Ήδη από το πρώτο αιφνιδιαστικό και προπάντων απάνθρωπο “lockdown I” είχε επισημανθεί ότι η απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να απαγορεύσει επί 40 και πλέον ημέρες την λειτουργία των κουρείων και των κομμωτηρίων αποτελούσε προσβολή της αξίας του ανθρώπου: Όσο εξευτελιστικό είναι για έναν άνθρωπο να υποχρεωθεί να κουρευτεί γουλί, άλλο τόσο εξευτελιστικό είναι να εξαναγκάζεται να μένει επί μακρόν ακούρευτος, ωθούμενος σε ακηδία.
Και στις δύο περιπτώσεις επικρατεί μια στρατιωτική-ανακριτική λογική: Με καταναγκαστικές επεμβάσεις στο πρόσωπο του πολίτη (όπως συμβαίνει ειδικότερα με έναν νεοσύλλεκτο ή σκληρά ανακρινόμενο) “σπάει ο τσαμπουκάς” του και, επομένως, καθίσταται ευχερέστερα χειραγωγήσιμος μέσω του κλίματος κατατρομοκράτησής του.
Το πόσο εκφοβιστικά μπορεί να επιδράσει στην ψυχή ενός ανθρώπου η κυριαρχία που αποκτούν τρίτοι πάνω στο κεφάλι του, προκύπτει κατά τρόπον χαρακτηριστικό από μια υπόθεση που είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο πριν από μία τετραετία: Επρόκειτο για ένα ζευγάρι από την Κρήτη, το οποίο συμπεριφερόταν απάνθρωπα σε τέσσερα υιοθετημένα από αυτό παιδιά. Σύμφωνα με την μαρτυρία του μεγαλύτερου παιδιού, που «εκδιώχθηκε από το σπίτι στο οποίο διέμενε, με τη δικαιολογία ότι δημιουργούσε προβλήματα με την ανυπακοή του, το “μενού των βασανιστηρίων” που τα παιδιά υπέμεναν επί σειρά ετών τα είχε όλα: Ξυλοδαρμούς, λεκτικές και σωματικές κακοποιήσεις, βάναυσες χειρονομίες και τιμωρίες με εγκλεισμό τους στα δωμάτια της πολυτελούς βίλας». Ειδικότερα, όπως καταθέτει ένας γείτονας της εν λόγω οικογένειας, όταν η κόρη αυθαδίαζε, το ζευγάρι την τιμωρούσε κουρεύοντάς την γουλί. «Το αθώο κορίτσι υπέμενε τα μαρτύρια που βίωνε γιατί εκείνοι την απειλούσαν ότι θα τη διώξουν και αυτή από το σπίτι, όπως είχαν κάνει άλλωστε και με το μεγαλύτερο αδελφό της. Η κοπέλα, η οποία είχε πέσει θύμα των αρρωστημένων ορέξεων του θετού πατέρα της, βίωνε ένα καθημερινό καθεστώς φόβου που την έπνιγε, ενώ δεν μπορούσε για μεγάλο χρονικό διάστημα να βγει από το σπίτι, αφού το θέαμα που θα αντίκριζαν οι γείτονες με εκείνη κουρεμένη γουλί θα μαρτυρούσε περίτρανα τα βασανιστήρια που υφίστατο». Η βασανισμένη κόρη λέγεται ότι εκλιπαρούσε το ζευγάρι χρησιμοποιώντας τα ακόλουθα λόγια: «Σας ικετεύω όχι τα μαλλιά μου, μη με κουρέψετε, θα κάνω ό,τι μου ζητήσετε».
Βαθιά χαραγμένη στην μνήμη των σημερινών γονέων μας είναι και η ονειδιστική μεταχείριση που εγκαινιάσθηκε το 1959 επί κυβερνήσεως Καραμανλή σε βάρος των περιώνυμων “τεντιμπόηδων” οι οποίοι, σύμφωνα με τα θεσπισθέντα στο ν.δ. 4000/1959 (γνωστός και ως “Νόμος 4000”), επεδείκνυαν «ἰδιάζουσαν θρασύτητα καὶ προκλητικότητα ἔναντι τῆς κοινωνίας». Βάσει του άρθρου 8 του εν λόγω διατάγματος οι κατάδικοι υποβάλλονταν «εἰς ἰδιαιτέραν σωφρονιστικὴν μεταχείρισιν κατὰ τὰ εἰδικώτερον ἑκάστοτε διὰ Β. Διατάγματος ὁριζόμενα». Η επίψογος συμπεριφορά των “τεντιμπόηδων” που τους καθιστούσε “εχθρούς της κοινωνίας” συνίστατο ως επί το πλείστον στο γιαούρτωμα των συμπολιτών τους (σε αυτό το διάταγμα ανατρέχει το άρ. 18 Ν. 1419/1984, με το οποίο είχε εισαχθεί στον Ποινικό Κώδικα μια αυστηρότερη μορφή εξυβρίσεως και σωματικής βλάβης, η λεγόμενη απρόκλητη, πλέον όμως καταργηθείσα).
Κατά την παγία σωφρονιστική πρακτική που ακολουθούσαν τα αστυνομικά όργανα εις βάρος όσων θεωρούσαν ότι ενέπιπταν στο πεδίο εφαρμογής του επίμαχου νόμου, οδηγούσαν αυτούς στο κρατητήριο όπου τους κούρευαν “με την ψιλή”, ενώ στην συνέχεια τους έσκιζαν τα παντελόνια και τους περιέφεραν στο δρόμο διαπομπεύοντάς τους (πρβλ. την συζήτηση που διεξάγεται στο σύγχρονο Ποινικό Δίκαιο για τις λεγόμενες “ντροπιαστικές κυρώσεις” [“shame sanctions”]: π.χ. Whitman, What Is Wrong with Inflicting Shame Sanctions?, The Yale Law Journal, Vol. 107, 1998, σελ. 1055 επ.).
Η εικόνα των εν χρω κεκαρμένων καταδίκων-εχθρών της κοινωνίας, που εν τω μεταξύ είχε υποχωρήσει, επανεμφανίσθηκε την εποχή της χούντας των συνταγματαρχών, η οποία συνέπεσε με την εποχή του κινήματος των χίπηδων: Με διαταγή του τότε υπουργού Παιδείας συλλαμβάνονταν και κουρεύονταν γουλί όσοι ήσαν “άπλυτοι μακρυμάλληδες”, “διακονιάρηδες και αποδιοπομπαίοι”, διότι, όπως ομολογούσε ο συνταγματάρχης Ιωάννης Λαδάς, μετέπειτα διοικητής της ΕΣΑ, με αυτόν τον τρόπο έπρεπε πρωτίστως να τους κοπεί όχι το μαλλί, αλλά η «καταστρεπτική δι’ αυτούς και διά την Ελλάδαν νοοτροπία»!
Κυριαρχία επί απάντων ημών των εγκλείστων πολιτών που πρέπει να μείνουμε “υπάκουοι και πειθαρχημένοι” αποκτούν οι υγειονομικοί διαχειριστές, οι οποίοι έχουν προ πολλού μετατραπεί σε πρωτοποριακούς βασανιστές μας. Έχοντας γκρεμίσει τον παλαιό κόσμο μας και την παραδοσιακή μορφή των ανθρώπινων κοινωνιών, επιδίδονται συστηματικά σε μια πρωτοφανή παραχάραξη της λογικής που χαρακτηρίζεται από μια “διεστραμμένη αντιστροφή”, εμπνευστής της οποίας θα μπορούσε περίφημα να είναι ο απόλυτος ενσαρκωτής τού κάθε αντι-, ήτοι ο Αντίχριστος.
Ειδικότερα:
Κάποτε φίμωτρο φορούσαν τα ζώα, τώρα φίμωτρο (υπό την μορφή μάσκας) φορούν οι άνθρωποι, και μάλιστα σχεδόν “παντού και διαρκώς”.
Kάποτε ο άνθρωπος έβγαζε βόλτα τον σκύλο του, τώρα βγάζει ο σκύλος βόλτα τον άνθρωπο, αφού, για να εξέλθει ο τελευταίος της οικίας του μετά τις 21.00, πρέπει να διαθέτει κατοικίδιο που θα του δώσει το δικαίωμα να περπατήσει στον “καθαρό αέρα”.
Επειδή, όμως, υπονοείται ότι ο αέρας είναι μολυσμένος, ο κύριος του σκύλου θα πρέπει να είναι φιμωμένος, και δη ακόμη κι αν δεν κυκλοφορεί “κουνούπι” στον δρόμο (!), με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα αλλόκοτο θέαμα που ωθεί τον μέσο συνετό παρατηρητή να αναρωτηθεί: Συμβαίνει όντως αυτό που βλέπουν τα μάτια του ή μήπως παρακολουθεί μια σκηνή από ταινία επιστημονικής φαντασίας;
Διερωτώμαι: Πού κρυβόταν τόσο απύθμενος σαδισμός εκ μέρους των κυβερνώντων και, αντιστοίχως, τόσο απύθμενος μαζοχισμός εκ μέρους των κυβερνωμένων;
Και ποιος νηφάλιος νους μπορεί να εξηγήσει πειστικά την τυφλή (αυτοκαταστροφική) υπακοή των Ελλήνων σε έναν νομοθετικά τυποποιημένο παραλογισμό, που όμοιόν του δεν έχει γνωρίσει ποτέ άλλοτε ο νομικός “πολιτισμός” μας;
Επί παραδείγματι, πώς είναι δυνατόν να φθάσαμε στο σημείο να βλέπουμε στην παραλία μοναχικούς λουομένους να φορούν από την μέση και κάτω μαγιό και από τον λαιμό και πάνω μη-ιατρική μάσκα;
Τόσο πολύ εξαρτήθηκε ο Νεοέλληνας από το χρήμα που, προκειμένου να αποφύγει το δρακόντειο πρόστιμο, δεν αποκλείεται να δεχθεί να πηδήξει και από το μπαλκόνι του, αν κριθεί από τους ακατονόμαστους “ειδικούς” ότι η αναχαίτιση του κορωνοϊού θα επιτευχθεί με ένα δήθεν αλτρουιστικό “salto mortale”;
Όταν προσφάτως ρώτησα γεμάτος απορία μια μασκοφορεμένη γυναίκα, η οποία κατέβαινε μαζί μου σε έναν κολπίσκο για να κολυμπήσει, γιατί δεν αφήνει ελεύθερο το πρόσωπό της ώστε να εισπνεύσει τον θαλασσινό αέρα, μου απάντησε: «από το να πληρώσω το πρόστιμο, προτιμώ να φοράω μάσκα στην παραλία». Το επόμενο βήμα δεν αποκλείεται να είναι η κολύμβηση σε ύπτια θέση από κάποιον που θα φορά γυαλάκια θαλάσσης και ταυτοχρόνως μη ιατρική μάσκα!
Η νέα, λοιπόν, “διεστραμμένη αντιστροφή” της κορω-παρα-νοϊκής εποχής που ανέτειλε από τις 11 Μαρτίου και εντεύθεν είναι ο βασανισμός των εγκλείστων πολιτών διά του εξαναγκασμού τους να μένουν ακούρευτοι. Δεδομένου δε ότι στο “lockdown II” οι εξερχόμενοι όμηροι είναι υποχρεωμένοι να φορούν “μάσκα παντού”, η κυριαρχία των βασανιστών τους δεν περιορίζεται μόνο επί της κεφαλής τους αλλά επεκτείνεται και επί του προσώπου τους. Συνεπώς, πρόκειται για μια αναβαθμισμένη κυριαρχία, η οποία επιτείνει την δραστικότητα της χειραγώγησης: ελέγχοντας το κεφάλι και το πρόσωπο, οι σατανικοί κυβερνήτες καθίστανται παντοδύναμοι διαχειριστές αυτού που κρύβεται πίσω από το πρόσωπο και μέσα στο κεφάλι των πολιτών, δηλ. του μυαλού τους!
Μάλιστα, ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι ο συστηματικά καλλιεργούμενος τρόμος για τον κορωνοϊό εξοβέλισε την ναρκισσιστική τάση του Νεοέλληνα να συμπεριφέρεται καθημερινά ως ένα «εικονιστικό υποκείμενο» το οποίο «καθρεφτίζεται μελαγχολικά σ’ ένα καλειδοσκοπικό κόσμο που μοιάζει παράλογος» (Θ. Τάσης, Πολιτικές του Βίου ΙΙ: Η επιμέλεια εαυτού στην εικονιστική κοινωνία, εκδ. Αρμός, Αθήνα 2017, σελ. 79): Ενδημικό είναι πλέον το φαινόμενο να αυτοφωτογραφίζονται με το κινητό τους οι πολίτες, αδημονώντας να αναρτήσουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης την περίφημη “selfie” –η οποία πλέον προσαρμόσθηκε στην “μόδα της πανδημίας”, δείχνοντας τον Νάρκισσο με μάσκα!– και να αρχίζουν να ποτίζουν το “φιλάρεσκο είναι” τους καταμετρώντας “κάθε τρεις και λίγο” τις επιδοκιμαστικές παρεμβάσεις των φίλων τους. Όπως επισημαίνει ο Τάσης (ό.π., σελ. 85), «σε αντίθεση με τις νεωτερικές κοινωνίες το εικονιστικό υποκείμενο καταναλώνει πια εμπειρίες διαμοιράζοντάς τες ως εικόνες».
Ένας προσεκτικός ερμηνευτής της ρητορικής που χρησιμοποιούν όλους αυτούς τους μήνες οι υλοποιητές της Νέας Αντίχριστης Δικτατορίας δεν θα δυσκολευόταν να καταλήξει στο εξής συμπέρασμα: Η πρωτοφανής στην ιστορία της ανθρωπότητας εξαθλίωση την οποία βιώνουν οι αθώοι πολίτες από τα απάνθρωπα υγειονομικά μέτρα που εφαρμόζουν σε βάρος τους συντονισμένα όλοι οι ηγέτες των διαφόρων κρατών αποβλέπει σε έναν ευσεβή πόθο, δηλ. να δεχθούν οι σωματικά και διανοητικά ελεγχόμενοι πολίτες να υποβληθούν σε εμβολιασμό – και έτσι να δεχθούν να φιλοξενήσουν στον οργανισμό τους αυτόν που νυχθημερόν ξορκίζουν ως “αόρατο εχθρό” και πηγή ενός (κατά την έκφραση του Zygmunt Bauman στην ομότιτλη πραγματεία του, μτφ.: Γ. Καράμπελας, εκδ. Πολύτροπον, Αθήνα 2007) “ρευστού φόβου” τους, δηλ. τον κορωνοϊό!
Δεδομένου δε ότι στην χριστιανική γραμματεία ως “αόρατος εχθρός” ονομάζεται ο σατανάς, τι άλλο από σατανικό είναι το σχέδιο που επιχειρούν να υλοποιήσουν οι απανταχού της γης ηγέτες: Οι πολίτες καλούνται μέσω ενός επιμελημένου “μασάζ” –που έχει ξεκινήσει με δηλώσεις του ίδιου του πρωθυπουργού, ο οποίος, δίνοντας την εντύπωση ότι μιλά σε αποχαυνωμένους πολίτες (ίσως γι’ αυτό του είναι τόσο οικείος ο όρος “ψεκασμένοι”), έσπευσε να διαλαλήσει ότι προτίθεται εκείνος και η οικογένειά του να εμβολιασθούν δίνοντας το “καλό παράδειγμα”– να συνηθίζουν ολοένα και περισσότερο στο δήθεν “γλυκό νανούρισμα” του εμβολίου. Αυτό θα φθάσουν τελικώς, μέσω του παρατεταμένου “lockdown II”, να το ζητούν γονυπετείς ομοιάζοντας με ηρωινομανείς που θα έκαναν τα πάντα για να εξασφαλίσουν την πολυπόθητη δόση, ώστε να σταματήσουν να τρέμουν σύγκορμοι – δυστυχώς, με κίνδυνο η δόση αυτή να σημάνει την χαριστική βολή τους!
Όποιος επιχειρήσει να παραβλέψει προπετώς τις προαναφερθείσες συνάψεις και αντιδράσει ενοχλημένος από την ενασχόληση του γράφοντος με… τρίχες, θα ήταν καλό να ρίξει μια ματιά στην απόφαση που εξέδωσε στις αρχές Νοεμβρίου το Διοικητικό Εφετείο του Βραδεμβούργου, το οποίο έκρινε ότι, σε αντίθεση με τα κέντρα εγχάραξης τατουάζ στο σώμα των ενδιαφερόμενων πελατών, τα κουρεία και τα κομμωτήρια ορθώς εξακολουθούν να παραμένουν σε λειτουργία, διότι οι υπηρεσίες που προσφέρουν στους πολίτες αποσκοπούν στην κάλυψη μιας βασικής-στοιχειώδους ανάγκης τους [“Die Dienstleistungen von Friseuren dienen anders als ein Tattoo-Studio der Grundversorgung der Bevölkerung”].
Πέρα, όμως, από την προαναφερθείσα διαπίστωση του γερμανικού δικαστηρίου, η οποία ενισχύεται από το γεγονός ότι, όπως για τα ζώα πρέπει να τηρούνται οι κανόνες της στοιχειώδους ευζωίας (“animal welfare”), έτσι και για τον άνθρωπο θα πρέπει να διασφαλίζεται ένα minimum ποιότητας ζωής (“quality of life”), η αναστολή λειτουργίας των κουρείων είναι ένα κραυγαλέα δυσανάλογο και κατά τούτο αντισυνταγματικό μέτρο προς τον σκοπό αναχαίτισης της τρέχουσας πανδημίας: Το κούρεμα των μαλλιών από το πρόσωπο της επιλογής του πολίτη μπορεί να υλοποιηθεί, όπως ήδη συνέβη στο εγγύς παρελθόν, “κατόπιν ραντεβού” και με χρήση μάσκας, συνεπώς υπό όρους που εγγυώνται ότι δεν θα προκληθεί κίνδυνος μετάδοσης του ιού. Ο παραλογισμός των υγειονομικών διαχειριστών βοά: Σε ένα σούπερ-μάρκετ επιτρέπεται να συνυπάρχει πλήθος πολιτών, αλλά σε ένα κουρείο-κομμωτήριο απαγορεύεται να συνυπάρχουν μόνο δύο άνθρωποι! A propos: Πόθεν προκύπτει ότι τα κουρεία και τα κομμωτήρια, και μάλιστα όταν λειτουργούν υπό τέτοιες αυστηρές προϋποθέσεις, αποτελούν εστίες μετάδοσης του κορωνοϊού;
Αλλά τέτοια ερωτήματα και τέτοιες διαπιστώσεις είναι ψιλά γράμματα για μια φασιστική κυβέρνηση, η οποία δεν πολεμά τον κορωνοϊό αλλά το ίδιο μας το μυαλό με καθημερινούς βομβαρδισμούς από τόνους παραλογισμού, έχοντας ταυτοχρόνως καταντήσει το Σύνταγμα “φθηνή κουρελού”, και δη με τις ευλογίες των “ειδικών” της νομικής επιστήμης και πράξης. Θα ήταν, λοιπόν, χρήσιμο πολιτικοί και δικαστές –η συντονισμένη δράση τους πιστοποιεί την ζοφερή αλήθεια (που συνιστά ανεξίτηλη κηλίδα στην ιστορία του κοινοβουλευτισμού) ότι, μεταξύ άλλων, έχει καταστρατηγηθεί η αρχή της διάκρισης των εξουσιών– να διαβάσουν ένα άκρως επίκαιρο χωρίο που υπάρχει σε διήγημα γραμμένο από έναν συγγγραφέα τον χειμώνα του 1914 κατά την διάρκεια υποτροπής μιας ασθένειας που τον ταλαιπωρούσε σε ολόκληρο τον βίο του. Πρόκειται για τα “39 σκαλοπάτια” του Τζων Μπιούκαν, στο οποίο διαβάζουμε την εξής φράση:
«Νομίζετε πως ο πολιτισμός χωρίζεται απ’ τη βαρβαρότητα μ’ έναν χοντρό τοίχο, κι όμως εγώ λέω πως το χώρισμα είναι μια κλωστή ή ένα φύλλο γυαλί. Λίγο να το αγγίξεις, λίγο να κάνεις πως το σπρώχνεις, και ξαναφέρνεις πίσω τη Βασιλεία του Κρόνου».
Κωνσταντίνος Βαθιώτης
ΥΓ: Μην τρέφετε αυταπάτες: Όλα δείχνουν ότι το “lockdown II” έχει σχεδιασθεί ως ένα βασανιστήριο μακράς πνοής, διότι αλλιώς δεν θα μπορέσουν οι πολίτες να φθάσουν “στο αμήν” και να σηκώσουν τα μανίκια για να δεχθούν μέσα τους, μαζοχιστικώ τω τρόπω, τον “αόρατο εχθρό” τους. Συνεπώς, δεν θα αργήσει η ώρα που θα αρχίσουμε να μοιάζουμε πάλι με ακούρευτα ζώα και να “ζηλεύουμε” την πάντοτε άρτια επιμελημένη κόμη ενός εκ των σκληρών βασανιστών μας, ήτοι του κ. Χαρδαλιά, ο οποίος εμφανίζεται μεν στο γυαλί μονίμως φρεσκοχτενισμένος, πλην όμως φορά συνεχώς και αδιαλείπτως “στρατιωτικές μπότες”, με τις οποίες τσαλακώνει ανάλγητα τα πρόσωπά μας και εντέλει τις ψυχές μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου