Για τον ευσεβή Γερόντιο τον δια Χριστόν σαλό!

Τον ευσεβή Γερόντιο τον πρωτογνώρισα στην αρχή της μοναστικής μου ζωής.  Ήταν μια συνάντηση όχι περισσότερο από μισή ώρα, αλλά δεν ήξερα ποιος ήταν.  Ακόμα και τώρα δεν καταλαβαίνω γιατί, όντας σε μια πιο απομονωμένη ακρόαση, μίλησα μαζί του.

 Το μόνο που έμεινε στο μυαλό μου ήταν η έκφραση ενός απαλού προσώπου και ενός αδιαμφισβήτητου χαμόγελου.  Η επόμενη, και τελευταία, φορά ήταν όταν ήρθε στο μοναστήρι μας με κάποιους γνωστούς του.  Πέρασα δίπλα από όλη την ομάδα, χαιρέτησα και μπήκα στην εκκλησία.  Τώρα λυπάμαι πολύ που δεν χρειάστηκε καν να τον κοιτάξω!

 Το περιστατικό που θέλω να διηγηθώ συνέβη το 2019. Σε ένα ταξίδι μου έξω από το μοναστήρι, έλαβα από μια μητέρα τους δύο πρώτους τόμους μαρτυριών για τον ΕΥΣΕΒΉ ΓΕΡΌΝΤΙΟ για να διαβάσω ότι είχα χρόνο.  Ήμουν σε κατάσταση καταπίεσης, και δεν τολμούσα να πάω να εξομολογηθώ.  ήταν το πνεύμα της ακηδίας που παρέλυε κάθε πνευματική πρωτοβουλία.  Προσευχήθηκα με απλά λόγια «Ευσεβη , συγχωρέστε με που τόλμησα, αλλά αν έχετε τη δύναμη να μεσολαβήσετε, κάντε με να πάω απόψε στο εξομολογητήριο!».  Ήξερα ότι είχα λίγες πιθανότητες, ανθρωπίνως μιλώντας: ετοιμαζόμουν να φτάσω στο μοναστήρι αργά το βράδυ, ο πατέρας  ήταν στο βωμό, αλλά πάνω απ' όλα παρέμενε η έλλειψη εσωτερικής μου ορμής.

 Μόλις μπήκα στην πύλη του μοναστηριού, μια μητέρα με ενημέρωσε ότι ο πατέρας  με έψαχνε για κάποιο  πρόβλημα.  Με χτύπησε στην καρδιά, γιατί κατάλαβα ότι τα πράγματα ήταν συνδεδεμένα.  Πήγα στην εκκλησία και μόλις μπήκα, ρώτησα τον πατέρα, που ήταν… εκεί που συνήθως εξομολογουσε!  Έτσι, έχοντας μια καρδιά σε ταραχή, κάθισα στην πόρτα και περίμενα να βγει αυτός που ήταν μέσα.  Ένιωθα σαν τον προφήτη Άβακουμ, τον οποίο τον πήραν από τα μαλλιά του κεφαλιού του και τον κουβαλούσαν από τόπο σε τόπο.

 Μόλις εκκενώθηκε το μέρος, με είδε ο πατέρας μου και με πήρε μέσα.  Στο μεταξύ, η κατάστασή μου είχε αλλάξει.  Ο ΕΥΣΕΒΉΣ άντρας είχε κάνει τα πάντα για να με πάει στο εξομολογητήριο, το κατάλαβα, αλλά ήταν στο χέρι μου να κάνω το κομμάτι μου.  Δούλεψε κι αυτός και μου έδωσε το κουράγιο να πέσω ξαφνικά στα γόνατα και να του ζητήσω να  εξομολογηθώ αφού ο πατέρας μου είπε γιατί με έψαχνε.  Του είπα και πώς ζήτησα τη βοήθεια του ΕΥΣΕΒΟΎΣ Γεροντίου (ήξερα ότι τον αγαπούσε), και μετά την απελευθέρωση που έλαβα, έφυγα ήσυχη και πετώντας. Αυτό ήταν το μικρό μου «θαύμα», που με έπεισε για την αγιότητα αυτού του ανθρώπου.  Τα πράγματα όμως δεν σταμάτησαν εκεί!

 Το ίδιο συνέβη και  όταν διάβαζα τον τρίτο τόμο των μαρτυριών.  Είχα ακριβώς το ίδιο πρόβλημα και έχανα τον χρόνο μου.  Είπα στον Ευσεβή, κοιτάζοντας τη φωτεινή εικόνα στο εξώφυλλο του βιβλίου:  Σίγουρα δεν αξίζω ξανά τη βοήθειά σας, απλώς  δειξε τι να κάνω!»  Αλλά ήξερα ότι βαθιά μέσα μου ήλπιζα ότι αυτό που είχε συμβεί την πρώτη φορά θα συνέβαινε ξανά.

 Πηγαίνοντας στον εσπερινό, καθώς έφτασα στην εκκλησία, ο πνευματικός πατέρας βγήκε από το βωμό για να πάει να εξομολογήσει έναν ιερέα που είχε έρθει στο μοναστήρι γι' αυτό.  Και «οι λαμπτήρες μου άναψαν» .Στο μεταξύ, μου επέτρεψαν να διαβάσω κάτι, η ώρα πλησίαζε και δεν ήξερα τι να κάνω: να διαβάσω ή να κυνηγήσω τον πατέρα;  Και τότε μια μητέρα, φέρνοντάς μου το κερί που επρόκειτο να χρησιμοποιήσει για διάβασμα στη μέση της εκκλησίας, μου είπε με ένα χαμόγελο ότι μου είχε φέρει ένα μακρύτερο κερί.Ειχε ετοιμάσει αρχικά ένα ακόμη πιο μικρότερο νομίζοντας ότι θα το διάβαζε.  Τότε είπα στον εαυτό μου: «Τι άλλο θέλω;  Ο πατέρας βγήκε από το βωμό, μια άλλη μητέρα είχε ετοιμαστεί να διαβάσει μπροστά μου.  Θέλω περισσότερα σημάδια;»  Η Μολίτβα ξεκίνησε, την άκουσα, και μετά, με τη χάρη του Θεού, εξομολογήθηκα.

 Ίσως δεν είναι μεγάλο «θαύμα».  Το «μεγάλο» θαύμα κάποιου μπορεί να είναι «μικρό» για σένα αν δεν κουνηθείς.  Ή ό,τι είναι μικρό για άλλον μπορεί να έχει μεγάλη απήχηση στην ψυχή σας.  Για μένα σήμαινε επιβεβαίωση της μεσολαβητικής δύναμης του ευσεβούς Γεροντίου.

 Είθε πάντα να μεσολαβεί για εμάς!

 Μια καλόγρια