Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι
το σκοτάδι είναι βαθύ
κι όμως ένα παλληκάρι
δεν μπορεί να κοιμηθεί
Άραγε τι περιμένει
απ’ το βράδυ ως το πρωί
στο στενό το παραθύρι
που φωτίζει με κερί
Πόρτα ανοίγει πόρτα κλείνει
με βαρύ αναστεναγμό
ας μπορούσα να μαντέψω
της καρδιάς του τον καημό
Το εξώφυλλο τού χαράκτη Τάσσου...
ΑπάντησηΔιαγραφήβγαλμένο μέσ'από τα πιό αυστηρά "βυζαντινά", τής "στενής" λεγόμενης
τεχνοτροπίας τών Κρητών(...και Πελοποννησίων)
βγαλμένη κι αυτή λές, από την αγριάδα κι αυστηρότητα τών τόπων,
που σμιλεύουν και τον χαρακτήρα τών
ανθρώπων...
που τούς δ ο υ λ ε ύ ο υ ν,
και κ υ ρ ί ω ς
που π ρ ο σ ε ύ χ ο ν τ α ι
στις α ν ο μ β ρ ί ε ς τους
πιό επίμονα...
ωσότου γίνονται κι αυτοί σαν ένα
από τ'αγκωνάρια τους...
χωρις λεπτές αποχρώσεις
κι ενδιάμεσες έννοιες...
έτσι λοιπόν,
σε πάει το χαρακτικό... κατευθείαν
στην φωνή που θ'ακούσεις...
τής Σωτηρίας Μπέλλου...
Μιά εποχή που... μία θαυμαστή...
ενότητα πολιτισμού...
με το παρελθον,
έδειχνε πώς είμασταν ακόμα ζωντανοί
κι όμως κάτι έγινε κι ο πολιτισμός
ξέμεινε λές... από ...καύσιμα...
αφού... με...νέα ψυχή πλέον
ο...νέος λαός, άρχισε όλ'αυτά
να τά'χει σιγά σιγά γιά...
επιφανειακά σ τ ο λ ί δ ι α
γιά κούφια πράγματα...και αργότερα... παλιατζούρες χωρίς ουσιαστικό νόημα...
σαν το αρχαίο αντικείμενο λατρείας...
καλό μόνο για το μουσείο...
να το καμαρώνουμε σε μιά μας επίσκεψη...κά...ποτε...
πράματα... χωρίς ζωντάνια...
χωρίς ζωή...(;)
...
Είναι ίσως, που κάποια στιγμή
τον παραλατρέψαμε τον πολιτισμό...
και τον εσηκώσαμε
ψηλότερ'απ'τη θεση του την φυσική
κι έγινε μεν τιμή και καμάρι μας,
σαν το... σιγουράκι
που ο Ελληνας τόχε στό τσεπάκι του
και μιά...π ί σ τ η...
ή ...μονη μας...πίστη ...
στον παράδοξο...
λατρεμένο ...
λαϊκό θεό...
που τώρα, δειχνει κάπως...
σαν ποτάμι που στέγνωσε
και η κοίτη του πλέον...
γυριζει άσκοπα
απο δώ κι από κεί
στά χαμένα...!