όμως αυτό το "είδος" παραδοσιακής μουσικής είναι αυτό που λέμε... γύφτικα...
αφού οι γύφτοι, -κάποτε άξιοι σιδεράδες- γινόμενοι επαγελματίες μουσικοί, έβαλαν στά παραδοσιακά μας, την γνωστή τους τάση γιά
υπερβολικό συναισθηματισμό
και γενικά, κάθε υπερβολή, ενώ αυτο που χαρακτήριζε τον Έλληνα διαχρονικά, ήταν ο Δ ω ρ ι κ ό ς ρυθμός (και ο Παρθενώνας, ίσως τόχετε προσέξει, ειναι Δωρικού ρυθμού...)
Δυστυχώς, η υπερβολή και ο συναισθηματισμός θεωρείται πλέον χαρακτηριστικό του Έλληνα (ο Ζυλ Ντασαίν και οι..."μαθητές" του φρόντισαν γι αυτό...)
ενώ το μέτρο... η νηστευτική λιτότητα... το λιγο...το απαραίτητο- που μάς ήταν υπεραρκετό- χαρακτήριζε τους παλιότερους, τούς αυθεντικούς Ελληνες που λίγο ισα ίσα προλάβαμε και που ο Κόντογλου ύμνησε τα ταπεινα στην οψη μεγαλεια τους...
...
Η ρίζα μας ειναι πολύ βαθειά
και το μπολιασμά μας με την Α λ η θ ε ι α ... έγινε αιώνες τώρα και μας ανέβασε πολύ ψηλά
θα την ξαναβρούμε την άκρη... οταν θάρθει η ώρα... και πιστεύω πώς εύκολα τότε θα ξαναπερπατήσουμε όπως πρώτα...
στά ί σ α μας, έως π έ ρ α... ψ η λ ά... στον μακρινό και τοσο κοντινό μας ορίζοντα...εκεί που γή και ουρανός γίνονται έ ν α...!
Πεντάμορφη κοπέλλα σίγουρα
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι με φωνή
όμως αυτό το "είδος" παραδοσιακής μουσικής
είναι αυτό που λέμε... γύφτικα...
αφού οι γύφτοι,
-κάποτε άξιοι σιδεράδες-
γινόμενοι επαγελματίες μουσικοί, έβαλαν στά παραδοσιακά μας, την γνωστή τους τάση γιά
υπερβολικό συναισθηματισμό
και γενικά, κάθε υπερβολή,
ενώ αυτο που χαρακτήριζε τον Έλληνα
διαχρονικά,
ήταν ο Δ ω ρ ι κ ό ς ρυθμός
(και ο Παρθενώνας, ίσως τόχετε προσέξει, ειναι Δωρικού ρυθμού...)
Δυστυχώς, η υπερβολή και ο συναισθηματισμός θεωρείται πλέον
χαρακτηριστικό του Έλληνα
(ο Ζυλ Ντασαίν και οι..."μαθητές" του φρόντισαν γι αυτό...)
ενώ το μέτρο...
η νηστευτική λιτότητα...
το λιγο...το απαραίτητο- που μάς ήταν υπεραρκετό-
χαρακτήριζε τους παλιότερους,
τούς αυθεντικούς Ελληνες που λίγο
ισα ίσα προλάβαμε
και που ο Κόντογλου ύμνησε τα ταπεινα στην οψη μεγαλεια τους...
...
Η ρίζα μας ειναι πολύ βαθειά
και το μπολιασμά μας με την
Α λ η θ ε ι α ...
έγινε αιώνες τώρα και μας ανέβασε πολύ ψηλά
θα την ξαναβρούμε την άκρη...
οταν θάρθει η ώρα...
και πιστεύω πώς εύκολα τότε
θα ξαναπερπατήσουμε
όπως πρώτα...
στά ί σ α μας, έως π έ ρ α...
ψ η λ ά...
στον μακρινό και τοσο κοντινό μας
ορίζοντα...εκεί που γή και ουρανός γίνονται έ ν α...!