ΟΙ «ΧΛΑΠΑΚΙΑΖΟΝΤΕΣ»

Χλαπακιάζω: τρώω γρήγορα και χωρίς να μασάω καλά. Λέξη που δημιουργήθηκε από τον ήχο (χλαπ-χλαπ) που κάνουν τα σαγόνια και τα χείλη του ανθρώπου όταν αυτός τρώει γρήγορα.

Υποδηλώνει μεγάλη πείνα ή λαιμαργία αλλά και μια έλλειψη ευγένειας ως προς τους συνδαιτημόνες αφού αυτοί δεν προλαβαίνουν να…φάνε;

Το ρεπορτάζ της «Ζούγκλας» αναφέρει πως μια φαρμακευτική εταιρεία, ονόματα δεν λέμε «οικογένειες» δεν θίγουμε, είχε κλείσει το συγκεκριμένο τραπέζι στους πνευμονολόγους στην ταβέρνα, σχετικά με το….επίκαιρο επεισόδιο.

Βέβαια αυτό με τις φαρμακευτικές είναι σύνηθες και πασίγνωστο και διαχρονικό «φαινόμενο» ως «ευχαριστίες κι ένδειξη «ευγνωμοσύνης» προς τους «προωθούντες τα προϊόντα τους» για το «κοινό καλό» πάντα;

Κι όπως λέει κι ο στιχουργός:

«Σ’ ευχαριστώ ω εταιρεία

εν αφθονία μου παρέχεις

στέγη, τροφή και προστασία

Σ’ ευχαριστώ ω εταιρεία»

Κι όπως λέει κι ο σοφός λαός μας: «Δεν δαγκώνεις ποτέ το χέρι που σε ταΐζει»

Σε μία από τις πολλές προσπάθειες που έκανα για επιστροφή στην πατρίδα ήταν και αυτή προς το τέλος της δεκαετίας του 1980, προσελήφθην λοιπόν από μία εταιρεία φαρμάκων με πολυεθνικά φαρμακευτικά σκευάσματα, και είχα υπό την εποπτεία μου μία περιοχή της Θεσσαλονίκης και τους Νομούς Πέλλας, Ημαθίας και Πιερίας, κι επισκεπτόμουν όλες τις ειδικότητες από ιδιωτικά ιατρεία έως νοσοκομεία, κέντρα υγείας και ιατρεία ΙΚΑ.

Για να μην τα πολυλογώ, ο μισθός ήταν πάρα πολύ καλός, μου δώσανε και αυτοκίνητο, βενζίνες, οδοιπορικά, καλά ξενοδοχεία, φαγητό σε καλά εστιατόρια και τα σχετικά, και χρήματα μετρητά ώστε να έχω άνεση να «κερνάω τους φίλους μου» τους γιατρούς.

Βέβαια όλα αυτά φαίνονται μαγικά σήμερα στην εποχή της εργασιακής μιζέριας που ζούμε, αλλά εμένα με συγκλόνισαν τα εξής γεγονότα.

Εγώ προωθούσα φάρμακα που υποτίθεται θεραπεύουν; επειδή μου το έλεγε ο προϊστάμενος μου στο γραφείο, που του το είχε πει το εργοστάσιο, και ο γιατρός συνταγόγραφε επειδή του το είχα πει εγώ;

Τον χειμώνα υπήρχε μεγάλη στενοχώρια και εκνευρισμός στα κεντρικά επειδή ο χειμώνας δεν ήταν βαρύς, οι άνθρωποι δεν αρρώσταιναν, και οι πωλήσεις για τα αντιβηχικά είχαν πτώση.

Διευθυντής πνευμονολόγος σε νοσοκομείο μου είχε πει πως, τα αντιβηχικά ήταν άχρηστα; κι ο κόσμος θα έπρεπε να πίνει περισσότερο νερό, κι έφερε ως παράδειγμα ηλικιωμένες κυρίες πως τις έβγαζε με την τσιμπίδα ξεραμένα φλέματα λόγω αφυδάτωσης.

Φίλος μου γιατρός μπροστά μου συνταγόγραφε «αβέρτα κουβέρτα» φάρμακο για το ήπαρ σε νέους, γέρους, άνδρες και γυναίκες ανεξαιρέτως των προβλημάτων υγείας που είχαν, μόνο και μόνο για να γίνει αρεστός στην εταιρεία φαρμάκων περιμένοντας χρηματικό αντάλλαγμα;

Συνάδελφος ιατρικός επισκέπτης από άλλη εταιρεία στο ξενοδοχείο που διαμέναμε μου εκμυστηρεύτηκε το άγχος που τον διακατείχε, διότι τον πιέζανε πάρα πολύ από την εταιρεία του να ανεβάζει τον «πήχη των πωλήσεων» αντιβιοτικών κάθε χρόνο.

Έφτασα μου είπε στο σημείο, αφού εξάντλησα τα όρια των πωλήσεων στους γιατρούς, να εξαντλήσω τα όρια πωλήσεων στους κτηνιάτρους και τώρα πάω στους....μελισσοκόμους;

Δεν αντέχω άλλο ή θα μου στρίψει ή θα παραιτηθώ. Και έμαθα μετά ότι παραιτήθηκε.

Κάθε δεκαπέντε ημέρες μαζευόμασταν στα κεντρικά για απολογισμό και οδηγίες, έτσι σε μία από αυτές τις συγκεντρώσεις μας ανακοίνωσαν πως το τάδε φάρμακο αποσύρεται διότι σε διεθνές επίπεδο οι θάνατοι από τις παρενέργειες του εν λόγω σκευάσματος ξεπέρασαν τα «επιτρεπτά όρια» και ότι θα αντικατασταθεί με κάποιο άλλο.

Συγκέντρωνα ονόματα «φίλων γιατρών» κι ανάλογα με την κατά πόση «υποστήριξη» παρείχαν στην εταιρεία, την θέση που κατείχαν, ή την ειδικότητα, τα «δωράκια ήταν ανάλογα»;

Από απλά κεράσματα, έως ηλεκτρικές συσκευές και ταξίδια στο εξωτερικό;

Μετά από λίγους μήνες αποφάσισα πως δεν ήταν «κατάλληλη» δουλειά αυτή για εμένα κι έτσι ξαναέφυγα στην Αυστραλία ως «ερευνητής» και φοιτητής, ώστε να καταλάβω το τι συμβαίνει με το θέμα «υγεία» γενικότερα.

Η διαδικασία της διάδοσης της «σιγουριάς» λοιπόν έχει ως εξής:

Η τάδε εταιρεία παραγωγής φαρμάκων βγάζει ένα καινούργιο φαρμακευτικό «προϊόν» στην αγορά, πάντα για το «καλό μας»; και πάντα με γνώμονα την πρόληψη; ή την αποκατάσταση; της υγείας μας; κι όχι το κέρδος;

Κι ενημερώνει την διεύθυνση πωλήσεων της επιχείρησης λέγοντας πως το συγκεκριμένο νέο φαρμακευτικό προϊόν είναι «ασφαλές κι αποτελεσματικό»;

Η διεύθυνση πωλήσεων ενημερώνει τους πωλητές/ιατρικούς επισκέπτες, πως το συγκεκριμένο νέο φαρμακευτικό προϊόν της τάδε επικερδούς επιχείρησης είναι «ασφαλές κι αποτελεσματικό»; επειδή της το είπε η εταιρεία/big business;

Οι ιατρικοί επισκέπτες ενημερώνουν τους γιατρούς πως το συγκεκριμένο νέο φαρμακευτικό προϊόν της τάδε επιχείρησης είναι «ασφαλές κι αποτελεσματικό»; επειδή τους το είπε η διεύθυνση πωλήσεων; που της το είπε η εταιρεία;

Οι γιατροί με την σειρά τους ενημερώνουν τους ασθενείς και τα ΜΜΕ ως οι πλέον «αρμόδιοι και ειδικοί»; πως το συγκεκριμένο νέο φαρμακευτικό προϊόν της τάδε επιχείρησης είναι «ασφαλές κι αποτελεσματικό»; επειδή τους το είπε ο ιατρικός επισκέπτης; που τους το είπε η διεύθυνση πωλήσεων; που της το είπε η επιχείρηση/εταιρεία;

Και βάσει αυτών των αδιαμφισβήτητων «δεδομένων»; νομοθετεί η πολιτική εξουσία του τόπου «επιβάλλοντας» για το καλό τους; το «προϊόν»;

Τα ΜΜΕ κατόπιν «διαφημίζουν» με το αζημίωτο; και με απόλυτη σιγουριά; πως το συγκεκριμένο νέο φαρμακευτικό προϊόν της τάδε κερδοφόρας επιχείρησης είναι «ασφαλές κι αποτελεσματικό»;

Eπειδή τους το είπαν οι «ειδικοί» γιατροί; που τους το είπαν οι ιατρικοί επισκέπτες; που τους το είπε η διεύθυνση πωλήσεων; που της το είπε η εταιρεία/επιχείρηση;

Κι αλίμονο στους «ψεκασμένους-συνωμοσιολόγους» «αρνητές του προϊόντος» που θα τολμήσουν να αμφισβητήσουν το «θέσφατο» των «ειδικών δημοσιογράφων»;

Ενθυμούμαι επίσης πριν από πολλά χρόνια την προσωπική μου εμπειρία με μία «Μη Κερδοσκοπική Οργάνωση» όταν στα πρώτα χρόνια της Αυστραλίας ψάχνοντας για δουλειά, πήγα για συνέντευξη στην εν λόγω «φιλανθρωπική οργάνωση»; που «βοηθούσε» στις επιστημονικές έρευνες για τα προβλήματα υγείας σχετικά με τα νεφρά;

Ο πρόεδρος λοιπόν της ΜΚΟ μου εξήγησε πως θα έπρεπε να κάθομαι σε ένα γραφειάκι που θα είχαν στήσει σε κεντρικό σημείο ενός μεγάλου εμπορικού κέντρου δίπλα σε ένα πολυτελές αυτοκίνητο και να κόβω αποδείξεις του ενός δολαρίου για την λαχειοφόρο αγορά και την κλήρωση του αυτοκινήτου που γίνεται για «καλό σκοπό»;

Η αμοιβή μου θα ήταν όπως μου εξήγησε, 40 σεντς για εμένα κι 60 σεντς για αυτόν, για κάθε δολάριο που μαζεύω.

Όταν τον ρώτησα, και για τα «νεφρά» τι μένει; μου απάντησε πως από τα δικά του 60 σεντς αφού αφαιρεθούν ο μισθός του και της γυναίκας του, το ενοίκιο του γραφείου και τα λοιπά λειτουργικά έξοδα, το κότερο; κλπ, ότι περισσέψει κι αν περισσέψει θα πάει και στα «νεφρά;

Βέβαια μου είπε πως τα κέρδη θα ήταν πολλαπλάσια εάν είχε την «καρδιά» αλλά τις «μεγάλες δουλειές» τις παίρνουν άλλοι; μου είπε.

Φυσικά ούτε λόγος να γίνεται για τον «βασιλιά της μπίζνας» που είναι ο «καρκίνος», εκεί παίζονται δισεκατομμύρια; μου είπε.

Μετά έφυγα και προτίμησα να πάω να δουλέψω σε ψυχιατρεία, μου φάνηκε πιο «νορμάλ».

 Dr. Νικόλαος Βρούσγος

 
Σχολιο: Πλέον το δηλώνουν και από μόνοι τους ότι «ένας θεραπευμένος ασθενής είναι ένας χαμένος πελάτης». 

ΕΔΩ και ΕΔΩ