Έλεγε ο αββάς Ιωάννης ο Κολοβός στο μαθητή του· «Παιδί μου, ας τιμήσουμε τον ένα, και όλοι θα μας τιμούν αν όμως καταφρονήσουμε τον ένα, ο οποίος είναι ο Θεός, θα μας καταφρονούν όλοι, και θα βαδίζουμε στην απώλεια».
Διηγήθηκε κάποιος από τους πατέρες για τον αββά Θεόδωρο της Φέρμης, ότι «ήρθα κάποτε το δειλινό σ’ αυτόν, την εποχή του θέρους, και τον βρήκα να φορά σχισμένο ζωστικό , και το στήθος του να είναι γυμνό, και το κουκούλι του ριγμένο μπροστά.
Και ενώ συζητούσαμε, να, ήρθε κάποιος κόμης να τον δει.
Και καθώς χτύπησε την πόρτα, βγήκε ο γέροντας να ανοίξει· και αφοί τον υποδέχθηκε, κάθισε στην πόρτα μαζί με τον επισκέπτη, και μιλούσε μαζί του· εγώ όμως πήρα ένα κομμάτι ρούχο και σκέπασα τους ώμους του.
Αλλά ο γέροντας το έπιασε με το χέρι του και το έριξε κάτω. Και μόλις έφυγε ο κόμης, του είπα· αββά, γιατί το έκανες αυτό; Ήρθε ο άνθρωπος να ωφεληθεί και όχι να σκανδαλισθεί».
Και μου αποκρίθηκε ο γέροντας
– «Τί μου λες, αββά; Ακόμη πρέπει να είμαστε δούλοι στους ανθρώπους; Κάναμε αυτό που χρειαζόταν, και πέρασε. Όποιος λοιπόν θέλει να ωφεληθεί, ας ωφεληθεί, και όποιος θέλει να σκανδαλισθεί, ας σκανδαλισθεί· εγώ όμως όπως θα βρεθώ, έτσι θα υποδέχομαι τους ανθρώπους»
.
Παράγγειλε μάλιστα και στο μαθητή του, ώστε αν κανείς έρθει, θέλοντας να δει τον γέροντα, να μην του πει τίποτε το ανθρώπινο, δηλαδή να μην του πει ψέμα που λέγεται για ανθρωπαρέσκεια αλλά, αν ο γέροντας τρώει, να πει στον επισκέπτη ότι τρώει, και αν κοιμάται, να πει ότι κοιμάται». Τόσο πολύ μίσησε ο γέροντας την ανθρώπινη δόξα!
Εμείς όμως, ως αδύνατοι άνθρωποι, δεν μπορούμε να μιμηθούμε τελείως αυτή την αξιοθαύμαστη εργασία του γέροντα, και να πατήσουμε έτσι την ανθρωπαρέσκεια, αλλά τουλάχιστον ας αποστραφούμε αυτά με τα οποία μολύνουμε την ίδια τη συνείδησή μας, και ας μη γίνουμε εχθροί του Θεού με το να αρέσουμε στους ανθρώπους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου