Βλέποντας το πρόσωπο της μικρής Ελληνοπούλας μπροστά σε στοιβαγμένες κούτες με τρόφιμα της ξένης αποστολής, τότε τον καιρό της μαύρης κατοχής, ο ένας ποιητής μονολογούσε : «… αὐτὰ τὰ πρόσωπα δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸν ἥλιο, / αὐτὲς οἱ καρδιὲς δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸ δίκιο…».
Ο συνάδελφός του όμως έβλεπε τον "βέβαιο δρόμο" : «…Μὰ ἐκείνη χαμογέλασε / φορώντας χρώματα ἀνοιχτὰ / σὰν ἀνθισμένη ἀμυγδαλιὰ / μέσα σε φλόγες κίτρινες / καὶ περπατοῦσε ἀνάλαφρα / ἀνοίγοντας παράθυρα / στὸν οὐρανὸ ποὺ χαίρονταν / χωρὶς ἐμᾶς τοὺς ἄμοιρους…».
Δυσεύερετα πλέον τέτοια χαμόγελα, το 2019.
˟ Γ. Ρίτσος «Ρωμιοσύνη», ˟˟ Γ. Σεφέρης «ΑΝΟΙΞΗ ΜΧ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου