ΤΟ ΑΗΔΟΝΙ ΠΟΥ ΥΜΝΟΥΣΕ ΤΟΝ ΘΕΟ.

Πηγαίνοντας κάποτε στο δάσος που περιβάλλει τα Καυσοκαλύβια, ο Άγιος Πορφύριος, με την καθαρότητα του νου την οποία είχε, άκουσε το κελάδημα ενός αηδονιού, που ήταν κρυμμένο στις φυλλωσιές των δένδρων. Τότε κατάλαβε ότι το αηδόνι κελαηδούσε μέσα στην ησυχία δοξάζοντας τον Θεό. Και επιθύμησε και ο ίδιος να χαθή μέσα στον παράδεισο της «ερημικής κοινωνίας».

Είναι εντυπωσιακή η διήγηση αυτού του περιστατικού, όπως ο ίδιος την εξιστόρησε:

 

« Καθόμουν σ' ένα βράχο. Δίπλα μου κρύα νερά κυλούσαν ήσυχα κι έλεγα την ευχή. Ησυχία απόλυτη. Τίποτε δεν ακουγόταν. Σε λίγο, μέσα στην ησυχία, ακούω μιά γλυκιά φωνή, μεθυστική, να ψάλλει, να υμνεί τον Πλάστη. Κοιτάζω, δεν διακρίνω τίποτε. Τελικά, απέναντι σ' ένα κλαδί βλέπω ένα πουλάκι. Ήταν αηδόνι... Αυτό το μικροσκοπικό πουλάκι να βγάζει αυτούς τους γλυκύτατους τόνους! Μου ήλθαν δάκρυα στα μάπα. Τα ίδια εκείνα δάκρυα της Χάριτος, που κυλούσαν αβίαστα και τα οποία τα απέκτησα από τον Γέρο-Δημά. Ήταν η δεύτερη φορά που τα δοκίμαζα. Και σκεπτόμουν:

“Γιατί αυτό το αηδονάκι να ψάλλει αυτό το υπέροχο άσμα; Γιατί, γιά ποιό σκοπό; Μήπως περιμένει να το επαινέσει κάποιος;”

Πόσα δεν μου είπε το αηδονάκι! Και πόσα του είπα μέσα στην σιωπή:

“Αηδονάκι μου, ποιός σου είπε ότι εγώ θα περνούσα από εδώ; Εδώ κανείς δεν πλησιάζει. Είναι τόσο απρόσιτο το μέρος. Πόσο ωραία κάνεις, χωρίς διακοπή, την προσευχή σου στον Θεό! Πόσα μου λες, αηδονάκι μου, πόσα με διδάσκεις! Μου δείχνεις πως να υμνώ τον Θεό”!!!

Σκέφθηκα γιατί εκείνο και όχι κι εγώ; Γιατί εκείνο να κρύβεται και όχι κι εγώ; Το πουλάκι ποθούσε, μέσα στην μοναξιά, μέσα στην ησυχία, μέσα στην ερημιά, μέσα στην σιωπή να το ακούει, ποιός άλλος; Ο Πλάστης των απάντων, ο Δημιουργός των όλων. Αυτός που του χάρισε ζωή και πνοή και φωνή. Έτσι και γιά τους μοναχούς ̇ Η ζωή τους εκεί, στο Άγιον Όρος, είναι άγνωστη σ’ όλους!! Ζεις μέσα σ' όλα και ζεις τον Θεό, «εν Ω τα πάντα» ζουν και κινούνται. Μπαίνεις μέσα στην άκτιστη Εκκλησία και ζεις εκεί ως άγνωστος. Και αναλύεσαι γιά τους συνανθρώπους σου προσευχόμενος, μένεις άγνωστος γιά όλους τους ανθρώπους, χωρίς ίσως ποτέ να σε γνωρίσουν »!!

 

To περιστατικό αυτό, όπως το αφηγήθηκε ο ίδιος ο Άγιος Πορφύριος με τον απλό, αλλά και βαθύ θεολογικό, δοξολογικό και ποιητικό του λόγο, δεν ήταν απλώς μιά συναισθηματική στιγμή, ένα σκίρτημα χαράς εξ αιτίας του κάλλους της πλάσεως, αλλά ήταν η αποτύπωση «της θεωρίας των λόγων των όντων», μέσα από την δική του καθαρή προσευχή!