Ήδη ο Μητροπολίτης Μεσογαίας τοποθετήθηκε ανοικτά με επιστολή που έστειλε στην Υπουργό Παιδείας, όπου επισημαίνει ότι η απαγόρευση αυτή δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία της Εκκλησίας, παρά μόνο στην Αλβανία του Ενβέρ Χότζα.
Οι αντίθετες γνώμες λένε ότι η απόφαση δεν είναι αντισυνταγματική, επειδή το Κράτος έχει να σταθμίσει δύο αγαθά, που προστατεύονται από το Σύνταγμα, το αγαθό της υγείας και της προστασίας της ζωής του κοινωνικού συνόλου, και το αγαθό της θρησκευτικής ελευθερίας. Έχοντας την γνωμάτευση ειδικών επιστημόνων ότι η ελεύθερη εξάσκηση του δευτέρου δικαιώματος βλάπτει το πρώτο, το οποίο θεωρείται ανώτερο, αποφασίζει τον περιορισμό του δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας.
Πρόκειται για μία λογική, η οποία κατά κόρον οδήγησε σε φοβερούς διωγμούς των χριστιανών, από την αρχή της εξάπλωσης της χριστιανικής πίστης μέχρι και τον 20ό αιώνα, και δυστυχώς εξακολουθεί να οδηγεί.
Μία από τις βασικές κατηγορίες εναντίον των χριστιανών στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες των διωγμών ήταν ότι έβλαπταν την ειρήνη, την ενότητα και την ασφάλεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, διδάσκοντας μία πίστη η οποία ήταν διαφορετική από αυτήν που πρέσβευε η μεγάλη πλειονότητα των υπηκόων της, ότι δεν υπήκουαν στους νόμους του Κράτους και στον αυτοκράτορα (επισημαίνεται η ομοιότητα με αντίστοιχες κατηγορίες που εκτοξεύονται συχνά πυκνά από στελέχη της Αριστεράς, και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ).
Και στην περίπτωση αυτήν, εν ονόματι της ωφέλειας του κοινωνικού συνόλου, όχι απλά περιορίστηκε η ελευθερία των χριστιανών, αλλά καταλήξαμε σε άγριες βαρβαρότητες.
Βασική αιτία των διωγμών που εξαπέλυσαν οι εικονομάχοι αυτοκράτορες ήταν πάλι η ωφέλεια του κοινωνικού συνόλου και η ενότητα της αυτοκρατορίας.
Οι εικονομάχοι ήθελαν να εξασφαλίσουν την διατήρηση στην αυτοκρατορία των πληθυσμών εκείνων της Ανατολής, που παρουσίαζαν αιρετικές τάσεις και δεν αποδέχονταν το δόγμα της Ενανθρώπησης του Θεού Λόγου, και της πρόσληψης της ανθρώπινης φύσεως (τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος), από τους οποίους ξεπήδησε ουσιαστικά το Ισλάμ, όπου η απεικόνιση του Θεού, και γενικά οι εικόνες, είναι απόλυτα απαγορευμένες.
Και στην περίπτωση αυτή οι βάρβαροι διωγμοί εξαπολύθηκαν εν ονόματι ενός ανώτερου αγαθού, της πληθυσμιακής ενότητας και της εδαφικής ακεραιότητας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Αλλά ας μην πάμε μακριά: στα κράτη του «υπαρκτού σοσιαλισμού», όπως για παράδειγμα στην Σοβιετική Ένωση, οι χριστιανοί ήταν «εχθροί του λαού», «εχθροί της Επανάστασης», καταδικάζονταν για αντιεπαναστατική και αντισοβιετική δραστηριότητα και διώκονταν απηνώς. Εκατομμύρια πέθαναν με διάφορους τρόπους (εκτελέσεις, εκτοπίσεις, γκουλάγκ κ.λπ.). Και στην περίπτωση αυτήν ένα ανώτερο αγαθό, η πραγμάτωση του σοσιαλιστικού οράματος μιας ίσης και αταξικής κοινωνίας, τέθηκε υπεράνω της θρησκευτικής ελευθερίας, η οποία εν τέλει στραγγαλίστηκε. Για μία ακόμη φορά η νομιμότητα οδήγησε στην βαρβαρότητα.
Στο σημερινό Κράτος μας, και σε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας, η ζωή και η προστασία της θεωρείται το ύψιστο αγαθό.
Επομένως, ο θάνατος, που βρίσκεται στον αντίποδα της ζωής, είναι ο χειρότερος εχθρός. Επομένως για την προστασία από αυτόν όλα τα άλλα πρέπει να θυσιαστούν.
Όμως για εμάς τους χριστιανούς ο θάνατος δεν είναι ο χειρότερος εχθρός. Υπάρχει κάτι πολύ χειρότερο από τον θάνατο: ο χωρισμός από τον Θεό.
Αυτός είναι ο χειρότερος εχθρός μας.
Η προσήλωση στην νομιμότητα οδήγησε σε μία άδικη και υπερβολική απόφαση απαγόρευσης, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει και σε βαρβαρότητα.
Η λογική αυτής της απόφασης είναι πάρα πολύ επικίνδυνη όχι μόνο για την χριστιανική πίστη, αλλά και για μία δημοκρατική κοινωνία.
Διότι, όταν το Κράτος φτάνει να απαγορεύει γενικά και αόριστα θρησκευτικές ιεροπραξίες, εν ονόματι της δημόσιας υγείας και ασφάλειας, αύριο θα φτάσει να απαγορεύσει και την χριστιανική πίστη.
Η απάντησή μας ως χριστιανών σε κάθε ασθένεια, σε κάθε απαγόρευση, σε κάθε κίνδυνο, είναι μία και μοναδική: ο Χριστός.
Αυτός που νίκησε και την αρρώστια, και τον θάνατο, και τον διωγμό, και την ανθρώπινη κακία και ιδιοτέλεια.
Αυτός θα νικήσει και τώρα.
Δεν θα νικήσει ούτε ο κορονοϊός, ούτε μία Πολιτεία ή κοινωνία χωρίς Χριστό.
Του Γιάννη Παπαπανικολάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου