Στην Καλαβρία Ιταλίας θυμούνται το έργο του αείμνηστου μοναχού Κοσμά Αγιορείτη

Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος

---

Έκπληκτη μια ομάδα Ελλήνων προσκυνητών, που βρέθηκε στην Καλαβρία Ιταλίας, διαπίστωσε ότι πολλοί στην περιοχή θυμούνται με θαυμασμό τον καλόγηρο από το Άγιο Όρος αείμνηστο Κοσμά (κατά κόσμον Ανδρέα Παπαπέτρου) με καταγωγή από την Ήπειρο, χωρίς να έχει ξεθωριάσει στο ελάχιστο η μορφή του.

Εκεί αναστήλωσε, με τον πόθο να ακουστεί ξανά η ελληνική λαλιά, να αναζωπυρωθεί εκ νέου η Ορθόδοξη πίστη, με τον καημό να αναβιώσει ο μοναχισμός στην ελληνόφωνη Μεγάλη Ελλάδα, το ερειπωμένο μοναστήρι του αγίου Ιωάννου του Θεριστού, στο Μπιβόντζι.

 

Οι κόποι του πολλοί, αλλά τα κατάφερε...

Κοιμόταν στην ύπαιθρο, χωρίς νερό, χωρίς ηλεκτρικό, ενώ μέσα στον ξεσκέπαστο ναό είχαν κάνει φωλιές οι γκιώνηδες.

Όμως το ερείπιο κτίστηκε πάλι και λειτούργησε πάλι. Τίποτε δεν είναι τυχαίο.

Ο αλησμόνητος π. Κοσμάς, μετά τις φιλολογικές σπουδές του στην Ελλάδα και το μεταπτυχιακό στη Ρώμη, σε ηλικία 32ετών, το 1984, πήγε στο Άγιο Όρος, στη Μονή Μεγίστης Λαύρας, όπου μετά από ενάμιση χρόνο, στις 17 Ιανουαρίου 1986 έγινε μοναχός.

Κατά τη διαβίωσή του στην ερημική περιοχή της Καψάλας, όπου ζούσε ασκητικά και κακοπαθούσε συνειδητά, απέκτησε ιδιαίτερο σύνδεσμο με τον όσιο Παΐσιο.

Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ο π. Κοσμάς είχε συναντήσει τον π. Παΐσιο, τότε αυτός, δίχως να τον γνωρίζει, τον κοίταξε και του είπε: «Τι ωραίος τόπος που είναι η Καλαβρία π. Κοσμά!».

Ο π. Κοσμάς απόρησε, αλλά η συνέχεια των πραγμάτων αποκάλυψε και επιβεβαίωσε τον προφητικό λόγο του αγίου Παϊσίου.

Το Φθινόπωρο του 1994, αναχώρησε για την Καλαβρία, όπου παρέμεινε για 11 συνεχόμενα χρόνια, μέχρι το τέλος του 2005.

Ο Θεός του άνοιξε διάπλατα μια πόρτα και αυτός δεν φοβήθηκε να τη διαβεί με πνευματική ανάταση και ευφροσύνη.

Πέρα από την αναστήλωση του μοναστηριού, γέμιζε ζεστασιά και φροντίδα, με διάφορους τρόπους, τους ανθρώπους της Καλαβρίας, που τον πλησίαζαν.

Συντοπίτες ήμασταν και κοντοχωριανοί και ένα καλοκαίρι, λίγα χρόνια πριν την κοίμησή του το 2010, συναντηθήκαμε.

Όταν τον ρωτήσαμε για την Καλαβρία τα μάτια σπινθηροβόλησαν τη φωτιά της καρδιάς του.

Ο λόγος του αποτύπωνε το συναισθηματικό του κόσμο: «Η καυτή ανάσα της Ορθοδοξίας στην Καλαβρία είναι η δική μου δροσιά, το δικό μου ξεδίψασμα μέσα μου».

Με μια φράση είπε τόσα πολλά και υπονόησε ακόμη περισσότερα. Αυτή η καυτή ανάσα, ανανέωνε τις ελπίδες του και τον στήριζε στις δοκιμασίες.

Έκανε αγώνα στην Ιταλία ο αείμνηστος π. Κοσμάς για να κρατηθεί η Ελληνορθοδοξία ζωντανή, για να μην ξεθωριάσει το όνειρό του από την απόγνωση.

Το περιεχόμενο της πίστης του και της δράσης του ήταν ότι αντλούσε ζωή και νόημα, μέσα στη σκληρή πραγματικότητα του κόσμου, από μια πραγματικότητα πέρα από την ιστορία, από την πραγματικότητα του Θεού.

Αυτό, μπορεί να φαντάζει σαν μια «τρέλα», αλλά ήταν η αλήθεια και η δύναμη του αξέχαστου π. Κοσμά για ό,τι πολύτιμο έκανε στην Καλαβρία.
πηγή