Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2021

Αλκίνοος Ιωαννίδης: “Όσα η αγάπη ονειρεύεται, τ`αφήνει όνειρα η ζωή”

Ότι πιο γλυκό, ερωτικό και αισιόδοξο είναι το τραγούδι του αγαπημένου ερμηνευτή και τραγουδοποιού Αλκίνοου Ιωαννίδη

 Το 1994 ο Αλκίνοος έκανε πρόβες με τη Δήμητρα Γαλάνη, την Ελένη Τσαλιγοπούλου και τον Γεράσιμο Ανδρεάτο για τη δεύτερη χρονιά στο Χάραμα. Όλοι οι συνάδελφοί του είχαν μια σχέση στενή με το λαϊκό τραγούδι, εκείνος όχι. Δεν ακούγαν λαϊκά στο σπίτι του, μόνο απ’ το ραδιόφωνο εκτός σπιτιού αν έπιανε κάτι τ’ αυτί του.

Ήξερε και αγαπούσε κάποια τραγούδια, κυρίως ρεμπέτικα, αλλά η επαφή του ήταν είτε εξ’ αποστάσεως και ευκαιριακή είτε μέσα από λαϊκά τραγούδια έντεχνων δημιουργών. Ένας καινούριος θαυμαστός κόσμος άνοιγε λοιπόν στ’ αυτιά του. Έπρεπε να πει κάποια τραγούδια και στα υπόλοιπα να παίξει κιθάρα και κρουστά.

Βούτηξε μέσα στο λαϊκό τραγούδι σαν πεινασμένος κι ανακάλυψε επιτέλους στα 24 του τον Τσιτσάνη, τον Καζαντζίδη, τον Διονυσίου, τη Νίνου, τον Χιώτη κι έναν θησαυρό από τραγούδια, ήχους, νοοτροπίες, δημιουργούς, οργανοπαίχτες, ερμηνευτές. Ακόμα γνώρισε προσωπικά τη Σωτηρία Μπέλλου και τον Άκη Πάνου. Στη διάρκεια μιας πρόβας λοιπόν στο Χάραμα κλείστηκε σε ένα καμαρίνι και ξεκίνησε να γράφει το “Όσα η αγάπη ονειρεύεται”. Αμέσως μετά, όταν πήγε στο σπίτι, το τελείωσε.

Αλκίννος Ιωαννίδης: "Όσα η αγάπη ονειρεύεται, τ`αφήνει όνειρα η ζωή". Η ιστορία ενός υπέροχου τραγουδιού

Όποιος αλήθεια ερωτεύεται κάνει τον πόνο προσευχή” λοιπόν γιατί η λέξη έρωτας πάντα ήταν και πάντα θα είναι συνδεδεμένη με τη λέξη πόνος.

Αλλά και “Βαρκούλα κάνει το φιλί και ξενιτεύεται“, γιατί για τον έρωτα μπορείς να κάνεις τα πάντα, ακόμα και να ξενιτευτείς κάπου στο άγνωστο. Δε σε νοιάζει τίποτα, δεν σε φοβίζει τίποτα, δεν σε ενδιαφέρει καν το τέλος του ταξιδιού.

Όσο για το ποιο είναι το όνειρο του Αλκίνοου; Σε συνέντευξή του έχει πει:

“Θα ακουστεί σαν ανέκδοτο από κάποιον σαν κι εμένα που απασχολεί τους άλλους πολύ και με το ζόρι, αλλά η βαθιά επιθυμία μου ήταν πάντα να ζήσω ήσυχα. Να περάσω και να φύγω απαρατήρητος. Έχει πλάκα η ζωή, ποτέ δεν μας τα φέρνει όπως θέλαμε…”

 

 

Παίρνω απόσταση απ’ το χθες
να `ρθούνε κι άλλες εποχές.
Να `ρθουνε λύπες και χαρές
καινούριες να σου τις χαρίσω.

Παίρνω απόσταση απ’ το χθες
για να μπορέσω να με θες
να βρω τραγούδια, μουσικές
καινούριες να σου τραγουδήσω.

Έλα μη μου καίγεσαι,
θα σου χαρίσω ό,τι θες
έλα μη μου καίγεσαι,
όλα μου τ’ αύριο και τα χθες
στο τώρα θα τα κλείσω

Όσα η αγάπη ονειρεύεται,
τα αφήνει όνειρα η ζωή.
Μα όποιος στ’ αλήθεια ερωτεύεται
κάνει τον πόνο προσευχή,
βαρκούλα κάνει το φιλί
και ξενιτεύεται.

Παίρνω απόσταση άμα θες
κι από τις πρώτες μας ματιές,
για να μπορέσω με γητειές
καινούργιες να στις ξαναδώσω.

Βρίσκω στον έρωτα γιατρειές
να τον γιατρέψω απ’ τις πληγές
και στολισμένο χαρακιές
καινούριες να τον ξανανιώσω.

Έλα μη μου καίγεσαι
θα σου χαρίσω ό,τι θες
έλα μη μου καίγεσαι
όλα μου τ’ αύριο και τα χθες
στο τώρα θα τα κλείσω

Όσα η αγάπη ονειρεύεται
τα αφήνει όνειρα η ζωή
μα όποιος στ’ αλήθεια ερωτεύεται
κάνει τον πόνο προσευχή,
βαρκούλα κάνει το φιλί
και ξενιτεύεται.

πηγή

2 σχόλια:

  1. η μουσική γενιά που
    ξαναθυμήθηκε

    όργανα...λησμονημένα

    που τάχαμε χαρίσει περήφανα στην τουρκιά,
    αφού εμείς θα είχαμε πλέον γιά όργανά μας

    τα πιθανότατα σμυρνέϊκης καταγωγής
    με τάστα σ τ α θ ε ρ ά

    και ο ξεχασμένος ταμπουράς μας θα ξαναγεννιόταν ώς μπουζούκι...

    συγκερασμένο...

    με παίξιμο... πιό πρός το μαντολίνο...

    και με το ιερόν εκ θεσσαλονίκης τέρας να προσκυνείται ώς

    σχεδόν...

    το σημείον μηδέν...τής ελληνικής μουσικής....

    (κάτι σαν την... πτωχοπροδρομικήν...
    ποίησιν...)

    σήμα κατατεθέν λοιπόν το μπουζούκι πλέον τού νεοέλληνα,

    κι αφού οι γελοίες οπερέττες τού ... γαργαλούσανε για χρόνια πολλά τα σωθικά...

    σε βαθμό...
    να κινδυνεύει να εμέσει τα πάντα ...
    και... να πάει χαμένος τόσος κόπος...
    τόσων πεπολιτισμένων
    ανθρώπων...

    είχε βρεθεί επιτέλους κάτι...
    κι έπρεπεν από χρόνια να βρεθεί, κάτιτις πιό κοντά του...

    αλλά...που...
    ωώ! τού θαύματος... ήταν και τόσο πιό κοντά, στην
    τεξάνικη καλοψημένη μπριζόλα μόσχου, που
    θα γινόταν το ταιριαστό έδεσμα, που θα τον ... γεφύρωνε...πολιτισμικά
    με τον...

    νέο μεγάλο του φίλο...

    (έναν...θείο που θα
    νοιαζόταν γι αυτόν
    όσο ποτέ κανείς...)

    όλοι κερδισμένοι λοιπόν
    ...

    ο...Βασίλης
    ο... Μάρκος
    ο...Γιοβάν
    ο... θείος Σαμ...
    η...καλοψημένη μόσχου,

    όλοι οι καλοί χωρράνε άλλωστε...
    αλλά...ήτο άραγε
    ο Σαμ...καλός...;

    μήπως ήτο ο...
    "το μή χείρον"...

    που... μάς έκανε αγέλη χοίρων...;

    who knows...?

    ΑπάντησηΔιαγραφή