπιβεβαιώνονταν ὁ θεοκίνητος λόγος της καὶ οἱ ἀκούοντες καὶ εἰδότες γνώρισαν τὸν Χριστό, τὸν μοναδικὸ Σωτήρα τοῦ κόσμου. Ἡ Γερόντισσα Γαλακτία δὲν ἦταν ἡ ἁπλὴ γριὰ τοῦ χωριοῦ, οὔτε ἡ εὐσεβὴς γιαγιὰ τῆς ὑπαίθρου. Ἦταν θησαυρὸς πολύτιμος, πνευματοφόρος, κεκρυμμένος σὲ ὁστράκινο σκεύος. Προσωπικῶς, μεταξὺ τῶν ἄλλων, ἐλάβαμε πείρα τοῦ προορατικοῦ καὶ διορατικοῦ χαρίσματος τῆς Γερόντισσας ἀφοῦ ἐν τῇ ρύμῃ τοῦ λόγου καὶ ἐν ἀφελότητι καρδίας μᾶς ἀπεκάλυψε αἰτίες καὶ ἀφορμὲς πειρασμῶν καὶ δοκιμασιῶν ποὺ μᾶς ταλαιπώρησαν ἀναφέροντας τά γεγονότα ποὺ μόνο ἐμεῖς γνωρίζαμε ὡσὰν νὰ ἦταν παρὸν καὶ ἐκείνη. Περίεγραψε τὴν οἰκία μας ἀκόμα καὶ προβλήματα ποὺ ἔχει ἡ οἰκοδομὴ μὲ λεπτομέρειες ποὺ μόνο ἐμεῖς γνωρίζουμε. Ἐν Χριστῷ ἀδελφὸς ἱερομόναχος ἐξ Ἁγίου Ὄρους σὲ νυχτερινή δαιμονική προσβολὴ  ἐπικαλέσθηκε νοερῶς, μετὰ ἀγωνίας μεγάλης, τὴν Κυρία Θεοτόκο λέγοντας: «Παναγία μου, δι᾿ εὐχῶν τῆς Γερόντισσας Γαλακτίας βοήθησέ με». Καὶ τότε βλέπει τὴν Γερόντισσα ἀστραπόμορφη νά εἰσέρχεται στὸ κελλὶ του, τὸ ὁποῖο πλημμύρισε ἀπὸ οὐράνιο φῶς, νὰ  ἐκδιώκει τίς δαιμονικές δυνάμεις καὶ νὰ γεμίζει ἡ καρδιά του μὲ ἠρεμία καὶ εἰρήνη. Ὅμως τὸ πλέον συγκλονιστικὸ τοῦ βίου της ἦταν ἡ βαθιὰ της ταπείνωση ἀλλὰ καὶ ἡ ἀκαταίσχυντη ἐλπίδα της στὸ Σωτήρα Χριστό. Ἡ Γερόντισσα δὲν ἦταν θορυβοποιός, δὲν ἤθελε κοσμικὴ δόξα καὶ ἀνθρώπινη ἀναγνώριση. Πορεύονταν ταπεινά, ἐργάζονταν μυστικά στὴν ἐσωτέρα ἡσυχία καὶ ἐπιθυμοῦσε τοῦ Χριστοῦ τὴν παρουσία. Λάμψη,  ἀστραπὴ καὶ ἀχτίδα φωτεινὴ στὸ σκότος τῆς ἀνίερης καὶ βέβηλης ἐποχῆς μας ἦταν τὸ πέρασμα τῆς Γερόντισσας Γαλακτίας ἡ ὁποία ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ στὶς 20 Μαΐου 2021. Ἀπὸ τὸ πολύτιμο θησαυρὸ τῶν ἐπιστολῶν της ποὺ κατὰ καιροὺς μοῦ ἀπέστειλε καταθέτω, πρὸς ὠφέλεια καὶ ἐπιστηριγμό τῶν ἀγωνιοῦντων καὶ ἀγωνιζομένων ὀρθοδόξων χριστιανῶν, ἕνα μικρὸ ἀπόσπασμα. «Ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ νὰ καθοδηγεῖ τὸν ἀγώνα σου καὶ νὰ σὲ ὁδηγεῖ στὴν χαρὰ τῆς Ἀνάστασης. Πρέπει νὰ ἀγαπήσουμε τὸν Σταυρό, δηλαδὴ τὴν ἄσκηση καὶ τὸν πόνο γιατὶ χωρὶς αὐτὰ δὲν ἀνοίγει ἡ καρδιὰ γιὰ νὰ δοῦμε τὸ φῶς τῆς Ἀνάστασης. Καὶ μετὰ αὐτὴ ἡ γλυκάδα δὲν περιγράφεται παιδὶ μου. Τὰ Μυστήρια ποὺ ἔχει ὁ οὐρανὸς οὔτε κατανοοῦνται οὔτε περιγράφονται. Συνεχῶς νοιώθουμε πιὸ πάνω καινούργια πράγματα ποὺ δὲν τελειώνουν ποτέ. Εἶναι τὰ ἀγαθὰ τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ποὺ τὰ χαρίζει στοὺς ταπεινούς. Σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ἀγάπησαν τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ, καὶ προπαντὸς τὴν ἀγάπη γιὰ κάθε ἄνθρωπο, τὴν ἁγία σιωπή, τὴν προσοχή, τὴν καθαρότητα, τὴν μετάνοια, τὴν ταπείνωση καὶ τὴν διάκριση. Νὰ εὔχεσαι νὰ τὰ ἀποκτήσω καὶ ἐγὼ γιατὶ γέρασα καὶ νοιώθω ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες μου σκουλίκι καὶ ἄχυρο. Νὰ μὲ μνημονεύεις μετὰ θάνατον μήπως καὶ μὲ ἐλεήσει ὁ Πανάγαθος Θεός. Σ’ ἀγαπῶ καὶ ἐγὼ σὰν παιδὶ μου καὶ  σ᾿ ἔχω στὴν καρδιὰ καὶ στὴν ἀνάξια προσευχὴ μου».  Νὰ ἔχουμε τὴν ἁγία της εὐχὴ.

Πηγὴ: Περιοδικὸ Ἱ. Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας «Παύλειος Λόγος»Τεῦχος 154, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2021.