*** Το διαβόλιο βγήκε από τον παράδεισο ***

Στην ταινία “Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο”, ο Αλέκος Σακελλάριος βάζει στα χείλη του ιδιόρρυθμου γυμνασιάρχη μια φράση που σήμερα έχει την τιμητική της, εκθέτοντας τους οπαδούς του φιλελευθερισμού οι οποίοι μέχρι πρότινος αναγνώριζαν την πρωτοκαθεδρία του ατομικού συμφέροντος:

«Καλή σταδιοδρομία, επ' αγαθώ της κοινωνίας, βεβαίως-βεβαίως!».

Στην εποχή του κορωνοϊού, όπου οι άνθρωποι έχουν μετατραπεί σε ζώα (οι υγειονομικοί διαχειριστές αρχικώς τους έκλεισαν στα “κλουβιά” τους μέσω των λοκντάουν και μετά τους φόρεσαν “φίμωτρο παντού”), το φλέγον αγαθό της κοινωνίας (διατυπωμένο στην γλώσσα των πρώην ανθρώπων και νυν ζώων) είναι η “ανοσία της αγέλης” (herd immunity). Αυτή θα χτισθεί, υποτίθεται, με την χρήση πειραματικών σκευασμάτων δοκιμαζόμενων μαζικά “στου κασσίδη το κεφάλι”. Έτσι οι πάλαι ποτέ άνθρωποι, αφού έγιναν ζώα, μετεξελίχθηκαν σε πειραματόζωα, για την απώλεια των οποίων άπαντες νίπτουν τας χείρας τους. Καιροί της ατομικής ευθύνης γαρ – έτσι διασώζουν την τιμή τους οι φιλελεύθεροι!

Αναζητείται ο διάδοχος του Σακελλάριου, ο οποίος θα γράψει ένα θεατρικό που θα έχει τον τίτλο:

“Το διαβόλιο βγήκε από τον παράδεισο”.

Μέσω ενός τέτοιου έργου οι “τρελαμένοι τρυποκάρυδοι” θα μπορέσουν να απογειώσουν την προπαγάνδα τους υπέρ του μαζικού τρυπήματος βάζοντας στα χείλη κάποιου σύγχρονου γυμνασιάρχη (πρόθυμα συνεργαζόμενου με το ιατροφασιστικό καθεστώς) την ακόλουθη ω φ ε λ ι μ ι σ τ ι κ ή φράση, την οποία θα απευθύνει στην μοντέρνα εκδοχή του φτωχού καθηγητή Πάνου Φλωρά που, για να διατηρήσει την θέση του, θα εξαναγκασθεί να συμμαχήσει με τον διάβολο:

“Ας χαθούν οι λίγοι επ’ αγαθώ της κοινωνίας, βεβαίως-βεβαίως!”.

 

ΥΓ 1: Ο συσχετισμός “διαβόλιο” – “τρύπημα” – “παράδεισος” έχει μεγάλη ιστορία πίσω του:

Όταν στις αρχές του 18ου αιώνα εισήχθη στην Αγγλία η νέα τεχνική του τρυπήματος για την αναχαίτιση των ασθενειών, μετά από λίγο σκόνταψε σε θρησκευτικές ενστάσεις. Για να τις αντιμετωπίσουν οι “τρυποκάρυδοι” της εποχής, εφήρμοσαν την τέχνη της ανάποδης λογικής: Το τρύπημα ήταν “δώρο από τον Θεό” (“gift from God”)! Την ίδια φράση ακούμε και σήμερα από τους φρικτούς λογοκλόπους της παγκόσμιας ιστορίας… 

 

ΥΓ 2: Για τον κάθε σύγχρονο Πάνο Φλωρά που ενδίδει στο τρύπημα, η απάντηση βρίσκεται στον Ντοστογιέβσκη, Ο μέγας ιεροεξεταστής, εις: Αδελφοί Καραμάζοβ, Δεύτερο Μέρος, Τέταρτο Βιβλίο, μτφ.: Άρ. Αλεξάνδρου, εκδ. Γκοβόστη, Αθήνα 1954, σελ. 106:

«Τι ε λ ε υ θ ε ρ ί α θα είναι αυτή όταν η υ π α κ ο ή θα εξαγοραστεί με ψ ω μ ι ά;».

 Κωνσταντίνος Βαθιώτης