Να ΄χε η λευκότης τέλος, να θυμηθώ σου Ρωμανέ των σωθικών Αχειροποίητου Χάρτου!

Του Αγίου Ρωμανού του Μελωδού ανήμερα...αν υπήρχε Ποίηση, Ζωή ή Άνθρωπος ακόμα, θα έπρεπε να ήταν Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης!!

"Χαίρε αρρητορηματόρυτε ουρανίων ροών

Χαίρε γαστεροσυλλαβόφεγγε αλαλήτων ειρμών

Χαίρε ότι αδιαλείπτως κελαηδάς σιωπές αψιθύριστες

Χαίρε ότι ακαταλήπτως ευηχείς ευωχίες αμύριστες"

'Άγιε Ρωμανέ μας, Μελωδέ της Οικουμένης και του Απερινόητου, αν η Ποίηση δεν είναι ακόμα ένα καταναλωτικό αγαθό ευφορίας, μια εκτόνωση εγωτικού υποσυνειδήτου ή μια ναρκισσιστική προβολή αμαστόρευτης φαντασίας, τότε η Ποίηση είσαι Εσύ!

Αν δεν είναι ένα ακόμα γενικά και αόριστο ιδανικό ή παγκόσμιο εμπόρευμα με προσωπίδα ειδώλου στην εποχή των "γενικών και αορίστων" καλών σκοπών και των εμφατικά άσαρκων αγαπολογιών, τότε η Ποίηση είσαι Εσύ!

Αν δεν είναι ακόμα μια εισπνοή θανατεμένης δοκισήζωης επιβίωσης με "αυτό το κάτι" για να ξεφύγουμε για λίγο, τότε η Ποίηση είσαι Εσύ!

Αν δεν είναι ακόμα ένα υπνωτικό ή μια βιταμίνη ευεξίας στην αφορήτως χλιαρή και απρόσωπη πορεία προς μια παγκόσμια τελειοποιούμενη θανατερότητα (ή θανατερή τελειότητα), τότε η Ποίηση είσαι Εσύ!

  

 

Ποίηση ένσαρκη, εμπρόσωπη, ακαταλήπτως ερωτική

Ποίηση που μυρίζεται και ρουφιέται και ταϊζεται

και σαρκώνεται και κοινωνείται Αναστάσιμα!

Ποίηση, κατά πρόσωπον, ως μόνος προς Μόνον, Εσύ!

Ποίηση, κτίσμα και δοχείο Χάριτος

 Ποίηση ένδυμα και γεύμα Θαύματος

 η Ποίηση Εσύ!

Εσύ που, κάποιο βράδυ, καταπίνοντας το χαρτί, που σου έδωσε η ίδια η Παναγία, βγαλμένο από, κανείς δεν ξέρει ποια, κρυψώνα της, έφαγες Ουρανό για να κελαηδήσεις Παράδεισο.

Τί άλλωστε μπορεί να είναι, αν έχει αξία η Ποίηση, πέρα από το Αδιάλειπτο κελαηδητό του Ανθρώπου που πλημμυρίζει Ζωή!

Κελαηδητό που μέσα του κελαρύζει η των Αγγέλων θριαμβευτική Σιωπή και αναβλύζει τα Αναφή και τα Άφατα!

Όντας Εβραίος ή Σύριος στην καταγωγή, εγκόλπωσες λαλιά ελληνική, την πλατυτέρα των γλωσσών και επί έτη αγωνιζόμενος στο μικρό κελί σου, αληθινός άσημος διάκονος, με μόνη συντροφιά την άλλη Πλατυτέρα...των Ουρανών, πότισες τον κεντητό, παλίμψηστο κι αειθαλή της Ρωμιοσύνης λόγο, στην Χώρα των Ζώντων, να ρέει "μέλι και γάλα" για τους ερχόμενους.

Σκέπασες και περιχώρεσες την Ανθρωπότητα όλη με το αδιάλειπτο σου κελαηδητό, όλους όσους ανά την οικουμένη πασχίζουν να κτίσουν με λέξεις μια φωνή πιο δυνατή από το θάνατο, χωρώντας αιώνες πριν την, με ωδίνες, γέννηση του Υπερρεαλισμού, όλα τα σύγχρονα ρεύματα ποίησης, κάνοντας εύλογο το Υπέρλογο που βιώνες ως φυσική ζωή περιχυμένη από το Άκτιστο.

Σήμερα θα έπρεπε να είναι η παγκόσμια ημέρα Ποίησης, αφού γιορτάζεις Εσύ, η εμπρόσωπη Ποίηση, που δε χαϊδεύει με φτιασιδώματα τον θάνατο, αλλά ρουφάει Ζωή ατελεύτητη, Ζωή Ανίκητη, για να ξεχειλίσει Ζωή που δεν έχει ανάγκη από αναλύσεις και υποσημειώσεις. Γιορτάζεις Εσύ, ο μακράν σημαντικότερος Ποιητής της ανθρωπότητας, ο Άγιος Ρωμανός ο Μελωδός!

Σήμερα δυστυχώς, και αναμενομένως στην ασθμαίνουσα και ασπόνδυλη ελληνική παιδεία, ούτε καν ένας ή ίσως, ελάχιστοι να σε μνημόνευσαν.

Σήμερα δυστυχώς, ούτε καν ένας ή ίσως, ελάχιστοι να σε μνημόνευσαν στα ελληνικά σχολεία, που, με ευθύνη του κράτους, επιμένουν να μετράνε την επιτυχία των παιδιών σε "δεξιότητες" μπαμπουίνων και αποστηθίσεις.

Σήμερα, ούτε καν ένα ή ίσως, ελάχιστα από τα παιδιά μας, γύρισαν σπίτι πλημμυρισμένα από το μυστηριακό και κρυφίο Φως της Αγάπης των γραπτών σου, με την καρδιά τους παλλόμενη από την αφοβία της Ζωής που κελάηδησες!

Μπέρδεψαν φαίνεται, το μεγαλειώδες σου τρίλεκτο αγλάισμα "Μυρίσαι το Άριστον", που λάτρεψε ο άλλος τρισμέγιστος μας Οδυσσέας Ελύτης, με την εξουσιαστικοκίνητη πλέον προτροπή του ανθελληνικού και Χριστομάχου κράτους "Λαλήσαι το Άχρηστον"!

Κι ας άδεις ακόμα, σ’ ένα καμαράκι, μιας λευκότητος ασάλευτης τ’ απένητα αποκυήματα, να ξαναβρεί στα ουρονοφόρα σπλάχνα σου φωνή η οικουμένη, ούτε καν ένας ή ίσως΄, ελάχιστοι σήμερα στην γιορτή σου, στα ελληνικά σχολεία, έστερξαν να πάρουν το Μέγιστο δώρο, που μας άφησες...

Και σου χρωστάμε, γι’ αυτό, ως ανάξιοι και απρεπείς του τόπου και του Τρόπου σου, όλοι μας, ένα ευχαριστώ και μια συγγνώμη!!

  Εμμανουήλ Γαβαλάς Γαστρεντερολόγος- Ηπατολόγος, Διδάκτωρ Ιατρικής Α.Π.Θ