*** Sic volo, sic iubeo! Ένα ακόμη παράδειγμα αυθαίρετης νομοθέτησης στον καιρό της διογκωμένης επιδημίας ***

 

Αν ο αποχαυνωμένος Έλληνας επιθυμεί να ξυπνήσει έστω αυτήν την ώρα, να κατανοήσει την σοβαρότητα της κατάστασης που ζούμε και κυρίως να αντιληφθεί “πού πηγαίνει το πράγμα”, τότε θα πρέπει να παρακολουθεί τι συμβαίνει στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ιδίως σε εκείνες που ανέκαθεν είχαν τον πρώτο λόγο στην ρύθμιση του καθημερινού μας βίου. Η νομοθετική παράνοια αντικατοπτρίζεται στις φρικώδεις αλλαγές που ετοιμάζει η Γερμανία για την αντιμετώπιση της επιδημίας.

Σύμφωνα με το γερμανικό πρακτορείο ειδήσεων, η γερμανική κυβέρνηση αποφάσισε να τροποποιήσει τον νόμο για την προστασία από λοιμώδη μεταδοτικά νοσήματα [Infektionsschutzgesetz] προσθέτοντας νέο άρθρο (28b), στο οποίο θα ορίζεται ότι, όταν σε ένα κρατίδιο επί τρεις συνεχόμενες ημέρες o επταήμερος δείκτης θετικότητας (στην επιδημιολογία καλείται επίπτωση, γερμανιστί: Inzidenz) υπερβεί τον αριθμό 100, δηλ. όταν σε διάστημα μίας εβδομάδος εντοπισθούν περισσότεροι από 100 μολυσμένοι επί συνόλου 100.000 κατοίκων, τότε θα απαγορεύεται η παραμονή εκτός οικίας ή εκτός κήπου που ανήκει σε αυτήν την οικία από τις 21.00 μέχρι τις 05.00· εξαιρούνται οι περιπτώσεις φροντίδας ζώων ή εκτέλεσης εργασίας. Επίσης ορίζεται ότι ιδιωτικές συναθροίσεις σε δημόσιο ή ιδιωτικό χώρο θα επιτρέπονται μόνο όταν σε αυτές λαμβάνουν μέρος συγγενείς του ιδίου σπιτιού καθώς και ένα ακόμη πρόσωπο μαζί με τα τέκνα του εφόσον είναι ηλικίας μέχρι 14 ετών. Στις κηδείες θα επιτρέπεται η συνάθροιση μέχρι 15 προσώπων.

Επίσης, όταν θα είναι αυξημένος ο δείκτης της θετικότητας, θα απαγορεύεται η λειτουργία των περισσότερων καταστημάτων, εξαιρουμένων εκείνων που αφορούν πώληση ποτών και τροφίμων, των κουρείων και κομμωτηρίων, των φαρμακείων, των βενζινάδικων, των βιβλιοπωλείων, των ανθοπωλείων κ.λπ., όπου βεβαίως θα πρέπει να τηρούνται οι κανόνες απόστασης και υγιεινής.

Πέραν αυτών, η άθληση θα επιτρέπεται μόνο υπό την μορφή ανέπαφης ατομικής άσκησης, η οποία θα εκτελείται είτε κατά μόνας είτε κατά δυάδες είτε με τους λοιπούς συγγενείς του ιδίου σπιτιού. Εξαιρούνται φυσικά οι αθλητικές δραστηριότητες που αφορούν επαγγελματίες αθλητές, αλλά πάντοτε χωρίς την συμμετοχή θεατών.

Άραγε, τι άλλο σημαίνει η σχεδιαζόμενη νομοθετική τροποποίηση στην Γερμανία από την καθιέρωση του “lockdown”, δηλ. της αιχμαλωσίας του λαού, ως μιας διαρκούς κατάστασης εξαιρέσεως, που κατά τούτο παύει να είναι εξαίρεση και μετατρέπεται σε (εφιαλτικό) κανόνα; Συνακόλουθα, ποιος μπορεί να αμφισβητήσει την βασιμότητα της καταγγελίας ότι το “lockdown” συνιστά έγκλημα κατά της ανθρωπότητας;

 

Δεν υπάρχει, λοιπόν, πλέον η παραμικρή αμφιβολία ότι πίσω από όλο αυτό το “μακάβριο παιχνιδάκι” που στήθηκε σε βάρος των λαών κρύβονται κάποια σατανικά μυαλά, τα οποία βάλθηκαν να τερματίσουν την ελευθερία των πολιτών και να τους μετατρέψουν σε επιτηρούμενους σκλάβους. 

 

Πάντοτε στις εξαιρέσεις και στις λεπτομέρειες κρυβόταν η ουσία και η αλήθεια. Όποιος αντιπαραβάλλει το γερμανικό νομοθετικό πλαίσιο με το ελληνικό, δεν θα δυσκολευτεί να αντιληφθεί τις κοινές κραυγαλέες αντιφάσεις και την παντελή έλλειψη πειστικότητάς τους.

Επί παραδείγματι: Με βάση ποια επιστημονικά δεδομένα παγιώνεται το ωράριο επιβολής νυχτερινής δικτατορίας από τις 21.00 μέχρι τις 05.00. Φέρτε μπροστά μας εδώ και τώρα αυτά τα ανώμαλα όντα που κάθισαν κάτω και κατέληξαν, με δήθεν στέρεα επιχειρήματα, στο συμπέρασμα ότι οι επιδημίες αναχαιτίζονται, όταν οι πολίτες καθηλώνονται στα σπίτια τους μετά τις 9 το βράδυ και παραμένουν εσώκλειστοι μέχρι τις 5. Γιατί από τις 9 και όχι από τις 10 ή από τις 11; Γιατί μέχρι τις 5 και όχι μέχρι τις 4 ή τις 6;

Τα ίδια διεστραμμένα μυαλά, παίζοντας “φασιστική τόμπολα”, σκέφτηκαν για την μεν Γερμανία ότι ο ανώτατος επιτρεπόμενος αριθμός των παρευρισκομένων σε κηδείες πρέπει να είναι το νούμερο 15, για δε την Ελλάδα το νούμερο 9. Σε τι πολιτικούς-“νούμερα” εμπιστευθήκαμε τις ζωές μας; Με ποιο κριτήριο καθορίσθηκε ο γερμανικός αριθμός 15 και ο ελληνικός 9; Και γιατί στις γερμανικές κηδείες μπορούν να συμμετέχουν 15, αλλά στις ελληνικές 9 άτομα; Αν είμαστε ένα “παγκόσμιο χωριό”, όπως συνηθίζουν να λένε οι νεοταξίτες-νεοεποχίτες, τότε δεν θα έπρεπε όλες οι χώρες να έχουν καθορίσει τον ίδιο αριθμό; Εκτός κι αν ο ιός συμπεριφέρεται στα γερμανικά νεκροταφεία με λιγότερο εχθρικές διαθέσεις απ’ ό,τι στα ελληνικά.

Φυσικά, η πηγή του μεγαλύτερου προβλήματος είναι ο καθορισμός του αριθμού των κρουσμάτων, πέραν του οποίου αποφασίσθηκε να σημαίνει δικτατορικός συναγερμός. Οι Γερμανοί, καθ’ υπαγόρευσιν προφανώς της “παγκόσμιας ελίτ” που έχει χαράξει την πορεία προς τον όλεθρο της ανελευθερίας των λαών, χρησιμοποιούν γι’ αυτήν την περίπτωση δήθεν αυξημένης επικινδυνότητας την ωραιοποιημένη λέξη “χειρόφρενο” [Notbremse]. 

 

Παντού, οι πολιτικοί μιλούν στους πολίτες λες και απευθύνονται σε μωρά. Αναζητούν γλαφυρές λέξεις που συνδέονται με δυνατές εικόνες για να περνούν με μεγαλύτερη ευκολία τα μηνύματά τους. Θλίψη, οργή και αηδία…

Τουλάχιστον στην Γερμανία αξιοποιείται η λεγόμενη “επταήμερος επίπτωση”, δηλ. ο εβδομαδιαίος δείκτης θετικότητας που προκύπτει από τα θετικά αποτελέσματα του ελέγχου με τεστ που διενεργήθηκε σε 100.000 κατοίκους. Αίφνης, όμως, η γερμανική κυβέρνηση αποφασίζει να κρίνεται η λήψη των δρακόντειων μέτρων από την υπέρβαση των 100 μολύνσεων. Κι έτσι ξαφνικά, ο γερμανικός χάρτης έγινε σχεδόν ολόκληρος βαθύ κόκκινος.

Στην ελληνική μπανανία, τέτοιος δείκτης θετικότητας (“επίπτωση”) δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν – αρκεί η γενική και αφηρημένη τρομολαγνεία με την ανακοίνωση “γυμνών αριθμών” (ίσως γιατί οι Έλληνες, σε σύγκριση με τους Γερμανούς, θεωρούνται μεγαλύτερα χαϊβάνια, που δεν προβληματίζονται ιδιαιτέρως για τους αριθμούς, την προέλευσή τους και την τεκμηρίωσή τους). Οι δικοί μας σατανικοί φωστήρες, εκεί που ξύνονταν ή/και κάπνιζαν τα πούρα τους, ξεπετάχτηκαν μια ωραία πρωία και μας ενημέρωσαν ότι, αν τα κρούσματα δεν μειωθούν κάτω από τα 500, δεν θα λήξει το lockdown ή έστω δεν θα υπάρξει χαλάρωση. Στην συνέχεια, ο αριθμός αυτός αυξήθηκε πάλι αυθαιρέτως, μέχρι που βλέπουμε σήμερα ότι οι αριθμοί δεν παίζουν ρόλο, αφού οι χαλαρώσεις αποφασίζονται παρά τα χιλιάδες “κρούσματα”. Εν τω μεταξύ, όμως, είχαμε ξυπνήσει ένα πρωινό, μαθαίνοντας ότι ο ελληνικός επιδημιολογικός χάρτης αποτελείται πλέον μόνο από δύο χρώματα, το κόκκινο και το βαθύ κόκκινο, ούτως ώστε να επεκταθούν τα δρακόντεια και απάνθρωπα μέτρα σε όλη την επικράτεια!

Το κλειδί για την κατανόηση της παγκόσμιας υγειονομικής δικτατορίας που εδραιώθηκε με την ανοχή της συντριπτικής πλειονότητας των νομικών και των ιατρών, φυσικά όχι μόνο της δικής μας χώρας αλλά και όλων των άλλων χωρών, βρίσκεται στον ορισμό του “κρούσματος” και στον τρόπο ανιχνεύσεώς του. Εκεί βρίσκεται το punctum saliens, δηλ. η “αιματίνη πληγή”, σε απλά ελληνικά: το ζουμί της ιστορίας. Αυτή είναι η κερκόπορτα της κτηνωδίας που ζει ο σημερινός πολίτης, ο οποίος έχει γίνει έρμαιο της ανέλεγκτης και εν ταυτώ ανεξέλεγκτης αυθαιρεσίας των κυβερνητικών και παρακυβερνητικών διαχειριστών της υγειονομικής κρίσης. Οι δύο αυτές ομάδες ενεργούν στην βάση του δόγματος “sic volo, sic iubeo” (“έτσι θέλω, έτσι διατάσσω” / βλ. την πλήρη φράση του Ιουβενάλη: “Hoc volo, sic iubeo! Sit pro ratione voluntas!”), σε ελληνικά της πιάτσας: κάνουν ό,τι γουστάρουν και δεν λογοδοτούν σε κανέναν.

Δεν λογοδοτούν, όμως, μόνο για την ώρα, διότι έχει ήδη αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση και οι απανταχού της γης δικτάτορες θα έχουν, όπως διδάσκει η Ιστορία, ένα τραγικό τέλος. Ο Βελίαλ υπήρξε για μία ακόμη φορά ιδιαιτέρως ανυπόμονος και γι’ αυτό θα συντριβεί ξανά και εκκωφαντικά μαζί με τους πρόθυμους υπηρέτες του. Το σκότος σβήνει πολύ εύκολα, ακόμη κι από ένα τόσο δα κεράκι… Πόσω μάλλον τώρα, που τα κεριά έχουν πληθύνει.

Όσοι δικτατορίσκοι ασελγούν εναντίον μας παρά φύσιν και κατ’ εξακολούθησιν ας αρχίσουν σιγά-σιγά να αποστηθίζουν την ακόλουθη φράση: «Ποτέ η χαμηλή σκεπή της κατοικίας των πληβείων δεν δέχεται μεγάλο ταρακούνημα, αντιθέτως οι βροντές ακούγονται τριγύρω απ’ τα παλάτια» (η αυθεντική ρήση είναι λατινική και προέρχεται από τον Σενέκα τον Νεότερο: “Non capit umquam magnos motus humilis tecti plebeia domus, circa regna tonat”· επ’ αυτού βλ. Δ. Ράιου, Σενέκα, Φαίδρα, εκδ. Carpe diem, Γιάννενα 2013, στ. 1138-1140). 

 

ΥΓ: Παρέλκει να ασχοληθούμε με τις λοιπές νομοθετικές γελοιότητες που βρίθουν κραυγαλέων αντιφάσεων και αφορούν π.χ. τα καταστήματα ή την άθληση. Άκουσον-άκουσον: Οι επαγγελματίες αθλητές επιτρέπεται να έχουν σωματική επαφή, όχι όμως οι απλοί πολίτες που πρέπει να αθλούνται ανέπαφα (sic)!

 Κωνσταντίνος Βαθιώτης