Η αυτο-θυματοποίηση ενός εορτάζοντος Πατριάρχη.

 

Πατριάρχης Βαρθολομαίος «Το Φανάρι είναι πάντοτε πηγή φωτός και ελπίδος. Και δεν σβήνει με τους ανέμους , ούτε με τους ανέμους που φυσούσαν τότε από ανατολήν και δύσιν, ούτε με τους ανέμους που φυσούν παγεροί σήμερα από τις στέππες του Βορρά»

Ελευθέριος Ν. Κοσμίδης
Προκαλεί αλγεινή εντύπωση η στάση του Οικουμενικού πατριάρχου Βαρθολομαίου. Δεν σκέφτεται καθόλου πως για να μη σβήσει η φλόγα του Φαναρίου θα πρέπει ο ένοικος ως νοικοκύρης να κλείνει τα παραθυρόφυλλα και τις πόρτες, όταν έξω λυσσομανάει ο τυφώνας της αιρέσεως;

Αντί να κάνει ορθή χρήση τα “μάνταλα” των δογμάτων για να προστατέψει την φλόγα που κλήθηκε να διαφυλάξει, εκείνος αφήνει ορθάνοιχτα και προσκαλεί τους αγέρηδες και σε γεύμα.

Δεν συλλογίζεται πως όταν:
“Η αλήθεια διά την Ουκρανίαν, διά την Εκκλησίαν της, διά τα περί αυτήν γενόμενα, θα διαλάμψη και θα κατισχύση”, υπάρχει σοβαρότατο ενδεχόμενο να συναρθμηθεί στας δέλτους της Εκκλησιαστικής Ιστορίας, μετα του Αρείου και των άλλων αιρετικών; Μη γένοιτο να διάγει τα επόμενα χρόνια της Πατριαρχίας του στην αμετανοησία και την αδιαλλαξία του.

Ενώ παραδέχεται πως:
“Επ’ εσχάτων, Υμείς και ημείς ευρισκόμεθα εις το επίκεντρον διεργασιών, αποφάσεων, αλλαγών, νέας διαρθρώσεως των Ορθοδόξων πραγμάτων..” παραλείπει να αναφέρει τον εαυτό του ως τον πρώτο υπεύθυνο.

Ενώ ισοπεδώνει κάθε αντίθετη φωνή λέγοντας πως: 
“(ευρισκεται εις το επίκεντρο ) αμφισβητήσεων, επιθέσεων, συκοφαντιών, μεγάλων διαστρεβλώσεων της αληθείας και της πραγματικότητος” ξεχνάει πως η αυτοθυματοποίηση που επιχειρεί, υποτιμά το ακροατήριό του;

Συνεχίζει να προκαλεί πόνο και αποστροφή, στον πιστό λαό του Θεού όταν παραθέτει ρήσεις των Αγίων προς αυτοδικαίωση:
“Ψεύδους ουδέν ασθενέστερον και αληθείας ουδέν ισχυρότερον», όπως θα έλεγε και εν προκειμένω ο την γλώτταν Χρυσορρήμων.”

Όταν επικαλείται τον Θεολόγο Γρηγόριο όπου λέγει: «Ούτοι δήμους, ημείς αγγέλους· ούτοι θράσος, πίστιν ημείς· ούτοι το απειλείν, ημείς το προσεύχεσθαι· ούτοι χρυσόν και άργυρον, ημείς λόγον κεκαθαρμένον», πως αυτοαποκαλύπτεται εκ των πράξεων, πως “ούτοι” είναι οι μακράν της αληθείας της πίστεως οικουμενιστές, άρα οι Φαναριώτες και όσοι συμφωνούν ή σιωπούν;

Όταν επικαλείται προς νομιμοποίηση “Φειδάν” και “Ταρνανίδην”, αλλά αδιαφορεί για την τύχη του διόσκουρου Ποροσένκο στη συνείδηση του Ουκρανικού λαού, χωρίς να τολμά να απαριθμήσει τα κομμάτια στα οποία σχίσθηκε Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας, από τη δική του στάση.

Εκτίθεται δε ανεπανόρθωτα στη συνείδηση του Κρητικού και δη του Χανιώτικου λαού όταν ισχυρίζεται για το Φανάρι πως είναι: «απογεγυμνωμένον πλέον πάσης έξωθεν προνομίας και κοσμικής εξουσίας», όταν στο Κολυμπάρι της ντροπής, υπήρξε παρέλαση πλήρως εξοπλισμένων πρακτόρων, “ων ουκ έστιν αριθμός”.

Μετά λύπης, αγάπης και της προσήκουσας τιμής στην Πατριαρχία του εορτάζοντος Οικουμενικού Πατριάρχου, εκ μέσης καρδίας μια και μόνην ευχή απομένει: Έτη πολλά… μετανοίας.

Μετά λύπης, αγάπης και της προσήκουσας τιμής στην Πατριαρχία του εορτάζοντος Οικουμενικού Πατριάρχου, εκ μέσης καρδίας μια και μόνην ευχή απομένει: Έτη πολλά… μετανοίας.
Το άσπρο της μετάνοιας, μαύρο της αμετανοησίας δεν γίνεται.
πηγή