Κλειδωμένοι ἔξω ἀπό τό Σπίτι τοῦ Πατέρα τους.

Προφανῶς φοβισμένοι καί οἱ ἴδιοι (ἀρκετοί ἴσως καί τρομοκρατημένοι) ἀπό τά ψέματα τῆς καθεστωτικῆς ἀλητείας καί τῆς χυδαιότερης προπαγάνδας πού ἔζησε ποτέ ὁ πλανήτης. 

Καί σίγουρα παραζαλισμένοι κι ἀπό τήν πρωτοφανῆ ἐμπειρία τοῦ ἀντίχριστου διωγμοῦ πού συνεχῶς κλιμακώνεται (κι ἄς μήν τό ἔχουν ἀκόμη ἅπαντες πλήρως συνειδητοποιήσει ὅτι περί αὐτοῦ πρόκειται). Μά κυρίως κλεισμένοι ἔξω. 

Πέρα καί πάνω ἀπό ὅλα τ’ ἄλλα, αὐτό εἶναι τό πιό τρομακτικό. Κλειδωμένοι κι ἀποκλεισμένοι. 

Στυγνά ἀποδιωγμένοι ἀπό τή λατρεία Του, βίαια στερημένοι ἀπό τίς μεγάλες Του εὐεργεσίες, πού Ἐκεῖνος μᾶς ἔδωσε εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ἀρραβῶνα τῆς μελλούσης ζωῆς καί βασιλείας. 

 Προδομένοι ἀπό τούς ἴδιους τούς ποιμένες τους, πού ἐν πλήρει συνειδότι παρέδωσαν τό λογικό ποίμνιο βορά στούς ἐξαγριωμένους λύκους. 

Πουλημένοι ἀπό τούς ἴδιους τούς ταγούς, πού αὐτοβούλως καί αὐτεξουσίως ἄνοιξαν διάπλατα τίς πύλες γιά νά μποῦν μέσα οἱ ὁρκισμένοι ἐχθροί. «Πᾶν ὃ δίδωσί μοι ὁ Πατήρ πρὸς ἐμὲ ἥξει, καὶ τὸν ἐρχόμενον πρός με οὐ μὴ ἐκβάλω ἔξω» ἔλεγε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός (Κατά Ἰωάννην στ΄ 37). 

Καί ἐκεῖνοι μέν μᾶς κλείδωσαν ἔξω ἀπό τό Σπίτι μας, ἔχοντας παραβιάσει κάθε ἐντολή Του, ἔχοντας ρίξει τά Ἅγια τοῖς κυσίν, ἔχοντας καταπατήσει τήν ἀποστολή πού Ἐκεῖνος τούς ἀνέθεσε καί γενόμενοι σύμφυρμα μιαρό μέ τούς ἄρχοντες τοῦ αἰῶνος τούτου. 

Ἐμεῖς ὅμως, «υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε βαρυκάρδιοι»;

 Ἐμεῖς θά καταλάβουμε ἐπιτέλους κάποια στιγμή; 

Θά συνειδητοποιήσουμε ποῦ μᾶς ὁδηγεῖ ἡ ἐμμονή στήν ἀμετανοησία, ποῦ μᾶς βγάζει ἡ πλατιά ὁδός τῆς ἀπιστίας (ἀλλά καί ἡ ἄλλη, ἡ ἴσως ἀκόμη χειρότερη, έκείνη τῆς διαστρεβλωμένης πίστης), ποῦ μᾶς σπρώχνει ἡ ἔλλειψη θάρρους καί ὁμολογίας, ἡ ἀπραξία ἀπέναντι στούς λυμεῶνες, πού ἔχουν κινήσει γῆ καί οὐρανούς γιά νά μᾶς καταπιοῦν; 

Θά ἀνανήψουμε ἄραγε ἐπιτέλους; 

Θά ἔλθουμε ποτέ εἰς ἑαυτόν;

 Νεκτάριος Δαπέργολας