Ο Ερντογάν θα ξανακτυπήσει! Άμεσα…

 

Ο Ερντογάν έχει ένα «παράθυρο ευκαιρίας» στους επόμενους τρεις μήνες… Να ξανακτυπήσει!

* Στις ΗΠΑ δεν  θα υπάρχει κυβέρνηση τουλάχιστον ως τις αρχές Νοεμβρίου- δηλαδή ως τις αμερικανικές εκλογές (όπου πέρα από τον Πρόεδρο, εκλέγεται και νέο Κογκρέσο, ενώ ανανεώνεται και το ένα τρίτο της Γερουσίας):

–Αν εκλεγεί ο Μπάϊντεν, ο αντίπαλος του Τράμπ, η χώρα θα μείνει με «υπηρεσιακή» διακυβέρνηση ως τα μέσα Ιανουαρίου.

–Αν εκλεγεί ξανά ο Τράμπ, η διακυβέρνησή του θα συνεχιστεί, αλλά με αρκετά μεγάλες αλλαγές, μετά την ορκωμοσία του νέου Κογκρέσου, που θα γίνει επίσης στις αρχές Ιανουαρίου.

Οπότε στις ΗΠΑ δεν θα υπάρχει ουσιαστικά κυβέρνηση να πάρει «μεγάλες αποφάσεις», ως τις αρχές Νοεμβρίου – ίσως και ως τον Ιανουάριο…

* Στην Ευρώπη η Γερμανική Προεδρία τελειώνει το Δεκέμβριο. Και όλοι γνωρίζουν ότι η Μέρκελ θα αποχωρήσει μετά…

Η διάδοχός της στην αρχηγία που είχε επιλεγεί πριν δύο χρόνια, η κα Καρενμπάουερ, έχει ήδη «καεί» και δεν θα ορκιστεί Καγκελάριος στη θέση της Μέρκελ.

Το κυβερνών κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών στη Γερμανία θα κάνει εσωτερικές εκλογές το Δεκέμβριο, για να εκλέξει νέο αρχηγό – που κατά πάσα πιθανότητα θα αναλάβει και την Καγκελαρία αμέσως μετά.

Πιο πιθανό πλέον είναι να εκλεγεί ο κ. Μέρτς, ο οποίος είχε χάσει από την κα. Καρενμπάουερ την προηγούμενη φορά. Τώρα όλοι τον θεωρούν ως «φαβορί»! Ο Μέρτς είναι σαφώς δεξιότερα από τη Μέρκελ και την Καρεμπάουερ.

Τον στηρίζει η δεξιά του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος και ο Μάνφρεντ Βέμπερ. Η τάση που εκφράζουν αυτοί είναι αντίθετη προς την πολιτική της κας Μέρκελ: είναι αντίθετοι με την ανεκτικότητα προς την Τουρκία, όπως είναι και κατηγορηματικά αντίθετοι με την ανεκτικότητα προς την λαθρομετανάστευση.

Με εκλογή του Μέρτς στη Γερμανία, ο Ερντογάν  θα έχει μια πολύ πιο συμπαγή Ευρώπη απέναντί του: Πέρα από τη Γαλλία του Μακρόν, θα υπάρχει πλέον και η Γερμανία του Μέρτς.

Οπότε και πάλι ο Ερντογάν έχει μερικούς μήνες μέχρι τα τέλη του έτους για να δημιουργήσει «τετελεσμένα» στην περιοχή, πριν σκληρύνουν τα πράγματα απέναντί του.

* Τέλος μετά τον Ιανουάριο, θα αρχίσουν να καταφθάνουν τα νέα οπλικά συστήματα που προμηθεύθηκε η Ελλάδα από τη Γαλλία.

Για την ακρίβεια, το πιο άμεσα σημαντικό αυτής της αγοράς, είναι αυτό που ΔΕΝ υπογραμμίστηκε δημόσια: Τα ανταλλακτικά των γαλλικών αεροσκαφών και των γαλλικών οπλικών συστημάτων, που η Ελλάδα ήδη διαθέτει και που θα αυξήσουν κατακόρυφα την επιχειρησιακή διαθεσιμότητα υφισταμένων assets του σημερινού ελληνικού οπλοστασίου. Αυτά θα αρχίσουν να φτάνουν άμεσα.

Ενώ ανάμεσα στα τέλη Ιανουαρίου και στις αρχές Ιουνίου αναμένεται να φτάσουν και τα περισσότερα νέα γαλλικά αεροσκάφη Rafale και να ενταχθούν στην Ελληνική Πολεμική Αεροπορία. (Στο ίδιο διάστημα θα έχουν ενταχθεί και οι νέες «εξελιγμένες» τορπίλες για τα υποβρύχια – που έπρεπε να βρίσκονταν ήδη στο οπλοστάσιο του Ελληνικού πολεμικού ναυτικού εδώ και… πέντε χρόνια!)

Συμπέρασμα: Το επόμενο διάστημα, κάθε μέρα που περνάει η τακτική ισορροπία δυνάμεων θα βελτιώνεται υπέρ της Ελληνικής πλευράς στο Αιγαίο. Έτσι, αν βρισκόταν κάποιος στη θέση του Ερντογάν, θα εξαπέλυε τον επόμενο πολεμικό εκβιασμό του το ταχύτερο δυνατόν.

Γιατί λίγο αργότερα αυτό θα είναι πολύ πιο δύσκολο. Και θα έχει πολύ μεγαλύτερο ρίσκο για τον ίδιο…

Στο μεταξύ ο Ερντογάν πιέζεται και από δύο ακόμα παράγοντες, άσχετους με όλα τα προηγούμενα:

* Από την κατάρρευση της «δικής του» κυβέρνησης Σάρατζ στη Λιβύη. Μετά από εσωτερική διαμάχη που ξέσπασε ανάμεσα στα πιο φιλοτουρκικά στοιχεία της κυβέρνησης αυτής (τον υπουργό Μπασάγκα, τον οποίο ο Σάρατζ προσπάθησε να απομακρύνει, ύστερα αναγκάστηκε να τον επαναφέρει πιεζόμενος από τον Ερντογάν κι ύστερα… παραιτήθηκε ο ίδιος ο Σαρατζ (!), αλλά παρέμεινε στην εξουσία, όπου όμως διαπραγματεύεται με τους αντιπάλους του, χωρίς να δίνει λόγο στον Ερντογάν).

Είναι προφανές, πως αν διαλυθεί το εσωτερικό μέτωπο στην φιλοτουρκική κυβέρνηση Σάρατζ της Λιβύης – και με δεδομένο ότι οι αντίπαλοί της εξακολουθούν να ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος της χώρας και να έχουν τις «πλάτες» και της Αιγύπτου και των Εμιράτων και της Γαλλίας – η Λιβύη μπορεί να χαθεί τελειωτικά για τον Ερντογάν.

Οι Γάλλοι είναι αποφασισμένοι να «τελειώσουν» τον Ερντογάν από τη Λιβύη, Και οι Αιγύπτιοι. Και οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους Άραβες! Έχουν «ζωτικά συμφέροντα» να τον τελειώσουν – και τώρα είναι η μεγάλη ευκαιρία τους…

(Κι όλα αυτά ανεξάρτητα από το τι περιμένει η Ελλάδα ή πως αναμιγνύεται η Ελλάδα στην «εξίσωση»…)

Κι επειδή, εν προκειμένω, ό,τι έχει να γίνει θα γίνει στον επόμενο μήνα (ως τα μέσα Οκτωβρίου), και πάλι ο Ερντογάν πιέζεται να πάρει μιαν αποφασιστική πρωτοβουλία άμεσα, αν θέλει να αποφύγει ένα ντόμινο σε βάρος του…

  * Τέλος πιέζεται και από το γεγονός ότι η τουρκική λίρα βυθίζεται καθημερινά πλέον – κι έχει χάσει κοντά στο 50% της αξίας της από τις αρχές του έτους!

Στα οικονομικά ο χρόνος τρέχει σε βάρος του Ερντογάν – και με διαρκώς επιταχυνόμενο ρυθμό.

Συνεπώς ο Τούρκος Πρόεδρος έκανε πίσω για λίγες μέρες, μέχρι να αποφύγει την άμεση επιβολή κυρώσεων σε βάρος του από την Ευρώπη, αλλά είναι αναγκασμένος να επανέλθει δριμύτερος.

Κυρίως με προκλήσεις έναντι της Ελλάδος και της Κύπρου.

Και – ενδεχομένως – αυτή τη φορά χρησιμοποιώντας τα «υβριδικά» του όπλα: δηλαδή του «πυρήνες» που έχει μέσα στους λαθρομετανάστες τους οποίους έχει στείλει στα ελληνικά νησιά και στην ενδοχώρα. Ή τα νέα κύματα που ετοιμάζεται να εξαπολύσει τώρα…

Αν υποκινήσει υβριδικές επιχειρήσεις θα είναι πιο εύκολο να παρακάμψει τους «περιορισμούς» που θα του τεθούν από τους Ευρωπαίους στη Σύνοδο Κορυφής – περιορισμοί που αφορούν κυρίως αποφυγή συμβατικών προκλήσεων με ερευνητικά σκάφη και κινήσεις του στόλου…

Τώρα η χρήση των εργαλειοποιημένων λαθρομεταναστών γίνεται πολύ πιο επίκαιρη και τακτικά αποτελεσματική (αν δεν έχουμε το νου μας)

Ήδη μετά την μεγάλη πυρκαγιά της Λέσβου – που αποδείχθηκε εμπρησμός – έχουμε και νέες πυρκαγιές στη Σάμο. Ίσως έπεται και συνέχεια αλλού…

Ίσως και κάτι μεγαλύτερο ή πιο «συνδυαστικό»…

Ίσως και στον Έβρο…

Με δύο κουβέντες, μην ασχολείστε μόνο με τις «διερευνητικές συνομιλίες» που ξεκινάνε (θα μιλήσουμε και γι’ αυτές) και που γίνονταν επί 14 χρόνια εντατικά (από το 2002 ως το 2016), χωρίς να συνιστούν «διαπραγματεύσεις» και χωρίς να έχουν καταλήξει πουθενά…

Προετοιμάστε τη χώρα και τους διεθνείς «συμμάχους» της (εντός κι εκτός εισαγωγικών) για τις νέες – και πιο επικίνδυνες πλέον – προκλήσεις που έρχονται.

Άντε, γιατί σαν πολύ έχουμε ασχοληθεί μόνο με το blame game (ποιος θα ρίξει στον άλλο το «φταίξιμο», για τυχόν νέο υποτροπή της κρίσης), καιρός να ασχοληθούμε και λίγο με την ουσία της απειλής που παραμένει. Και κυρίως: με τη νέα απειλή που έρχεται…

(Το νου σας… «ρεμάλια»!

Όπως έλεγε ο Λάμπρος Κωνσταντάρας στα παιδιά του, με κάποια… «τρυφερότητα», στη πασίγνωστή παλιά ελληνική κωμωδία.)

 Θανάσης Κ.