Η μόνη δυστυχία που βλέπω-η σκληρή πραγματικότητα του σήμερα-είναι αυτή της μεγάλης οθόνης της ζωής, έτσι όπως απεικονίζεται στο σκίτσο και που δεν είναι άλλη απ' αυτήν της ανθρώπινης αποκτήνωσης απ' τη μια και της ανθρώπινης εξαθλίωσης απ' την άλλη.
..η μικρούλα, κρατούσε μια κουκλίτσα απ' αυτές που κλαίνε ασταμάτητα όταν τους βγάζεις το μπιμπερό. Σε κάποια στιγμή την πέταξε χάμω και την άφησε να κλαίει και να κλαίει..παρά τις προτροπές του παππού να της βάλει ξανά το μπιμπερό..κι ο παππούς τότε πήρε έντονο ύφος: ε..να μην γίνει το παιδί ανάλγητο στον ανθρώπινο πόνο!
Υποψιάζομαι πως θα εννοείς εμένα. Μπορεί και όχι.. Σε περίπτωση όμως που έχεις εμένα υπόψη σου, σου απαντώ αρνητικά πως όχι, δεν ειμ' αυτός. Επειδή, δεν είμαι αυτός, αλλά αυτή. Όχι βέβαια μόνο γι' αυτό. Εγώ είμαι αυτή που προτιμά τα ζώα από τέτοιους ανθρώπους συγκεκριμένα (κ δεν εννοώ τους δημοσιογράφους εννοείται,αλλά ανθρώπους με τέτοιες συμπεριφορές-πολύ απλό για να το καταλάβεις, άμα θέλεις). Διότι, δεν ξέρω αν μπορείς να το καταλάβεις, αυτός δεν αγαπά. Απλά, περιεργάζεται, δουλεύει, ξυπνά, κοιμάται, μαζεύει, επενδύει, πουλά, κοροιδεύει, κλέβει.. Απίθανο να μπορεί να αγαπήσει κάτι πέρα από τον εαυτό του-νομίζω αυτόν είναι που δεν αγαπά καθόλου-ή τη μάνα του, εκτός κι αν αυτή έχει οικόπεδο ή σπίτι..
..και σε ρωτώ: από τα τρία όντα που βλέπεις στην εικόνα, ποιο θεωρείς εσύ ζώον;
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ δυστυχία
ΑπάντησηΔιαγραφήπου θα παρουσιαστεί
στις οθόνες,
εαν δεν είναι
δημιουργημένη,
θα είναι
με τέτοιο τρόπο
σκηνοθετημένη
που να
να κ α τ ε υ θ ύ ν ε ι
το νού της
μάζας.
Ας πάψουμε
να είμαστε
άμορφη
μάζα.
Ανθρωποι
πετροβολούνται
γιατί
ανέλαβαν
την
ευθύνη
να μας
στηρίξουν,
να σταθούμε
πάλι
στα πόδια μας!
Η μόνη δυστυχία που βλέπω-η σκληρή πραγματικότητα του σήμερα-είναι αυτή της μεγάλης οθόνης της ζωής, έτσι όπως απεικονίζεται στο σκίτσο και που δεν είναι άλλη απ' αυτήν της ανθρώπινης αποκτήνωσης απ' τη μια και της ανθρώπινης εξαθλίωσης απ' την άλλη.
ΑπάντησηΔιαγραφή..η μικρούλα, κρατούσε μια κουκλίτσα απ' αυτές που κλαίνε ασταμάτητα όταν τους βγάζεις το μπιμπερό. Σε κάποια στιγμή την πέταξε χάμω και την άφησε να κλαίει και να κλαίει..παρά τις προτροπές του παππού να της βάλει ξανά το μπιμπερό..κι ο παππούς τότε πήρε έντονο ύφος: ε..να μην γίνει το παιδί ανάλγητο στον ανθρώπινο πόνο!
Αυτός με την κάμερα μήπως είναι αυτός που αγάπησε τα ζώα πιο πολύ από τους ανθρώπους;
ΑπάντησηΔιαγραφήΥποψιάζομαι πως θα εννοείς εμένα. Μπορεί και όχι.. Σε περίπτωση όμως που έχεις εμένα υπόψη σου, σου απαντώ αρνητικά πως όχι, δεν ειμ' αυτός. Επειδή, δεν είμαι αυτός, αλλά αυτή. Όχι βέβαια μόνο γι' αυτό. Εγώ είμαι αυτή που προτιμά τα ζώα από τέτοιους ανθρώπους συγκεκριμένα (κ δεν εννοώ τους δημοσιογράφους εννοείται,αλλά ανθρώπους με τέτοιες συμπεριφορές-πολύ απλό για να το καταλάβεις, άμα θέλεις).
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιότι, δεν ξέρω αν μπορείς να το καταλάβεις, αυτός δεν αγαπά. Απλά, περιεργάζεται, δουλεύει, ξυπνά, κοιμάται, μαζεύει, επενδύει, πουλά, κοροιδεύει, κλέβει.. Απίθανο να μπορεί να αγαπήσει κάτι πέρα από τον εαυτό του-νομίζω αυτόν είναι που δεν αγαπά καθόλου-ή τη μάνα του, εκτός κι αν αυτή έχει οικόπεδο ή σπίτι..