Στῶμεν καλῶς!

Μιλώντας μέ μερικούς φίλους αὐτές τίς μέρες, εἶδα μέσα στά μάτια καί στίς λέξεις τους κάποια ἀποθάρρυνση. Κάποια αἴσθηση ματαιότητας, κάποια παραδοχή ὅτι ἡ πολυπόθητη ἔξοδος ἀπό τόν ἐφιάλτη ἴσως καί νά μήν ἔρθει ποτέ καί ὅτι ἔτσι θά βαδίζουμε ἕως τόν πλήρη ἐξανδραποδισμό καί ὁριστικό ἀφανισμό μας. Καί εἶναι ἀλήθεια ὅτι εἶναι τόσο ζοφερό τό τοπίο γύρω μας καί τόσο ὁρατός ὁ θριαμβεύων φασισμός, πού νά μήν ἀφήνουν πράγματι ἀνθρωπίνως καί πολλά περιθώρια αἰσιοδοξίας.

 

Κακῶς ὅμως ἀποθαρρύνονται, 

κακῶς κλονίζονται, 

κακῶς ἀφήνουν τήν ἐλπίδα μέσα τους νά ἀρχίσει νά τρεμοσβήνει. 

 

Ἐμεῖς τό ξέρουμε καλά ἄλλωστε ὅτι ὁ βοῦρκος μέσα στόν ὁποῖο βουλιάζουμε εἶναι πολύ βαθύς. 

Καί ἐπίσης ὅτι δέν εἶναι τωρινός ὁ βοῦρκος. 

Ἐκεῖ μέσα ζοῦμε ἐδῶ καί πάρα πολύ καιρό.

 Ἡ διολίσθησή μας πρός τήν ἀπονέκρωση ἐξελίσσεται ἐδῶ καί δεκαετίες καί ὁ νεοταξικός ἐφιάλτης δέν εἶναι κάτι πού ξεκίνησε χτές. 

Αὐτό πού ἀπλῶς ξεκίνησε χτές (καί συγκεκριμένα πρίν ἀπό μερικούς μῆνες) εἶναι ἡ τελική φάση τῆς ἐπίθεσης, ἡ κορύφωση τῆς παράκρουσης, ἡ ἀπολυτοποίηση τοῦ ἐλέγχου. Τό ζαλισμένο καί πνευματικά εὐνουχισμένο ἀνθρώπινο κοπάδι θεωρεῖται πιά ἀπολύτως ἔτοιμο ἀπό τούς ἐπιβήτορες τοῦ πλανήτη, ὥστε νά περάσει στήν ἐπόμενη φάση. Τοῦ ἀπόλυτου μαντρώματος, τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἐξουθένωσης, τοῦ μαρκαρίσματος, πιθανότατα τοῦ μερικοῦ σφαγιασμοῦ, σίγουρα τῆς πλήρους ποδηγέτησης.

 Εἶναι πασιφανές ὅτι θεωρεῖται ἔτοιμο, γιατί οἱ διεστραμμένοι βοσκοί καί ἐπίδοξοι χασάπηδές του δέν κρύβονται πλέον. 

Ἔχουν πετάξει ὅλες τίς μάσκες, ἔχουν ἀφήσει στήν ἄκρη ὅλα τά προσχήματα, τρέχουν ἀφηνιασμένοι καί ἀλαλάζοντες πάνω στή λεία τους. Βέβαιοι γιά τή νίκη τους, ἀπολύτως σίγουροι γιά τόν θρίαμβό τους.

Ἐμεῖς τά γνωρίζουμε ὅλα αὐτά. Θά ἔπρεπε ὅμως ταυτό

χρονα νά ξέρουμε καί ὅτι τά σχέδιά τους θά ἀποτύχουν. Γιατί ἀπλούστατα ἔχει καί ὁ Θεός τά δικά Του σχέδια. Ἐκεῖνο πού δέν ξέρουμε βεβαίως εἶναι τό τίμημα πού θά πληρώσουμε ἕως τότε. Τό πόσο βαρύ ὅμως καί ἐπώδυνο θά εἶναι θά ἐξαρτηθεῖ καί πάλι ἀπό ἐμᾶς. Ἀπό τό πόσο θά ἀποφασίσουμε ἔστω καί αὐτή τήν ὑστάτη ὥρα νά ἀλλάξουμε ζωή, ἀφήνοντας πίσω μας τόν βοῦρκο στόν ὁποῖο ἐπιλέξαμε αὐτεξουσίως νά ζοῦμε. Θά ἐξαρτηθεῖ καί ἀπό το πόσο θά σταθοῦμε ὄρθιοι, θα ἐξαρτηθεῖ ἀπό τήν παρρησία μας καί ἀπό τήν ὁμολογία μας. Ἡ νῦξ προέκοψεν, γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Κάποια στιγμή θά βγεῖ ὁ ἥλιος, ἄς πάψουμε νά ἀμφιβάλλουμε γι’αὐτό. Ἀπλῶς αὐτή τή στιγμή ἔχουμε μπεῖ σέ πολύ βαθύ σκοτάδι, στό βαθύτερο πρίν ἀπό τό ξημέρωμα. Βρισκόμαστε πράγματι μέσα σέ δαιμονικό καί ἀπόκοσμο μανητοκλυδωνισμό. Δέν ξέρουμε πόσο θά διαρκέσει. Ἐμεῖς ὅμως ὀφείλουμε μέσα σ’ αὐτή τή λαίλαπα νά κρατήσουμε τήν ψυχή μας, νά μήν τήν ἐκχωρήσουμε μόνοι μας. Ἄν δέν τήν παραδώσουμε ἐμεῖς, κανείς δέν θά μπορέσει νά μᾶς τήν πάρει. 

 

Ἐμεῖς θά ἀντισταθοῦμε λοιπόν. 

Καί μέ πνευματικό αγώνα (πού εἶναι τό μεῖζον), ἀλλά καί μέ ὅποιον ἀκόμη ἀγώνα μποροῦμε να δώσουμε μέσα στήν κοινωνία ἀπέναντι στόν κτηνώδη καί ἀντίχριστο ὁλοκληρωτισμό πού λυσσομανᾶ γιά νά μᾶς καταπιεῖ.

Καί ἄς μή φοβόμαστε. Γιατί ἐμεῖς ἔχουμε μαζί μας τόν ἀπόλυτο σύμμαχο καί ἀντιλήπτορα καί βοηθό.

Στῶμεν καλῶς!

 Νεκτάριος Δαπέργολας