*** Οι “10 Μπερανζέδες” των ελληνικών Σοδόμων: Ποιος ο ελάχιστος αριθμός που σώζει τους πάντες; ***

Όταν έχουν μείνει μόνοι τους 10 νομικοί και γιατροί να φωνάζουν για τα αυτονόητα την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι είτε σφυρίζουν αδιάφορα είτε συμβάλλουν στην εδραίωση του ιατροφασιστικού καθεστώτος, τότε το αυτονόητο παύει πλέον να θωρείται αυτονόητο και απαξιώνεται ως γραφικό.

Αυτοί οι “10 Μπερανζέδες” (Μπερανζέ = ήρωας του Ιονέσκο από το θεατρικό έργο του “Ρινόκερος”, ο οποίος αντιστάθηκε μέχρι τέλους στην ρινοκερίτιδα από την οποία έπασχαν οι συμπολίτες του που, υπό την επήρεια μαζικής υστερίας –όπως επί κορωνοϊού–, έβλεπαν ανύπαρκτους ρινόκερους [*]) γνωρίζουν ότι ζουν υπό συνθήκες που ανταγωνίζονται σε διαφθορά και αμαρτία τα Σόδομα.

Η αισιόδοξη νότα, όμως, βρίσκεται στον στρογγυλό αριθμό 10 (και όχι στον αποκρυφιστικό 9). Διότι, κατά το “αριθμολογικό παζάρι” που έκανε ο Αβραάμ στον Θεό, αρχίζοντας να τον ρωτά αν θα αρκούσαν 50 δίκαιοι για την σωτηρία και των υπολοίπων, τελικώς η συμφωνία “κλείδωσε” στους 10 (ενδιαμέσως είχε αναφερθεί σε 45, 40, 30 και 20 δικαίους):

«ἐὰν δὲ εὑρεθῶσιν ἐκεῖ δέκα; καὶ εἶπεν· οὐ μὴ ἀπολέσω ἕνεκεν τῶν δέκα» (Γένεση, Κεφ. 18, 32).

Ωστόσο, το πράγμα δεν είναι τόσο απλό όσο μπορεί να φαίνεται εκ πρώτης αναγνώσεως. Διότι ο Θεός είπε στον Αβραάμ:

«ἐὰν ὦσιν ἐν Σοδόμοις δίκαιοι ἐν τῇ πόλει, ἀφήσω ὅλην τὴν πόλιν καὶ πάντα τὸν τόπον δι᾿ αὐτούς» (Κεφ. 18, 26).

Συνεπώς, θα πρέπει να επιχειρηθεί μια αριθμητική αναγωγή σε πανελλήνια κλίμακα:

Αν αρκούν “10 Μπερανζέδες” για να λειτουργήσουν ως “τείχος προστασίας” μιας πόλης (σήμερα ασχολούμαστε μόνο με το “τείχος ανοσίας”), άραγε πόσοι ακόμη χρειάζονται για την προστασία ολόκληρης της χώρας ή για την σωτηρία ολόκληρου του πλανήτη, που αυτήν την στιγμή δέχεται μια πρωτοφανή επίθεση από τις δυνάμεις του σκότους;

Κοντολογίς: Ποιος είναι ο ελάχιστος αριθμός που σώζει τους πάντες; Ή μήπως δεν (πρέπει να) παίζουν ρόλο οι αριθμοί;

ΥΓ: Η φράση “εδώ μέσα γίνονται Σόδομα και Γόμορα” έμεινε ανεξίτηλη στην μνήμη των Ελλήνων χάρη στην ηθοποιό Σαπφώ Νοταρά (αποβιώσασα την 11η Ιουνίου 1985), η οποία την ανέδειξε με την χαρακτηριστική, βροντώδη της φωνή στην ελληνική ταινία του 1967 “Αχ αυτή η γυναίκα μου” (σκηνοθεσία: Γ. Σκαλενάκης), βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό έργο των Ν. Τσιφόρου / Π. Βασιλειάδη. 

 

Σήμερα, αν ξαναγραφόταν ένα αντίστοιχο θεατρικό, θα έπρεπε να έχει τον τίτλο “Αχ αυτή η χώρα μου”, η δε φράση “εδώ μέσα γίνονται Σόδομα και Γόμορα” να λεγόταν και πάλι από την Σαπφώ Νοταρά, η οποία θα ξαναζωντάνευε με την τεχνική του ολογράμματος και θα τοποθετείτο σε κάποιο από τα έδρανα του ελληνικού κΥνοβουλίου. Διότι τα “Σόδομα και Γόμορα” που γίνονται από όσους βρίσκονται εκεί μέσα –ενδεχομένως με εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα– είναι άνευ προηγουμένου.

[*] Γράφει ο Ιονέσκο στην εισαγωγή του Ρινόκερου (μτφ.: Γ. Πρωτόπαππας, εκδ. Δωδώνη, Αθήνα 1992, σελ. 14): «Ο “Ρινόκερος”, αναμφισβήτητα, είναι έργο α ν τ ι ν α ζ ι σ τ ι κ ό. Κυρίως όμως, είναι ένα έργο που αντιτίθεται σε κάθε μαζική υ σ τ ε ρ ί α, σε κάθε ε π ι δ η μ ί α, που κρύβεται κάτω από την καλύπτρα της λογικής και των ιδεών, αλλά που δεν παύει να είναι κ ο ι ν ω ν ι κ ή αρρώστια, της οποίας οι ιδεολογίες, στην πραγματικότητα, είναι το άλλοθι. Αν διαπιστώσουμε ότι η ιστορία παραλογίζεται, αν η παραπληροφόρηση της κάθε προπαγάνδας υπάρχει για να καλύπτει τις αντιφάσεις ανάμεσα στα γεγονότα και τις ιδεολογίες που υποστηρίζει, αν καταφέρουμε να ρίξουμε ένα κ α θ ά ρ ι ο βλέμμα στην επικαιρότητα, αυτό φτάνει για να μας εμποδίσει να υποκύψουμε στην παράλογη “λογική” και στα ψέματα που μας σερβίρουν, για να γλιτώσουμε από κάθε ίλιγγο. […] Συστήματα που μας καθοδηγούν παρασύρουν τους ανθρώπους, τους α π ο κ τ η ν ώ ν ο υ ν κι ύστερα τους καταντάνε σ κ λ ά β ο υ ς».

Κωνσταντίνος Βαθιώτης