Ο Φίλος μου ο Κόβιντ και Εγώ… Το Αντί – Πρωτόκολλο του Θανάτου

Γράφει  ο  Νίκος Αντωνιάδης

Έχω γεννηθεί την 13η Ιουνίου 1967.

Ημέρα Τρίτη.

Τρίτη και 13.

Φέρνω γρουσουζιά σε οτιδήποτε κακό.

Σε οτιδήποτε άδικο.

Στο ψέμα.

Στην απάτη.

Στο έγκλημα.

Είμαι επομένως 54 ετών.

Μοναδικό υποκείμενο νόσημα, το αρρωστημένο Πάθος μου για την Αλήθεια και το Δίκαιο.

Το αρρωστημένο Πάθος μου για τον Άνθρωπο.

Το πάθος μου για την Οικογένειά μου.

Το πάθος μου για την Ελλάδα.

Και η αδιαπράγμευτη Πίστη μου στο Θεό.

Πώς νικάω τον κορωνοϊό;

Όπως νίκησα κάθε άλλο εμπόδιο και δυσκολία στη ζωή.

Είτε προέρχονταν από τον εξωτερικό κόσμο.

Είτε από τον εσωτερικό.

Με τη δύναμη της Ψυχής.

Χωρίς Φόβο.

Με άριστη Ψυχολογία.

Με τη Γνώση της Ανθρώπινης Ψυχής.

Με τα Διδάγματα των μεγάλων Αρχαίων Ελλήνων Φιλοσόφων και Τραγωδών.

Και του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι.

Με τη Δύναμη της Λογικής.

Και με την Αγάπη των Ανθρώπων.

Μέσα και έξω από το σπίτι.

Και φυσικά με τις ΣΩΣΤΗ ΙΑΤΡΙΚΗ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ, τις σωστές ιατρικές συμβουλές και αγωγές.

Θα έρθει η ώρα να τα κάνω και αυτά γνωστά.

Αλλά και τα ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ.

Με άφθονο νερό.

Με καλό και σωστό φαγητό.

Πάνω από όλα:

Άριστη ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ.

Με το Αντι-Πρωτόκολλο του Θανάτου.

Mακριά από τους ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ τσαρλατάνους.

Και τους άλλους.

Του Πρωτοκόλλου του Θανάτου.

ΔΕΝ πήγα στη δουλειά την 6η μέρα επειδή ΔΕΝ μεταδίδω.

Και που επιστρέφοντας από τη δουλειά δεν θα μπορούσα να φάω με έναν συνάδελφο γιατί ΜΕΤΑΔΙΔΩ.

Προσέχω. Σέβομαι την ίωση, όπως ο σωστός καπετάνιος σέβεται τη θάλασσα.

Όπως σεβάστηκα όλες τις ιώσεις που αντιμετώπισα από την εφηβεία μέχρι σήμερα.

Γιατί όταν έφτασε ο πυρετός 38.5, μετά 39.6, μετά 39.9 και μετά 40, δεν πήγα στο νοσοκομείο από Φόβο, αλλά έκανα το ένα δικόγραφο μετά το άλλο, τη μία δημοσίευση

μετά την άλλη.

Γιατί αν ήμουν από τα θύματα της προπαγάνδας και της απάτης, θα πήγαινα στο νοσοκομείο όχι στο 40 αλλά στο 38.5.

Και εκεί θα μου χτυπούσαν τη ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ.

Δεν θα χρειαζόταν να μου κάνουν τεστ, θα πήγαινα από μόνος μου ΘΕΤΙΚΟΣ.

Και το κυριότερο:

ΑΝΕΜΒΟΛΙΑΣΤΟΣ…

Και με θετικό self test, και όχι μοριακό, να πήγαινα, θα τους έκανε.

Όπως έκανε το θετικό self της Μαριέτας Σκιάου.

Και ας είχε βγει αρνητικό το επόμενο rapid στο φαρμακείο.

Αν μου έκαναν τεστ θα με άφηναν να περιμένω μερικές ώρες το αποτέλεσμα, στον παγωμένο αέρα, δίπλα σε άλλους ασθενείς στην αναμονή, να τους κολλήσω και αυτούς.

Στα εξωτερικά ή στα «ύποπτα».

Καθώς ως γνωστόν εγώ ειδικά έχω και τη φήμη του «υπόπτου»…

Αν είχα ΧΑΠ μπορεί και να με πέταγαν κατευθείαν στην κόβιντ. Στο Αίγιο σίγουρα.

Αλλά όχι μόνο.

Και όχι μόνο με ΧΑΠ.

Γιατί οι γιατροί θα έβλεπαν τον κόβιντ και χωρίς τεστ. Και χωρίς ακτινογραφία.

Από τη φάτσα. Ή αναλόγως τα ρούχα που θα φορούσα.

Αυτό θα γινόταν οπωσδήποτε αν πήγαινα χωρίς τεστ.

Αν έκανα και ακτινογραφία; Εκεί πιο απλά τα πράγματα.

Και χωρίς τεστ ή αιματολογικές οι αγωνιστές διακρίνουν την ιογενή λοίμωξη ανέτως.

Αν το έκαναν πάντα;

Ε, όχι. Γίνεται κάτι την εποχή της απάτης που γινόταν πάντα;

Όλα πρώτη φορά.

Θα με είχαν δίπλα σε όλους τους άμοιρους ασθενείς στην αναμονή, λοιπόν.

Καρκινοπαθείς, νεφροπαθείς, καρδιοπαθείς, ανθρώπους με ΧΑΠ, ανθρώπους που θα είχαν έρθει με χαμηλή πίεση σαν τη φουκαριάρα την Βιετναμέζα στο Θριάσιο που τη

γλίτωσα τελευταία στιγμή, ουρολοιμώξεις, κανένα κάταγμα, κάποια αδιαθεσία τέλος πάντων που τους έστειλε στο κολαστήριο.

Ή κανα τροχαίο. Θα άφηναν το αίμα να τρέχει γιατί θα τους απορροφούσε το «υψηλό ιικό φορτίο» που θα είχαν “πιάσει στον αέρα”, όπως με το παλληκάρι εκεί στον

Ευαγγελισμό.

Αν πήγαινα χωρίς τεστ, θα μου έκαναν το ένα μετά το άλλο, μέχρι να βγει το θετικό, πραγματικό ή μούφα.

Έχουν φροντίσει για τα αποτελέσματα αυτά. Έχουν τα καλύτερα εργαστήρια. Πανεπιστημιακά.

Και αφού θα ήμουν θετικός, οι Καπραβέλοι θα μου έβαζαν οξυγόνο.

Γιατί στην εποχή που οι γιατροί τηρούν τα διδάγματα της ιατρικής επιστήμης, όπως είπαν και οι εφέτες, την ανάγκη για παροχή οξυγόνου δεν την προσδιορίζει ο

κορεσμός αλλά η θετικότητα.

Και στην ακτινογραφία που θα μου έκαναν θα έβλεπαν «ευρήματα».

Ενώ αυτή που έκανα κατ’ οίκον ήταν πεντακάθαρη.

Τη δική μου την είδα εγώ και άλλοι πέντε γιατροί.

Αυτή στο νοσοκομείο δεν θα την έβλεπε κανείς.

Θα μου έκαναν και αιματολογικές, αυτές θα ήταν χάλια.

Ενώ αυτές που έκανα εδώ ήταν άψογες.

Και η επόμενη ακτινογραφία;

Αυτή θα έδειχνε μεγάλη επιδείνωση.

Δεν έχω κάνει ακόμα την επόμενη. Όταν την κάνω, θα σας πω.

Και φυσικά οι Καπραβέλοι θα μου έλεγαν ότι είμαι ακόμα σχετικά καλά, αλλά δεν θα γλιτώσω τη διασωλήνωση.

Γιατί στην εποχή που οι γιατροί τηρούν τα διδάγματα της ιατρικής επιστήμης, όπως είπαν και οι εφέτες, οι τρομοκρατημένοι από τους Ευαγγελάτους πολίτες που

πηγαίνουν στα νοσοκομεία «πρέπει» να ξέρουν ότι θα διασωληνωθούν.

«Πρέπει» να ξέρουν ότι θα τους κάνουν την έκτακτη αυτή ιατρική πράξη πριν καταστεί αναγκαία. Την ιατρική δηλαδή αυτή πράξη που όταν την ανακοίνωσαν, την έσχατη βεβαίως στιγμή και όχι «προγραμματισμένα», στον Θάνο Πλεύρη πριν κάποια χρόνια, πανικοβλήθηκε και σκέφτηκε ότι μπορεί να μην δει ξανά τα παιδιά του.

Γιατί ο ασθενής «πρέπει» να ξέρει μέρες πριν ότι θα διασωληνωθεί.

Για να ζει στον τρόμο μέχρι να έρθει η «ώρα» του.

Μετά λένε ότι το Ε.Σ.Υ. είναι μπάχαλο.

Κάθε άλλο. Όλα είναι απολύτως «προγραμματισμένα» και το πρωτόκολλο δουλεύει ρολόι.

Γιατί στην εποχή που οι γιατροί τηρούν τα διδάγματα της ιατρικής επιστήμης, όπως είπαν και οι εφέτες, στην Καλαμάτα θα με διασωλήνωναν αν δεν έπεφτε ο πυρετός και

όχι αν είχα «απόλυτη ένδειξη διασωλήνωσης», όπως είπε στην κατάθεσή του ο γιατρός του Ευαγγελισμού για την Αντιγόνη Πανταζή.

Και θα άρχιζαν οι απειλές και οι «τσακωμοί» εάν εγώ αντιδρούσα δικαιολογημένα, όπως απεδείχθη ότι δικαιολογημένα αντιδρούσε και η Αντιγόνη Πανταζή αφού όλα αυτά τα ξημερώματα που την απειλούσαν με διασωλήνωση γιατί «αλλιώς θα πέθαινε», δεν είχε «απόλυτη ένδειξη διασωλήνωσης», την οποία τελικά όταν κατά το νοσοκομείο την απέκτησε και είχαν και την «άδεια-εντολή» του εισαγγελέα, καθυστέρησαν οκτώ ώρες. Αλλά η δικογραφία πλέον έχει «παγώσει» στην αποχή Νούλη.

Και φυσικά θα μου έβαζαν ουροκαθετήρα. Γιατί ενώ εγώ θα πήγαινα περπατώντας στο νοσοκομείο, ξαφνικά αν σηκωνόμουν από το κρεβάτι θα έπεφτα. Όχι γιατί το δοκίμασα και ενώ περπατούσα μέχρι εκείνη την ώρα, σωριάστηκα από το πουθενά. Όχι. Αλλά γιατί έτσι θα έλεγαν οι γιατροί που τηρούν τα διδάγματα της ιατρικής επιστήμης, όπως λένε και οι εφέτες.

Και την ώρα που θα μου έβαζαν τον ουροκαθετήρα, θα με έβριζαν γιατί δεν έχω εμβολιαστεί, «μα@@κα» θα με ανέβαζαν, «μα@@κα» θα με κατέβαζαν, όπως εκεί στο Αττικόν που το συνηθίζει ο μέντορας της ιατρικής, και θα έβριζαν και την οικογένειά μου που με έχει «ανεμβολίαστο», καθώς ως 54χρονος άντρας θα ήμουν κάτι σαν το

κατοικίδιο της οικογένειας που δεν φρόντισαν να του κάνουν τα εμβόλια.

Όλα για την καλή ψυχολογία μου. Για το καλό μου.

Βοηθάει ο ουροκαθετήρας και η ακινησία.

Στο πρωτόκολλο…

Στη ψυχολογία….

Τη ψυχολογία του ακινητοποιημένου, κατάκοιτου και στο έλεος των γιατρών ασθενούς.

Ακινησία. Ό,τι «πρέπει» για τον κόβιντ που θέλει κίνηση.

Και φυσικά θα εξασφάλιζα και ουρολοίμωξη. Από τις χειρότερες λοιμώξεις. Μια χαρά μαζί με μία λοίμωξη του αναπνευστικού.

Θα έψαχνα νερό γιατί θα διψούσα. Αλλά στα Ρία και στα υπόλοιπα κολαστήρια οι ασθενείς κόβιντ «πρέπει» να είναι «στεγνοί».

Γιατί έτσι λέει το «πρωτόκολλο». Αυτό που επικαλούνται αλλά δεν το έχει δει κανείς. Και είναι αυτό που θα ζητούσα να προσκομίσει ο πρόεδρος του Ε.Ο.Δ.Υ. στο

δικαστήριο. Και είναι ένας από τους αμέτρητους λόγους που δεν ήθελαν να γίνει αυτή η δίκη.

Ένα πρωτόκολλο που θα ζητούσα να μάθω τι λέει για την αγωγή που θα άρχιζαν να μου δίνουν. Αλλά δεν θα μου έλεγαν. Γιατί δεν χρειάζεται να ξέρω. Αρκεί που το λέει το

μυστικό πρωτόκολλο.

Θα ήταν όλοι άφαντοι όταν θα ζητούσα νερό. Αλλά αν πήγαινα να βγάλω το οξυγόνο γιατί θα με έπνιγε και θα με έκαιγε, θα έστελναν το FBI, την KGB και τη CIA, μαζί με

την ασφάλεια του νοσοκομείου και όλο το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό.

Γιατί αν το βγάλω «θα πεθάνω». Και αν συνέχιζα να διαμαρτύρομαι θα με απειλούσαν με δέσιμο, αν δεν με έδεναν κιόλας με τη μία.

Γιατί δεν θα ήμουν «συνεργάσιμος».

Ή θα με απειλούσαν με διασωλήνωση. Και θα μου έλεγαν μέσα σε όλα αυτά «ας πρόσεχα» και «να είχα εμβολιαστεί», και ότι τώρα δεν «είμαι στα χέρια των γιατρών αλλά

του κόβιντ».

Γιατί η διασωλήνωση εκτός των άλλων χρησιμοποιείται και ως απειλή για τους «άτακτους». Βλέπετε, ειδικά οι ηλικιωμένοι ασθενείς, οι παραδοσιακά υπάκουοι ασθενείς, έχουν γίνει στην εποχή της τήρησης των διδαγμάτων της ιατρικής επιστήμης, που λένε και οι εφέτες, όλοι επαναστάτες και ταλιμπάν.

Υπάρχουν και άλλες «τιμωρίες», αλλά όταν σου έχουν δέσει τα χέρια πώς να γράψεις 100 φορές «θα είμαι συνεργάσιμος», όπως στο σχολείο…

Και όταν θα άρχιζε το «ψήσιμο» για τη διασωλήνωση, γιατί «αν δεν διασωληνωθώ θα πεθάνω» και εγώ αντιδρούσα, οι Καπραβέλοι θα «τσακώνονταν» μαζί μου, θα με απειλούσαν με «εισαγγελέα», και θα περνούσαν οι ώρες και οι μέρες, αλλά δεν θα μου έκαναν τη διασωλήνωση γιατί αυτή δεν θα ήταν πραγματικά αναγκαία, αλλά θα κατέτρωγαν τη ψυχολογία μου μέχρι να φτάσω μόνος μου στα όρια της διασωλήνωσης, βοηθούσης της αφυδάτωσης, της ασιτίας και της πλήρους απομόνωσης.

Στην οποία μπορεί κάποια στιγμή να έψαχνα και το κινητό μου. Τόσα έχουν χαθεί.

Τα κάνει αυτά ο κόβιντ…

Αφήστε που εκεί που θα μιλούσα με το control και θα ονειρευόμουν βόλτες με τον Κούπερ, στην αμέσως επόμενη κλήση μπορεί να της μιλούσα σαν μαστουρωμένος, όπως ο άτυχος Ηρακλής Σαχουάτζε στο ΑΧΕΠΑ, που του είχαν κόψει και την αναγκαία για την επιβίωσή του αγωγή που λάμβανε πριν μπει στο νοσοκομείο, ή θα με έψαχνε και δεν θα με έβρισκε και μετά θα την έπαιρναν απευθείας από το άλλο νοσοκομείο στο οποίο θα είχα μεταφερθεί από το πουθενά διασωληνωμένος, όπως έγινε με τον άτυχο Χρήστο Καρτάλη, του οποίου το «θετικό» αποτέλεσμα από το άλλο το Πανεπιστημιακό, της Αλεξανδρούπολης, ακόμα το ψάχνουμε, όπως και την ιογενή λοίμωξη που είχε περάσει αλλά αυτός παρέμεινε στη ΜΕΘ να πεθάνει από τα μικρόβια.

Σε μία απομόνωση που θα παρέμενα ακόμη και αν στη πορεία γινόμουν αρνητικός. Εκεί θα έμενα, στην κλινική κόβιντ. Για να μην μπορώ να δω την οικογένειά μου. Είναι τώρα να ανεβαίνει η ψυχολογία και να διακυβεύεται το πρωτόκολλο; Αν δεν είχε επέμβει ο Αντωνιάδης, το φορείο με τον αρνητικό αποσωληνωμένο Σπύρο Καραπιπέρη θα κατέληγε στην κόβιντ και όχι στην απλή παθολογική.

Και πόσα, πόσα άλλα…

Και αν ερχόταν το control, το οποίο χάριν της περιγραφής φανταστείτε το ήρεμο (…), να με δει έστω με στολή αστροναύτη, θα της το απαγόρευαν γιατί έτσι είναι το «πρωτόκολλο» του ΕΟΔΥ και «δεν ξέρετε πόσο επικίνδυνος είναι ο κόβιντ», φεύγοντας όμως θα της έδιναν με γυμνά χέρια τις πιτζάμες μου με φουλ επικίνδυνο κόβιντ να τις πλύνει στο σπίτι, όπως έκαναν με την Κατερίνα Βιοπούλου και τα ρούχα του πατέρα της.

Και όταν θα πέθαινα θα συζητούσαν μαζί της ακόμα και μέσα στη ΜΕΘ χωρίς ούτε μάσκα.

Και θα έφτανα στη διασωλήνωση αν δεν με προλάβαινε η ανακοπή από την αφυδάτωση, όπως τον Γιώργο Βαρασιά. Αλλά και πάλι θα με διασωλήνωναν γιατί το βράδυ οι Ευαγγελάτοι πρέπει να τρομοκρατήσουν τον κόσμο για να εμβολιαστεί με ένα ακόμα νούμερο ανεμβολίαστου διασωληνωμένου. Και αν με διασωλήνωναν εγκεφαλικά

νεκρό, δεν θα το έλεγαν σε κανέναν, και μόνο αν ερχόταν ο Αντωνιάδης να πετύχει τη νεκροτομή μου θα το μαθαίνατε.

Και έτσι και έμπαινα στη ΜΕΘ με τίποτα λευκωματίνες στο 2,7 όπως του Δημήτρη Κασσάρ, θα τις άφηνα πέσουν στο 1, και βοηθούσης της ασιτίας, όπως στον άτυχο DJ Decibel, θα πήγαινα άκλαφτος με τις λευκωματίνες στο 1 και τουμπανιασμένος σαν τα παιδιά της Αφρικής.

Αλλά ποιος θα με έβλεπε στη σακούλα…;

Φυσικά, αν ο κορεσμός ήταν άριστος και ο πυρετός είχε πέσει και ζητούσα να υπογράψω και να φύγω, θα μου το απαγόρευαν γιατί αν πήγαινα να φύγω ούτε μέχρι το ασανσέρ θα μπορούσα να φτάσω. Και αν ήμουν από τους τυχερούς και είχα το τηλέφωνο του Αντωνιάδη, έχει καλώς. Θα έκανε ένα live στο facebook μαζί μου, θα άκουγε όλη η Ελλάδα σε πόσο καλή κατάσταση είμαι, ότι έχω βγάλει από μόνος μου το οξυγόνο από το βράδυ και έχω 98 και θα καταλάβαινε όλη η χώρα ποιον άνθρωπο ετοιμάζονταν να διασωληνώσουν για να γράψουν άλλο ένα νούμερο διασωληνωμένου, πριν το νούμερο ενός ακόμη θανάτου ανεμβολίαστου, και ίσως και μετά από μία

μήνυση του Αντωνιάδη στο Τμήμα Ασφαλείας Διονύσου και πέντε-έξι δημοσιεύσεις του, θα πήγαινα σπίτι μου και θα γλίτωνα.

Όπως τόσοι, μα τόσοι πολλοί…

Αλλιώς θα ήμουν χαμένος.

Όπως τόσοι, μα τόσοι πολλοί…

Μπορεί σε μένα να έλεγαν ότι πάω καλά, και την ίδια ώρα στην οικογένειά μου ότι είμαι βαριά και αν δεν διασωληνωθώ θα πεθάνω.

Αναλόγως. Τους γιατρούς κάθε φορά και το νοσοκομείο. Μπορεί να έλεγαν και σε μένα απευθείας ότι χρειάζομαι διασωλήνωση ενώ εγώ εκείνη την ώρα θα ήμουν

περίφημα και θα συνέχιζα να γράφω φιλοσοφικές πραγματείες…

Αλλιώς θα διασωληνωνόμουν.

Και εκεί θα άρχιζαν να κάνουν πάρτι τα μικρόβια. Και θα άρχιζαν οι πολυοργανικές ανεπάρκειες. Εννοείται ότι αν μου τύχαινε κανένα Acinetobacter νωρίτερα θα το κρατούσαν κρυφό. Ή κανένα εσωτερικό τραύμα υπερμεγέθες ή καμία ρήξη κοιλιακής αορτής. Θα έλεγαν στην οικογένειά μου ότι «στραβοκοιμήθηκα» και θα ξεμπέρδευαν, όπως ξεμπέρδεψαν με τον πατέρα Χαράλαμπο στη Λιβαδειά, και αν ήταν να μεταφερθώ σε κανένα άλλο νοσοκομείο, θα έγραφαν ότι το υπεμεγέθες εσωτερικό τραύμα ήταν επιφανειακό ούτε εκατοστού, και το Acinetobacter θα το κατάπιναν όπως έκαναν με τον άτυχο Κώστα Αβραμίδη. Μια χαρά θα έρχονταν όλα αυτά.

Διευκολύνουν και επιταχύνουν τη διαδικασία της εξόντωσης.

Εννοείται ότι αν γινόμουν αρνητικός και κανόνιζα μεταφορά σε ιδιωτικό νοσοκομείο να πάω να σωθώ, ξαφνικά θα γινόμουν θετικός. Ένα μοριακό από το εργαστήριο του Σπύρου Πουρνάρα θα ήταν αρκετό. Αλλά και στο άλλο πανεπιστημιακό αν το έστελναν, εκεί που το μηχάνημα είναι ρυθμισμένο στους 45 κύκλους, πάλι «θετικό» θα με έβρισκαν.

Θετικό στον SARS-CoV-2 και στα μικρόβια που κουβαλούσαν οι μετεωρίτες που εξαφάνισαν τους δεινόσαυρους πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια.

Και αν στη ΜΕΘ γέμιζαν υγρό οι πνεύμονες όπως στον Νίκο Σταύρου στο Ιπποκράτειο, θα το άφηναν εκεί που είναι. Καλό είναι και αυτό. Ό,τι φέρνει τη σακούλα πιο κοντά καλό είναι. Υγρό που θα έβρισκαν στη νεκροτομή βεβαίως, όπως έγινε με τον Νίκο Σταύρου.

Και όταν πέθαινα θα ήμουν ένα ακόμα θύμα του κορωνοϊού και όχι των δολοφόνων.

Και φυσικά θα απαγόρευαν στην οικογένειά μου να με δει γιατί το πτώμα μου θα ήταν υπερμεταδοτικό, ενώ όσο ζούσα θα με επισκέπτονταν οι γιατροί με μία απλή

μάσκα, αν τη φορούσαν και αυτή. Και αν θύμωνε το control με τον υπεύθυνο της κλινικής μου, αυτός θα έμπαινε μέσα στο θάλαμο χωρίς ούτε μάσκα, θα μου άρπαζε το κινητό, όπως το άρπαξε ο Μιχαηλίδης από τη Δώρα, και θα βριζόταν μαζί του. Και μετά θα μου το πέταγε στα μούτρα. Και θα καθάριζα εγώ το κινητό μου από τα σάλια

του γιατρού, αντί να έχει γίνει προηγουμένως το αντίθετο.

Και εννοείται ότι αν σε όλη τη διάρκεια της «νοσηλείας» μου πριν τη διασωλήνωση ρωτούσε η οικογένειά μου για την κατάσταση της υγείας μου, θα πήγαινε γυρεύοντας, αφού δεν είναι γιατροί για να ρωτάνε, αυτά δεν έχουν σημασία, και να της έλεγαν άλλωστε οι αγωνιστές τις τιμές «θα καταλάβαιναν;».

Όχι βεβαίως.

Έτσι θα ρωτούσαν, συζήτηση να γίνεται.

Καθώς ως γνωστόν γιατροί να ξέρουν από τιμές ασθενών υπάρχουν μόνο στα νοσοκομεία αναφοράς, πουθενά αλλού.

********

Πώς νικάω λοιπόν τον κορωνοϊό;

Τον σεβάστηκα.

Δεν τον υποτίμησα.

Αλλά ΟΥΤΕ τον φοβήθηκα.

*********

Ο φίλος μου ο κόβιντ και εγώ.

Μία σύντομη σχέση ζωής και όχι θανάτου.