Αυτός που ήταν στα παρασκήνια της ζωής μου.

Εφηβεία. Κάθε νέος αντιμετωπίζει μια ενοχή κατά τη διαδικασία αναζήτησης του εαυτού του. Αυτή την περίοδο της ζωής μου είχα την ευλογία να συμμετέχω στις δραστηριότητες της Κατασκήνωσης της Ιεράς Μητροπόλεως Μονεμβασίας και Σπάρτης. Όραμα και πράξη του Σεβασμιωτάτου Ευσταθίου. Τόπος μαγικός. Ψηλά στον Ταΰγετο, δίπλα στο μικρό και χαριτωμένο μοναστήρι της Παναγιάς της Ταϋγέτης. Τον καιρό εκείνο στο μοναστήρι έμενε ένας ηλικιωμένος μοναχός. Απλός άνθρωπος. Χαράς. Ζητιάνος συντροφιάς και κουβέντας. Περίμενα, πώς και πώς, κάθε χρόνο με πρόφαση τη κατασκήνωση να βρεθώ κοντά στο μοναστήρι και στο γεροντάκι μου.

Σε κάθε σπιτάκι μέναμε ένας ικανός αριθμός παιδιών τα οποία είχαμε ως αρχηγό έναν κάπως μεγαλύτερο. Δόξα τω Θεώ εγώ είχα το Ζαχαρία. Καλλιτεχνική φύση από μικρός και εκκλησιαστική αναπνοή απροσποίητη. Αν και καιγόμουν να βρίσκομαι ώρες στο μοναστήρι δίπλα στη κατασκήνωση είχα μια κάποια εγγενή ενοχή. Δεν μπορούσα να διαχειριστώ ούτε την κλίση μου προς την ζωή της Μάνδρας ούτε τα περιπαιχτικά σχόλια των παιδιών με την σκληρή ειλικρίνεια της νεανικής φύσης. Ρωτούσα διστακτικά το Ζαχαρία αν μπορούσα να πάω μέχρι την τουαλέτα ή την κουζίνα κι εκείνος πάντοτε έλεγε ναι, ξέροντας ότι θα λείπω για ώρες στο κελί του μοναχού. Φρόντιζε να μπορώ να πηγαίνω εγώ πάντοτε το φαγητό σ αυτόν. Να κάνω εργασίες και δραστηριότητες κοντά στη Μονή για να γλιστρώ αθόρυβα μέσα στους τοίχους. Ούτε εγώ του έλεγα τίποτα για το μοναστήρι ούτε εκείνος μου έκανε κουβέντα. Παρά μόνο με άφηνε να ζω όπως ήθελα κι έκανε τα πάντα για να το καταφέρω.

Τα χρόνια πέρασαν. Μεγάλωσα. Το έσκασα για τη Μονή της μετανοίας μου. Έχασα-ξέχασα παρέες και κοσμικές ασχολίες. Βυθίστηκα στη χαρά και την πίκρα της μοναστικής ζωής. Με τον Ζαχαρία χάθηκα. Τον θυμώνουν πάντοτε στην προσευχή, ως πρόσωπο που συνέβαλε στην ελεύθερη επιλογή μου.

Χρόνια μετά, όταν ο γέροντας έδωσε το κέλευσμα της εις διάκονον χειροτονίας μου, κι εγώ μέσα στο πέλαγος της όσο το δυνατόν καλύτερης προετοιμασίας μου, διέκρινα στη χορωδία ψαλτών, η οποία κατέφτασε στη Μονή για το Πανυγήρι μας, ένα πρόσωπο γνωστό. "Δεν άλλαξε καθόλου": σκέφτηκα. Ήταν ο Ζαχαρίας, ίδιος μα ίδιος. Δεν ήθελε πολύ η μνήμη να αρχίσει. Ένιωσα πάλι μέσα μου τη χαρά του θέρους, το τρέξιμο στην κατηφοριά της Μονής δίπλα στην Κατασκήνωση, τις "πλάτες" που μου έκανε, τη φωνή του στη Θεία Λειτουργία της Κυριακής και την καλλιτεχνική επιμέλεια κάθε εκδήλωσης.

Πλησίασα και του μίλησα κάπως ντροπαλά. Δεν με κατάλαβε παρά μόνο όταν του είπα σχεδόν όλο το ιστορικό της παρουσίας μας στην κατασκήνωση. Βλέπετε το ράσο, τα γένια και τα μαλλιά έφεραν μία τις αισθητική βελτίωση στην όχι και τόσο συμμετρική και άρτια όψη μου. Τα μάτια του άστραψαν. Αγκαλιές και ρουθουνίσματα συγκίνησης. "Σήμερα κάποιος θα γίνει διάκος" μου λέει. "Εγώ είμαι αυτός" του είπα. Η ακολουθία υπέροχη. Η φωνή του μέγιστο δώρο. Εντός ολίγων μηνών ξανά παρών στην εις πρεσβύτερον χειροτονία. Και πάλι μου έκανε δώρο την απόδοση των ύμνων με ζήλο και αγάπη. Από τότε μαζί. Συχνά-πυκνά σε επικοινωνία. Επισκέψεις στη Μονή. Καφές, λουκούμι και γέλια. Μα και συζητήσεις σοβαρές. Πνευματικά αδιέξοδα τα οποία σίγουρα του τα έκανα πολύ χειρότερα.

Τα χρόνια πέρασαν. Ιεραποστολή, Αφρική, επιστροφή στο μοναστήρι. Από τα πρώτα άτομα που μου στάθηκαν όταν μόνος βρέθηκα στη Μονή ήταν ο Ζαχαρίας. Με χαρά αδελφική. Υποστηρικτικός όσο και ελεύθερος. Κι όταν ο Μακαριώτατος Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόδωρος Β', ως αστραπή με ενημέρωσε ότι αναλαμβάνω το τιμόνι της Τοπικής Εκκλησίας της Νοτίου Μαδαγασκάρης, ο Ζαχαρίας παντού μαζί. Στα ταξίδια στην Αίγυπτο, στην Χειροτονία, στα πάντα. Σε χαρές αλλά και στα μόνιμα δύσκολα της διακονίας εκεί. "Να κάνουμε εκδηλώσεις, συναυλίες, να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο για τον πόνο των αδελφών μας". Όπως κι έγινε. Με τη γνώση και το ταλέντο του, μάζεψε ήχους, στοίχους, μνήμες περασμένες σε παρτιτούρες, βρήκε μουσικούς με μεράκι και συμπίεσε τα πάντα σε CD. Εγώ είπα μόνο το ναι. Εκείνος το ναι το έκανε πράξη. Κι εσείς όλοι την πράξη αυτή θα την κάνετε κομμάτι της ψυχής σας.

 

Ιεραποστολή στην Επισκοπή Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης