Ήταν άπιστος γιαυτό τα έλεγε αυτά. Εμείς οι Χριστιανοί, Χάριτι Θεού λέμε, τα πάντα δυνατά το πιστεύοντι, και όπου βούλεται Θεός, νικάται Φύσεως τάξης. Καταργείται η λογική και οι νόμοι της φύσεως, σε όλη την ζωή του Χριστιανού. .
Xμμμ... εάν καταργούνται αυτά, στο βαθμό που καταργούνται, αυτό δε συμβαίνει για να πραγματοποιήσουμε το θέλημα της φαντασίας μας. Νομίζω η ρήση του Φρανκλίνου ουσιαστικά λέει το ίδιο που έλεγε ο παππούς μου "να απλώνεις τα πόδια σου μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμά σου".
Ίσως δεν έχει τόση σημασία η φαντασία ή το βαλάντιο . Ο προκομμένος άνθρωπος και αυτό το σπιτάκι μπορεί νά το κάνει μία φωλίτσα . Όμως δεν είμαστε προκομμένοι και δεν είναι τόσο απλό νά είσαι προκομμένος. Είναι και αυτό ένα χάρισμα .
που σημαίνει ζεστά το χειμώνα -με δυό ξύλα στο τζάκι,ή την ξυλόσομπα, όπου γινόταν και το μαγείρεμα- και απίστευτα δροσερά το καλοκαίρι όση ζέστη και να έκανε έξω...
ζήσαμε οι παλιότεροι, τις καλύτερες μέρες της ζωής μας, κοντά σ'ε υ λ ο γ η μ έ ν ο υ ς παπούδες και γιαγιάδες
πού κέντρο τής απλής ζωής τους είχαν... την εκκλησιά... τις μετάνοιες... την μεταλαβιά... τό κεράκι... το λιβάνι...το θυμιατό...
πού είναι οι ...υπεύθυνοι για το μόνο κομμάτι τού εαυτού μας που αξίζει ...ίσως ακόμη...
χωρίς να μπορούμε να κατηγορήσουμε φυσικά τους γονείς μας
που αγωνίστηκαν να κάνουν μεν το καλύτερό τους, αλλά τα δεδομένα τής..."νέας ζωής"
όπου ο Θεός, είχε τοποθετηθεί κάπου στο π ε ρ ι θ ώ ρ ι ο , κι ο... αγώνας ήταν πιά... - κ υ ρ ί ω ς - γιά το... περισσότερο... ... γιά... όλο και.. περισσότερα υ λ ι κ ά πράγματα... γοητευτικά, καινούρια, λαμπερά... ... αλλά και κάποια δήθεν πνευματικά, Γαλλικά...πιάνο....κιθάρα...
(...κι εδώ... η Λωρίτου περιχαρής, θα σπεύσει ν'ανακράξει...εγώ σας τό'λεγα ο δον είναι μιά παλιόγρια μεγαλωμένη με γαλλικά και πιάνο ...
-ά...ρε Ελένη... τι θάχει τραβήξει κι εσένα η ψυχούλα σου...- )
μιά ευμάρεια λοιπόν, λαμπυριστή, που... κολμπώντας μέσα της... πιστεύαμε πως θα φτάναμε
σ' έναν παράδεισο
τοποθετημένο... όχι πλέον κάπου ψηλά -στό επέκεινα-
αλλά σ'ένα φανταστκό μ έ λ λ ο ν !
Με τ έ τ ο ι ε ς ρ ί ζ ε ς ... α τ ό φ ι ε ς... α λ η θ ι ν έ ς...
ο άνθρωπος έχει τα κριτήρια γιά να ξεχωρίζει την αληθεια από το ψέμα
κι ο θεός τον φυλάει από τις κακοτοπιές ακόμη και..
"εν μέσω σκιάς θανάτου"
ώστε να μπορεί εν καιρώ ευκαίρω...
να καταγγέλλει τις οφθαλμαπάτες μιάς κάλπικης ζωής που την
εδιάβηκε μεν
αλλά χωρίς να τής παραδοθεί, α κ έ ρ α ι ο ς κατά τό σοφά λεγόμενο κάποτε
Ναι,τα άσχημα σε αυτή την ανθρωπότητα είναι πολλά! Ο παρακολουθείσας ιός είναι άλλος... Και τον έχουμε όλοι,ο καθένας για τους δικούς του λόγους.
Κάποιος ρώτησε ένα παλικάρι πόσα χρήματα παίρνει στη δουλειά που εργάζεται. Ήταν και άλλοι εκεί αλλά αυτός που ρώτησε,δεν σκέφτηκε σωστά,ήταν δε αδιάκριτος. Το παλικάρι αμέσως πολύ σοφά του απάντησε.
Σαν πολλά δεν ρωτάς?
Οπόταν κοβωντας του την φορά του άλλου να μάθει τι και πώς και γιατί σιώπησε! Ρωτώ: Θα τον ξαναρωτησει; Όχι!
Ήταν άπιστος γιαυτό τα έλεγε αυτά. Εμείς οι Χριστιανοί, Χάριτι Θεού λέμε, τα πάντα δυνατά το πιστεύοντι, και όπου βούλεται Θεός, νικάται Φύσεως τάξης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταργείται η λογική και οι νόμοι της φύσεως, σε όλη την ζωή του Χριστιανού.
.
Αδελφέ, βλέπω εδώ και καιρό τα σχόλιά σου, αλλά τώρα μόλις κατάλαβα ποιος είσαι. Μεγάλο παράδειγμα έδωσες, δόξα τω Θεώ. Ευχαριστούμε πολύ.
ΔιαγραφήXμμμ... εάν καταργούνται αυτά, στο βαθμό που καταργούνται, αυτό δε συμβαίνει για να πραγματοποιήσουμε το θέλημα της φαντασίας μας. Νομίζω η ρήση του Φρανκλίνου ουσιαστικά λέει το ίδιο που έλεγε ο παππούς μου "να απλώνεις τα πόδια σου μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμά σου".
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ φίλε!Αλοιμονο αν απλώνουμε τα πόδια μας και μετά εκπειράζουμε ...
ΔιαγραφήΊσως δεν έχει τόση σημασία η φαντασία ή το βαλάντιο . Ο προκομμένος άνθρωπος και αυτό το σπιτάκι μπορεί νά το κάνει μία φωλίτσα . Όμως δεν είμαστε προκομμένοι και δεν είναι τόσο απλό νά είσαι προκομμένος. Είναι και αυτό ένα χάρισμα .
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε τέτοια περίπου σπίτια
ΑπάντησηΔιαγραφήαυθεντικά πετρόχτιστα
που σημαίνει ζεστά το χειμώνα
-με δυό ξύλα στο τζάκι,ή την ξυλόσομπα, όπου γινόταν και το μαγείρεμα-
και απίστευτα δροσερά το καλοκαίρι
όση ζέστη και να έκανε έξω...
ζήσαμε οι παλιότεροι, τις καλύτερες μέρες της ζωής μας,
κοντά σ'ε υ λ ο γ η μ έ ν ο υ ς
παπούδες και γιαγιάδες
πού κέντρο τής απλής ζωής τους
είχαν... την εκκλησιά...
τις μετάνοιες...
την μεταλαβιά...
τό κεράκι...
το λιβάνι...το θυμιατό...
πού είναι οι ...υπεύθυνοι
για το μόνο κομμάτι τού εαυτού μας
που αξίζει ...ίσως ακόμη...
χωρίς να μπορούμε να κατηγορήσουμε φυσικά τους γονείς μας
που αγωνίστηκαν να κάνουν μεν
το καλύτερό τους,
αλλά τα δεδομένα τής..."νέας ζωής"
όπου ο Θεός, είχε τοποθετηθεί
κάπου στο π ε ρ ι θ ώ ρ ι ο ,
κι ο... αγώνας ήταν πιά...
- κ υ ρ ί ω ς -
γιά το... περισσότερο...
...
γιά... όλο και..
περισσότερα υ λ ι κ ά πράγματα...
γοητευτικά, καινούρια, λαμπερά...
...
αλλά και κάποια δήθεν πνευματικά,
Γαλλικά...πιάνο....κιθάρα...
(...κι εδώ...
η Λωρίτου περιχαρής, θα σπεύσει
ν'ανακράξει...εγώ σας τό'λεγα
ο δον είναι μιά παλιόγρια μεγαλωμένη με γαλλικά και πιάνο ...
-ά...ρε Ελένη... τι θάχει τραβήξει κι εσένα η ψυχούλα σου...- )
μιά ευμάρεια λοιπόν, λαμπυριστή,
που... κολμπώντας μέσα της...
πιστεύαμε πως θα φτάναμε
σ' έναν παράδεισο
τοποθετημένο...
όχι πλέον κάπου ψηλά
-στό επέκεινα-
αλλά σ'ένα φανταστκό μ έ λ λ ο ν !
Με τ έ τ ο ι ε ς ρ ί ζ ε ς ...
α τ ό φ ι ε ς...
α λ η θ ι ν έ ς...
ο άνθρωπος έχει τα κριτήρια
γιά να ξεχωρίζει την αληθεια
από το ψέμα
κι ο θεός τον φυλάει από
τις κακοτοπιές
ακόμη και..
"εν μέσω σκιάς θανάτου"
ώστε να μπορεί εν καιρώ ευκαίρω...
να καταγγέλλει τις οφθαλμαπάτες
μιάς κάλπικης ζωής που την
εδιάβηκε μεν
αλλά χωρίς να τής παραδοθεί,
α κ έ ρ α ι ο ς
κατά τό σοφά λεγόμενο κάποτε
...ευχή γονέων σύναξε
...και στα βουνά
... π ε ρ π ά τ ε ι !
Ναι,τα άσχημα σε αυτή την ανθρωπότητα είναι πολλά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ παρακολουθείσας ιός είναι άλλος...
Και τον έχουμε όλοι,ο καθένας για τους δικούς του λόγους.
Κάποιος ρώτησε ένα παλικάρι πόσα χρήματα παίρνει στη δουλειά που εργάζεται.
Ήταν και άλλοι εκεί αλλά αυτός που ρώτησε,δεν σκέφτηκε σωστά,ήταν δε αδιάκριτος.
Το παλικάρι αμέσως πολύ σοφά του απάντησε.
Σαν πολλά δεν ρωτάς?
Οπόταν κοβωντας του την φορά του άλλου να μάθει τι και πώς και γιατί σιώπησε!
Ρωτώ:
Θα τον ξαναρωτησει;
Όχι!