Είναι σαν να έχει φάει κάποιος ένα πλούσιο γεύμα και να του δώσεις μετά να φάει φλούδες από πατάτες. Αν δεν έχει φάει όμως τίποτα, τις φλούδες θα τις φάει. Αυτό είναι το λάθος του ηθικισμού. Ο ηθικισμός ήρθε από την Δύση και υποκαθιστά την οντολογία. Με λίγα παραγγέλματα υποκαθιστά τη σχέση μας με τον Θεό. " Μην κόψεις τα μαλλιά σου, βάλε εκείνα τα ρούχα. Κάνε ελεημοσύνη, νηστεία, συγχώρησε τους άλλους, και αυτό είναι". Όμως δεν είναι αυτή η πραγματική θεοπτία και η πραγματική σχέση μας με τον Θεό.
Αν μπουν στην θέση της σχέσης με τον Θεό ορισμένες αρετές-όποιες και να είναι αυτές-, μπορούν να κρύψουν την θέα του Θεού. Είναι ρεαλιστικότερο το να ξέρουμε ότι είμαστε αμαρτωλοί, δηλαδή να συναισθανόμαστε ότι κάτι μας βασανίζει.
Έχουμε λάβει κλήση στην αγιότητα, κλήση στη γαμήλια θέα του Θεού και στην άμεση κοινωνία μαζί Του.
Τίποτα δεν εμποδίζει αυτή την θέα, εκτός από την προαίρεσή μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://www.youtube.com/watch?v=WNsmHIj5_wY
Ο «Αφούσης» ήταν ένας καλός και εγγράμματος νέος. Κάποτε όταν μετέβη στην Κρήτη, όπου είχε συγγενείς, αντίκρισε να σφάζεται μπρος στα μάτια του ο πατέρας. Αυτή ήταν η αιτία που παραλόγισε και όταν έφθασε στην Κάσο σε κατάσταση μωρίας, δεν μπορούσε πια να εργαστεί ως δάσκαλος. Έτσι, περιφερόταν στους δρόμους του νησιού ξυπόλυτος, με τρύπιο παντελόνι που το βαστούσε ένα μάλλινο ζωνάρι στη μέση και ξεκουμπωμένο πουκάμισο. Στο χέρι του κρατούσε ένα καλάθι και τον συνόδευε πάντα ο πιστός του σκύλος, ο Λεονταρής, που μοιραζόταν μαζί του τα ξεροκόμματα, που του πρόσφεραν. Συνήθως φορούσε στο κεφάλι του περισσότερα από πέντε καπέλα…Παρά την ψυχολογική και διανοητική του κατάσταση, ποτέ δεν έβλαψε κανένα και γνώριζε κάθε κατοίκου την ιδιότητα. Οι συμπατριώτες του όταν γλεντούσαν τον έβαζαν στην παρέα τους, γιατί με ένα ποτηράκι, ο Αφούσης άρχιζε να διηγείται διάφορες ιστορίες και μύθους ή να ταιριάζει στίχους προκαλώντας το γέλιο τους. Η πιο συχνή του φράση ήταν: «Εγώ Αφούσης παλλαρός;…». Σε ανθρώπους πάλι που τον ρωτούσαν ποιός είναι, αυτός απαντούσε στερεότυπα: «Ντροπή σας να ρωτήξετε τους άλλους να σας πούσι… Ούλοι σας θα γνωρίζετε εμένα τον Αφούση…». Ο Αφούσης, μεγάλος πια, περιφρονημένος, εξασθενημένος και άρρωστος βαριά, όταν κατάλαβε το τέλος του, πλάγιασε σε ένα εγκαταλειμμένο χάλασμα. Η απουσία του έγινε αισθητή από τους ανθρώπους του χωριού, που τον αναζητούσαν μέρες. Κάποια παιδιά τον ανακάλυψαν και τον μετέφεραν στον καφενέ του Κώστα του Μιχ. Διάκου. Τότε όλοι έτρεξαν να του συμπαρασταθούν στις τελευταίες του στιγμές. Σε κάποια στιγμή του παραληρήματος του, γιατί ο Αφούσης είχε 40 πυρετό, άρχισε να τραγουδά γλυκά το «γιαέλυ», λέγοντας: «Σήμερον είμ’ ακόμ’ εδώ, αύριο θα πεθάνω… Και θα με πάρουν στο Χριστό σαν ένα καπετάνο…» Πράγματι, την επομένη ο Αφούσης πέθανε. Λέγεται δε πώς ποτέ νεκρός δε συγκέντρωσε τόση μεγάλη συνοδεία. Ο λαός της Κάσου όχι μόνο αγάπησε τον Αφούση, τον τρελό του χωριού, αλλά για να τον θυμάται, διέσωσε κάποιους στοίχους από τη μελωδία που συχνά μονολογούσε στη μοναξιά του ο Αφούσης. (Αποσπάσματα από κείμενο που έχει γράψει ο Μιχάλης Κ. Σκουλιός)
Πόσο πολύ δίκιο έχει και ο αρθρογράφος και ο "Ανώνυμος" σχολιαστής!!! ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ΄ευχαριστούμε φίλε,
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι για το κείμενο και το λινκ!
Κι όσο γι αυτές τις..."απλοϊκές"
ΑπάντησηΔιαγραφήαγιογραφίες τού 12ου αιώνα
πού μόνον ο Κόντογλου κατάλαβε
τήν ομορφιά τους
-και τήν δύναμή τους-
και τις είχε για πρότυπά του
καθώς και τίς ανάλογες
μεταβυζαντινές, τών πρώτων
αιώνων...τής μαύρης σκλαβιάς
τού Γένους,
που ακτινοβολούν... ή σ υ χ α...
έναν
β ι ω μ έ ν ο
Η σ υ χ α σ μ ό
ποιός να τολμήσει σήμερα
να τίς παρουσιάσει...
στον γνώστη τών... τέχνών...
τού σύγχρονου περιεκκλησιαστικού
λάιφστάιλ...
που και... τον Πανσέληνό του...
τον θέλει...πιό χαρούμενο...
πιο πλασμένο...πιό γλυκούλη...
με γλυκασμούς τριανταφυλλένιους...
με τα μαγουλάκια του τ'απαλά...
μπουμπουκάκι...
κουφέτο...
μπομπονιέρα...
αλλά υπάρχει...και μαγιά...
έχει ακόμη παπάδες παλαβούς...
που δε μασάνε μία...!
Μπράβο στον ανώνυμο για το κείμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοίτα,δεν υπάρχει άνθρωπος επί της γης κ να μην αμαρτήσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο " μη αμαρτάνεις" είτε απ άμβωνος ,είτε εντός οικείου περιβάλλοντος,έχει μια κάποια αξία κατά την γνώμη μου.
Βάζεις έναν κάποιο φραγμό,επιπλέον υπάρχει αφυπνισις μεταξύ των μελών.
Αρκεί να το πεις,πως θα το πεις!
Φερ ειπείν το μη αμαρτάνεις,μπορεί να το πεις κ αλλιώς.
Λ.χ
Στον έφηβο μπορείς να πεις
" Παιδί μου τις θέσεις μου τις ξέρεις,κάνε όπως σε φωτίσει Ο Κύριος!"
Για να δεις Τον Θεό πρέπει να είσαι καθαρός τη καρδια!
Συγχώρεσε μας Δέσποτα!
Ας προσπαθούμε τουλάχιστον όλοι !
Δεν είναι λοιπόν ανοησία!Νομίζω έχει μια κάποια αξία αδελφοί!
Χριστός Ανέστη!
Μάλλον ανσφέρετσι στο πώς, άμα κόψουμε τα ..."χοντρά"...τα...
Διαγραφήσαρκικά...
νομίζουμε πώς κάποιοι
είμαστε...
κι έχουμε τους άλλους...
γιά σκουλίκια...
και κ ο λ λ ά μ ε εκεί...
κ α μ α ρ ώ ν ο ν τ α ς
τά..."μεγαλεία" μας!
Η γνώμη όλων μετράει κ είναι σεβαστή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν όμως κάποιος διαφωνεί δεν σημαίνει πως καπελωνει τον άλλον,γιατί ο άλλος μπορεί να πει κάτι πιο σημαντικό κ ο άλλος να συμφωνήσει!
Ποιος είναι από τους δύο αυτός που νομίζει ότι κάτι είναι!
Δον κιχ δεν αναφέρομαι στα σαρκικα αναφέρομαι γενικώς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω πώς...κάπως μπλέχτηκαν... οι γραμμές...
Διαγραφήκαι τα γραφόμενά μου
έγιναν αντιληπτά...
αλλιώς,
απ'ότι ήταν
η πρόθεσή μου...
Συγχώρεσέ με, αν σε λύπησα με κάποια εσφαλμένη μου διατύπωση
δεν είχα σκοπό να διαφωνήσω με τα όσα πολύ ωραία σχολίασες!
Με συμπαθάς...
Χριστός Ανέστη!
ΑπάντησηΔιαγραφή«Ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται». (Ἰωάν., 5, 14).
Ἰησοῦς Χριστός.