Αντιρατσισμός α λα ελληνικά

Ας το πάρουμε επιτέλους απόφαση. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι δεν ήσαν τόσο αθώοι όσο θέλουν να μας τους παρουσιάσουν. Η δουλοκτησία έδινε κι έπαιρνε, διατηρούσαν αποικίες, η δε περίφημη αθηναϊκή συμμαχία ενώ δημιουργήθηκε για να αντιμετωπίσει τους Πέρσες, μετασχηματίστηκε σε Αρχή της Αθήνας απέναντι στις υπόλοιπες πόλεις. Ο Αριστοτέλης ισχυρίζεται ότι υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται δούλοι, τους δε Αιθίοπες τους έλεγαν έτσι επειδή ήσαν μαύροι – αιθίωψ εκ του αίθων, καμένος, άρα μελανόχρους. Αυτό βέβαια δεν εμποδίζει τον Ομηρο να μας λέει στην αρχή της «Οδύσσειας» ότι ενώ οι υπόλοιποι θεοί συνεδριάζουν στον Ολυμπο, ο Ποσειδών βρίσκεται στην Αιθιοπία επειδή εκεί τον σέβονται και περνάει καλά. Οσο για τις αποικίες τους δεν είχαν καμία σχέση με αυτές της σύγχρονης εποχής. Ησαν πόλεις που τις ίδρυαν από την αρχή, σε κάποια από τις έρημες ακτές της Μεσογείου ή του Εύξεινου. Οι δε δούλοι δεν είχαν φυλετικά χαρακτηριστικά. Ησαν ηττημένοι των πολέμων οι οποίοι μπορούσαν και να πουληθούν ή να αγορασθούν. Δεν υπήρχε διάκριση βάσει του χρώματος. Η διάκριση στην οποία στηρίζεται και ο Αριστοτέλης είναι ανάμεσα στον «ελεύθερο» και τον «δούλο». Για να την καταλάβουμε δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τη σημασία της λέξης ελευθερία.

Το καθεστώς του πολιτικώς ορθού που απομονώνει τις λέξεις από τη σημασία τους, κοινώς από τη σχέση τους με την πραγματικότητα του κόσμου τους, τις διαφορές αυτές τις αντιμετωπίζει ως ασήμαντες λεπτομέρειες. Αν έχεις δούλους είσαι ρατσιστής, αν έχεις αποικίες αποικιοκράτης. Η αρχαία Ελλάδα δεν περνάει τις εξετάσεις της πολιτικής ορθότητας. Ανήκει στο ημίφως της ανθρώπινης ιστορίας μαζί με το «Οσα παίρνει ο άνεμος» και το ρύζι Μπάρμπα-Μπεν. Το φωτεινό παρόν δεν μπορεί να ανεχθεί τέτοιες σκιές. Ως εκ τούτου ο κληρονόμος της, ο Δυτικός Πολιτισμός, προσπαθεί να την απομακρύνει όσο γίνεται από τον ορίζοντα της παιδείας του. Είναι ακατάλληλοι για την οικοδόμηση της πολυπολιτισμικής κοινωνίας που γεννήθηκε μετά το τέλος της αποικιοκρατίας. Θυμίζουν μια Δύση αλαζονική που έπασχε από σύμπλεγμα ανωτερότητας. Μια Δύση που δεν έχει καιρό, ούτε και διάθεση να αναρωτηθεί μήπως τα δικαιώματα που έχει κατακτήσει δημιουργήθηκαν μέσα από αλλεπάλληλες υπερβάσεις των ορίων που εκείνοι είχαν θέσει.

Ενδεχομένως, δε, αν δεν υπήρχαν τα όρια δεν θα ήσαν δυνατές και οι υπερβάσεις.

Κι αν αυτά ισχύουν για τους αρχαίους ημών προγόνους τι ισχύει για μας τους νέους Ελληνες; Εμείς ούτε αποικίες διατηρούσαμε, ούτε δούλους είχαμε για να δουλεύουν στις βαμβακοκαλλιέργειες. Δεν λέω ότι είμαστε καλύτεροι άνθρωποι από τους Αγγλους, τους Γάλλους ή τους Ισπανούς. Η σύγχρονη Ιστορία μας, μας στέρησε την ευκαιρία. Αναγέννηση δεν ζήσαμε, οπότε δεν μας αφορά ο Κολόμβος – εξαιρούνται οι διαδηλωτές στην αμερικανική πρεσβεία. Οσο για τον Διαφωτισμό εμείς τον ζήσαμε ως υπόδουλοι των Οθωμανών. Και γι’ αυτό δεν δημιουργήσαμε Διαφωτισμό. Εισαγάγαμε τον Διαφωτισμό που είχε παραχθεί αλλού και προσπαθήσαμε να τον μεταφράσουμε στα καθ’ ημάς με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα. Χωρίς αποικίες και χωρίς έγχρωμους να δουλεύουν στα χωράφια μας ούτε τον πραγματικό ρατσισμό έχουμε ζήσει. Με αποτέλεσμα να εισάγουμε τον αντιρατσισμό με τον ίδιο τρόπο που εισάγουμε γερμανικά αυτοκίνητα, ως εύσημο πολιτιστικής ανόδου. Κοινώς ως νεόπλουτοι που επιδεικνύουν τον πλούτο τους. Θα μου πείτε ούτε τον φασισμό ζήσαμε όπως τον έζησαν οι Ιταλοί ή οι Γερμανοί, όμως ο τόπος είναι γεμάτος αντιφασίστες που ψάχνουν φασίστες για να τους πολεμήσουν.

Ο αντιρατσισμός είναι η ατμομηχανή μιας ολόκληρης αντίληψης που αναδεικνύει τη «διαφορά» σε αυταξία. Είναι το στήριγμα της πολιτικής ορθότητας. Επειδή, δε, η πολιτική ορθότητα δεν διακρίνει σύνορα –φιλοδοξεί να γίνει η οικουμενική θρησκεία στον άθεο κόσμο μας– οι εγχώριοι πιστοί της ψάχνουν εναγωνίως να βρουν τους δικούς μας «μαύρους» για να αισθανθούν αντιρατσιστές. Μετά την απάνθρωπη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ κάποιοι συνέκριναν την περίπτωσή του με τον άτυχο Ζακ Κωστόπουλο. Οι περισσότεροι όμως έχουν ανακηρύξει σε δικούς μας «μαύρους» τους μετανάστες που έφτασαν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Με τη συνδρομή της ευρωπαϊκής πολιτικής ορθότητας έχουν ενοχοποιήσει οποιαδήποτε αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας στα προβλήματα που προκαλεί η συνύπαρξη. Ρατσιστής χρίζεται ο κάτοικος της Μυτιλήνης, της Χίου, της Μαλακάσας ή της πλατείας Βικτωρίας που εμποδίζει τους ταλαίπωρους να στήσουν τον καταυλισμό τους γύρω απ’ το άγαλμα του Θησέα με την Ιπποδάμεια. Και συγκρίνει τον επιδοτούμενο μετανάστη με τον μπαρμπα-Θωμά.

Εισαγόμενα αγαθά, ο αντιρατσισμός και η πολιτική ορθότητα, χωρίς πραγματικές ρίζες στην ελληνική κοινωνία λειτουργούν περισσότερο ως μέσα κοινωνικής προβολής. Και το πιθανότερο είναι να έχουν την τύχη που είχαν τον 19ο αιώνα οι δικοί μας διαφωτιστές – χωρίς τη σκέψη του Κοραή και τον ηρωισμό του Ρήγα εννοείται. Θα μείνουν κενό γράμμα αντάξιο της τυπολατρίας που ταιριάζει στην υποκρισία μας.
 ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ