Άγιος Ιλαρίων Felea ο Ομολογητής της Ρουμανίας (1961)

- * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - *
Ρουμάνοι μοναχοί, κληρικοί και λαϊκοί, πού έγιναν γνωστοί ως οι «άγιοι των φυλακών», οι οποίοι αντιστάθηκαν πνευματικά στο θηριώδες κομμουνιστικό καθεστώς, πού επισκίασε τη Ρουμανία από το 1947 μέχρι το 1989, ήταν άνδρες πού ζούσαν σε ένα κόσμο διαφορετικό από την υποβιβασμένη κοινωνία η οποία τούς φυλάκισε λόγω της αρνήσεώς τους να εγκαταλείψουν την χριστιανική τους ταυτότητα.
Πολλοί άπ’ αυτούς υπέστησαν την διαβολική μέθοδο των ρουμανικών φυλακών πού λεγόταν «μετεκπαίδευσι». Αυτή κυριολεκτικά απογύμνωνε την ανθρώπινη προσωπικότητα από κάθε ανθρώπινο στοιχείο με τον συστηματικό ξυλοδαρμό, βασανισμό και με υποβαλλόμενες προδοσίες της πίστεώς τους.

Αρχές τής δεκαετίας τού 1960, στις γνωστές κομμουνιστικές φυλακές τού AIUD τής Ρουμανίας, πέντε χιλιάδες πολιτικοί αιχμάλωτοι έχουν ήδη περάσει από τα προγράμματα τής «μετεκπαιδεύσεως», πού συμπεριλάμβαναν απερίγραπτους σωματικούς και ψυχολογικούς βασανισμούς. Άντεξαν μόνο με την προσευχή και την καθοδήγησι των τετρακοσίων ορθοδόξων Ιερέων πού ήταν κι αυτοί φυλακισμένοι μαζί τους

Ιλαρίων ο Ομολογητής Ρουμανίας_Ilarion Felea_Romania-13413514_1142522795792643_9025517869273862014_nΑνάμεσά τους ήταν κι ο π. Ιλαρίων FELEA , ο οποίος υπέφερε κι αυτός μαζί με τους συγκρατουμένους του καί δυνάμωνε την πίστι τους στον Χριστό με την προσευχή και τις κρυφές Λειτουργίες. Ο πνευματικός τρόπος της ζωής του εκανε τον συναιχμαλώτο του π. Δημήτριο STANILOAE να ομολογήση οτι «Ό π. Ιλαρίων με ξεπερνούσε σε όλα»• και συμπλήρωσε λέγοντας «Εγώ μετέφρασα την Φιλοκαλία, αλλά αυτός την ζούσε».

Ο π. Ιλαρίων ήταν ένας σπουδαΐος επιστήμονας και θεολόγος, πού με τα έργα του προσπάθησε να αναδείξη τον Χριστό σε ολη τη δόξα Του, όπως τότε στο όρος Θαβώρ, στη ζωή του κάθε συνανθρώπου του. Το τελευταίο και πιο σύνθετο έργο του, Προς Θαβώρ, χαρακτηρίσθηκε από τον γνωστό π. Ιουστίνο PARVU ως «το καλύτερο έργο της Ρουμανικής Ορθοδοξίας πού έχει γραφτή μέχρι τώρα» και «ο δεύτερος πολύτιμος θησαυρός της Ορθοδοξίας μετά την Φιλοκαλία», αφού είναι μιά τέλεια ερμηνεία της.

Η δεύτερη φυλάκιση του ήταν ανήμερα των Θεοφανείων τού 1949. Μόλις τελείωσε τον αγιασμό των σπιτιών, τον απομάκρυναν από το χωριό του και στη συνέχεια φυλακίστηκε, ανακρίθηκε και βασανίστηκε από τούς κομμουνιστάς περνώντας από όλες τις πιο φρικτές φυλακές τού τότε κομμουνιστικού καθεστώτος, στο Arad, στην Timisoara και στο Αiud.

Πριν την τρίτη και τελευταία φυλάκιση του ο π. Ιλαρίων συνήθιζε να εξηγεί στους πιστούς ότι, από τη στιγμή πού χειροτονήθηκε ιερεύς, είχε δώσει ιερή υπόσχεση ενώπιον της αγίας τραπέζης να μεταφέρη μόνο τον λόγο τού Θεού στους ανθρώπους και όχι τα λόγια κάποιου ανθρώπου. Ομολόγησε σε ένα μαθητή του, τον π. Μωυσή Velesku, ότι γνώριζε τις συνέπειες πού θά είχαν οι ομιλίες του, άλλ’ αυτός ως ιερεύς είχε την υποχρέωση να ζήση σαν το Χριστό, να ομιλή στους ανθρώπους γιά το Χριστό, ανεξάρτητα από το τί θα γινόταν. Έπρεπε να υπακούσει στο Θεό και το θέλημά Του.

Στις φυλακές του AIUD ο π. Ιλαρίων έγινε ο κύριος καθοδηγητής και ο πνευματικός πατέρας των φυλακισμένων μαζί με τον μεγάλο θεολόγο π. Δημήτριο Staniloae. Ο π. Ιλαρίων λειτουργούσε με απέραντο σεβασμό και εμφορούνταν τόσο πλούσια από τη χάρι τού Χριστού, ώστε η προσευχή του ενέπνεε όλη την ομάδα των φυλακισμένων να συμμετέχουν στην ακολουθία με όλη τους την ύπαρξη, καρδιακά.
«Έγινε λοιπόν το AIUD ένα αληθινό μοναστήρι, το μεγαλύτερο επίτευγμα της ρουμανικής πνευματικότητας».

Όπως συμβαίνει με όλους όσους ακολουθούν τον Χριστό, ο πατέρας Ilarion Felea δεν φοβόταν εκείνους που σκοτώνουν το σώμα, αλλά φρόντισε να κρατήσει τα χέρια των άπιστων μακριά από την ψυχή του. Αρνήθηκε να δεχθή οποιονδήποτε συμβιβασμό με το αθεϊστικό καθεστώς, και σήκωσε τον σταυρό του μέχρι τέλους ως αληθινός μαθητής τού Χριστού.
Υπέφερε και εκοιμήθη στις κομμουνιστικές φυλακές Aiud ώς αληθινός μάρτυρας στις 18 Σεπτεμβρίου 1961 και ετάφη χωρίς σταυρό στον κοινό τάφο, στη Ράμπα Ριμπίλορ (Χαράδρα των Σκλάβων), ο π. Ιλαρίων «στεφανώθηκε με το φωτοστέφανο του μάρτυρα της “Εκκλησίας και του Έθνους».

[πηγή• περιοδικό «THE ORTHODOX WORD»