«Βαράτε τους… πνευματικά»

Γράφει ο «Αλεξανδρινός»

 Το ότι πρέπει να τιμούν, να σέβονται και να υπακούν οι λαοί τους άρχοντές τους, είναι θεόσδοτη εντολή και αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς (Δευτερονόμιο. κεφ. ιστ’ 18, κεφ ιζ’ 15 – Σοφία Σειράχ κεφ. θ’ 17, κεφ. ι’ 1-5 και Ρωμ. κεφ ιγ’ μ-7).Tους άρχοντες αυτούς, που ο ίδιος ο Κύριος έχει τοποθετήσει στις θέσεις τους, ώστε να εξασφαλίσουν την ειρήνη, την πειθαρχία, την υπακοή στους νόμους και το ευ ζην των πολιτών τους.

Άλλωστε, η ιστορία μας διδάσκει πως, για να υπάρξει το οποιοδήποτε είδος πολιτισμού, χρειάζονται οι διοικούντες και διοικούμενοι, άρχοντες και αρχόμενοι, προϊστάμενοι και υφιστάμενοι. Για την εύρυθμη λειτουργία του κράτους και όχι μόνο. Ακόμη και μέσα στις οικογένειες χρειάζεται η κεφαλή (που συνήθως εκφράζεται με τον πατέρα) και με όλους τους υπόλοιπους που αποτελούν το σώμα.

Αυτό καταδεικνύει όμως πως ούτε κεφαλή χωρίς σώμα μπορεί να υπάρξει ούτε σώμα χωρίς κεφαλή. Όλα είναι αλληλοεξαρτώμενα. Αυτό σημαίνει επίσης πως, για να λειτουργήσει ένας οργανισμός (υγιής), χρειάζεται και ο απαραίτητος σεβασμός του ενός προς τον άλλο, η αγάπη, η κατανόηση, η αλληλοβοήθεια και η αλληλοσυμπαράσταση.

Τι γίνεται όμως, όταν η κεφαλή αρχίζει και κάνει του «κεφαλιού της», χωρίς να υπολογίζει τα υπόλοιπα μέλη της;

Μπορεί να εξακολουθεί να είναι ένας υγιής κατά τα άλλα οργανισμός ή αρχίζει να καταπίπτει το σώμα;

Τι χρειάζεται επομένως για να ξαναγυρίσει η φυσιολογική λειτουργία στο σώμα, μετά την «επανάσταση» της κεφαλής;

Ερωτηματικά που θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε. Ο άρχοντας λοιπόν, ως κεφαλή μίας πολιτισμένης κοινωνίας, χρειάζεται να είναι πρώτιστα ταπεινός και να ακούει γνώμες. Ο μεγάλος Σωκράτης έλεγε «εν οίδα ότι ουδέν οίδα» και «γηράσκω αεί διδασκόμενος».

Επίσης, μελετάει και ασκεί κριτική σκέψη. Ο Πιττακός, ένας απ’ τους επτά σοφούς της αρχαίας Ελλάδας, έλεγε «καιρόν γνώθι». Δηλαδή να μελετάς και να μαθαίνεις τι γίνεται τριγύρω σου.

Ο άρχοντας ακόμη είναι ηθικός και προωθεί το κοινό συμφέρον. Ο Αριστοτέλης στα «Ηθικά Νικομάχεια», εξηγεί: «Ο καλός ηγέτης ξεχωρίζει, όταν κάνει την ηθική διαβίωση συνήθεια».

Πρέπει όμως, όπου χρειάζεται να είναι σκληρός και τολμηρός. Να καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια να καταστρέψει τους εχθρούς της χώρας. Ο Θουκυδίδης έλεγε: «Τοις τολμώσιν η τύχη ξύμφορος». Δηλαδή, το τολμών νικά.

Τι βλέπουμε όμως εμείς σήμερα, σε αντίθεση με ότι μας έλεγαν οι αρχαίοι μας φιλόσοφοι για τους άρχοντες-ηγέτες; Αλλά και κατ’ επέκτασιν και για τους εκκλησιαστικούς μας άρχοντες;

Αυτοί λοιπόν που κρατούν τα ηνία, τόσο της πολιτείας όσο και της Εκκλησίας στους καιρούς που ζούμε, βλέπουμε ότι είναι εγωιστές και υπερήφανοι. Κάνουν ό,τι θέλουν, χωρίς να ρωτήσουν τη γνώμη του λαού. (Δημοκρατία, ε;)

Δε μελετούν και δεν ασκούν φυσικά κριτική σκέψη! Γιατί η μελέτη αυτή -όσον αφορά τους πολιτικούς άρχοντες- θα έπρεπε να στρέφεται προς το λαό και το τι βιώνει στην καθημερινότητά του και έπειτα να σκέφτεται πώς θα τα βελτιώσει, ώστε να τους προσφέρει το ευ ζην και όχι το φυτο-ζην.

Παράλληλα μάλιστα, οι εκκλησιαστικοί άρχοντες της κάθε τοπικής κοινωνίας θα έπρεπε να είναι σύμφωνοι προς τους παλιούς θεοφόρους πατέρες, μελετώντας το βίο τους, αναδεικνύοντας το έργο τους και διδάσκοντας τους λόγους τους προς το ποίμνιο. Μόνο τότε θα προσέφεραν στο ποίμνιο το πνευματικό ζην. Ακόμη αποφεύγοντας να γίνονται οι κατά τόπους δικτατορίσκοι, οι οποίοι επιβάλλουν το αρρωστημένο και αλλοτριωμένο θέλημά τους, και θεωρώντας τα πληρώματα των Μητροπόλεών τους πρόβατα κατ’ επίγνωσιν.

Με κριτική σκέψη ακόμη εκατέρωθεν, που θα αποκόπτει κάθετι που προσπαθεί να παρεισφρήσει στην κοινωνία ή στο ποίμνιο, να καταστρέψει και να κατασπαράξει (βλέπε πολιτικούς καλικάντζαρους, κομματικούς γυμνοσάλιαγκες, ψευτοκουλτουριάρηδες, άθεους, αιρετικούς κλπ).

Είναι άραγε οι σημερνοί μας άρχοντες ηθικοί και προωθούν το κοινό συμφέρον; …
Γιατί κανείς δεν γνωρίζει ποια ηθική χρησιμοποιούν όλοι αυτοί που «παίζουν» τους ηγέτες και τι εννοούν με τη λέξη ηθική.

Για να γελάσουν όμως και λίγο τα πικραμένα μας χειλάκια με όσους αγωνίζονται να μας αποδείξουν την ηθική τους ακεραιότητα (πολιτικούς – εκκλησιαστικούς), ας δούμε και πάλι τι εννοούσαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι με τον όρο ηθική, ώστε να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.

«Ηθική είναι ένα σύνολο αρχών, κανόνων και αξιών, που κατευθύνουν την πράξη· και μία πράξη είναι ηθική, όταν το υποκείμενο την πράττει χωρίς προκατάληψη, χωρίς υστεροβουλία και χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν του, τον κίνδυνο της κυρώσεως ή την προσδοκία της ανταμοιβής» (Καταλάβαμε για ποιο επίπεδο ηθικής πρέπει να μιλάμε;)

Ποιες αρχές, ποιους κανόνες και ποιες αξίες ακολουθούν τώρα οι ηγέτες μας, θα σας γελάσω! Όταν πλέον, δεν υπάρχει σεβασμός στην ελευθερία και στο αυτεξούσιο των προσώπων, όταν οι κανόνες παραβιάζονται καθημερινά και αβασάνιστα και οι αρχές και οι αξίες των πολιτισμών έχουν πιάσει «πάτο», τι θα μπορούσαμε να ελπίζουμε!

Για το κοινό συμφέρον μάλιστα, ούτε λόγος να γίνεται. Κοινό συμφέρον για πολιτικούς και εκκλησιαστικούς άρχοντες είναι, όταν συναποφασίζεται να γεμίσουν… οι τσέπες. Μόνο των αρχόντων!!! Ή όταν κινδυνεύουν οι θεσούλες!!! Ή όταν γράφουν οι κάμερες τα σπουδαία κατορθώματά τους, που περιλαμβάνουν εκφοβισμούς, διώξεις, πρόστιμα και άλλα… πατρικά!!!

Σκληρούς και τολμηρούς άρχοντες έχουμε όμως! Σκληρούς όχι για τους εχθρούς, όπως επιβάλλεται (άλλωστε σε αυτούς έχουμε παραδώσει πατρίδα και ορθοδοξία!), αλλά για τους νοικοκύρηδες και τους νομοταγείς πολίτες. Δηλαδή, εκεί που μπορούν να δείξουν το «μπόι» τους. Αλλά και τολμηρούς (βλέπε προοδευτικούς) άρχοντες.

Κατάργηση των παραδόσεων, του εθνικού ύμνου, των εθνικών συμβόλων, αλλοίωση της ιστορίας και του θρησκευτικού φρονήματος και όλων των υπόλοιπων (μη χρειαζούμενων – «παλαιολιθικών»), πισωγυρισμάτων, χάριν μίας ανύπαρκτης (στην ουσία) ευρωπαϊκής μας ταυτότητας.

Για όλα αυτά εμείς οι πολίτες-πιστοί, οι σκεπτόμενοι τουλάχιστον και υποψιασμένοι, χρειάζεται να τους χτυπήσουμε, να τους «βαρέσουμε» εκεί που τους πονάει. Στην πνευματική τους αναλγησία και αναισθησία. Γιατί ο κύριος λόγος που έχουν καταντήσει έτσι οι άρχοντές μας, είναι αυτός.

Να τους «επιτεθούμε» με το πιο ισχυρό μας όπλο, το οποίο αυτοί από καιρό έχουν απαρνηθεί. Την προσευχή. Την καρδιακή προσευχή, που μπορεί να επιτελέσει και θαύματα. Την προσευχή, που τρέμει ο πάτρωνάς τους διάβολος. Ομοθυμαδόν, να βομβαρδίζουμε καθημερινά τις ψυχές τους με το δικό μας υπερόπλο, που λειαίνει και την πιο σκληρή καρδιά.

«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον τους πολιτικούς και εκκλησιαστικούς μας άρχοντες».

«Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον τους δούλους σου, τους πολιτικούς και εκκλησιαστικούς μας ηγέτες».

Μόνο έτσι -ίσως- κατορθωθεί να αλλάξει η σάπια εικόνα που βγάζουν προς τα έξω. Είναι άλλωστε θεϊκή εντολή (Ματθ. κεφ ε’ 44). Κάποιοι βέβαια λένε «ό,τι είναι οι πολίτες-πιστοί, τέτοιοι άρχοντες τους αξίζουν». Εν μέρει έχουν δίκιο. Για να κατορθωθεί λοιπόν αυτή η αλλαγή στους ηγέτες μας, πρέπει πρώτα να επέλθει η δική μας αλλαγή. Ας γίνουμε εμείς η αλλαγή που θέλουμε να φέρουμε. Αλλαγή για εμάς, για τους ηγέτες μας, για τον τόπο μας.

πηγή