ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ

Υπάρχει  ένα υπέροχο βιβλίο για ανθρώπους που ονειρεύτηκαν να αλλάξουν τον κόσμο. Λέγεται: "ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΓΟΡΙΑ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ" και το έγραψε ο Γκ. Λ. Μάρβελ. Εκεί παρουσιάζει 50 ήρωες που τόλμησαν και πέτυχαν. Ανάμεσά τους ο Άλμπερτ Αϊνστάιν και ο Γεώργιος Παπανικολάου που γεννήθηκε σαν σήμερα, ο Μπετόβεν  ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ και ο Νέλσον Μαντέλα, ο Γκάντι αλλά και ο Αντουάν ντε Σεντ-Εξιπερί που έλεγε: «Κάνε τη ζωή σου ένα όνειρο και το όνειρο πραγματικότητα».
Από τις απαρχές του κόσμου υπήρχαν μεγάλοι δημιουργοί και πρωτοπόροι. Και, ευτυχώς, διότι χάρη σε αυτούς τους οραματιστές φτάσαμε εδώ που είμαστε. Διαφορετικά, θα βρισκόμασταν ακόμη στο ξεκίνημα του κόσμου! Ορισμένες ιδιοφυΐες υπήρξαν πηγή έμπνευσης για κάποιες άλλες: ο Μπετόβεν έγινε ο Μπετόβεν γιατί ήθελε να είναι ο Μότσαρτ. Ο Τσε Γκεβάρα γιατί ονειρευόταν να ζήσει τις περιπέτειες του θαυμαστού Ιούλιου Βερν. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ πάτησε πάνω στα βήματα του ήρωά του, του Μαχάτμα Γκάντι… Η συντριπτική πλειονότητα των μεγαλύτερων μυαλών της ιστορίας εμπνεύστηκε από άλλες προηγούμενες ιδιοφυΐες και αυτή, με τη σειρά της, ενέπνευσε τις μελλοντικές.
Ορισμένοι γεννήθηκαν πλούσιοι· κάποιοι άλλοι πάμφτωχοι. Ορισμένοι αναγκάστηκαν να παλέψουν σκληρά για τις ιδέες τους· για κάποιους άλλους ήταν πολύ πιο εύκολο. Ορισμένοι βίωσαν την αναγνώριση και το χειροκρότημα όσο ζούσαν· άλλοι έμειναν παρεξηγημένοι αρκετό καιρό μετά τον θάνατό τους. Όλοι τους είναι αληθινοί υπερήρωες. Προσωπικότητες που άφησαν τον κόσμο πολύ καλύτερο απ’ ό,τι τον βρήκαν. Προσωπικότητες που εκφράστηκαν από ανάγκη, παρά από επιθυμία. Διότι δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά. Είτε γίνονταν αποδεκτοί από το κοινό είτε όχι. Άτομα που απέδειξαν ότι δημιουργικότητα δεν είναι μόνο η τέχνη: μπορείς να καινοτομήσεις και να εμφυσήσεις ομορφιά σε οποιονδήποτε τομέα.
Οι ήρωες αυτοί δεν έχουν τίποτε κοινό: δεν είναι απαραίτητα όμορφοι ή έξυπνοι, δε μοιράζονται τον ίδιο χαρακτήρα ή προσωπικότητα ούτε κάνουν τα ίδια πράγματα, ενώ, μερικές φορές, δε συνειδητοποιούν καν τη σημασία των πράξεών τους. Ένα μόνο στοιχείο έχουν κοινό: τους κινεί μια ακαταπόνητη θέληση που τους κάνει να μη σταματάνε για να σκεφτούν: Είναι δυνατό αυτό ή αδύνατο; Απλώς ρίχνονται σε αυτό. Ξέρουν να αναγνωρίζουν τα χαρίσματά τους και να τα αξιοποιούν στο έπακρο, χωρίς να επιτρέπουν σε φυσικά ελαττώματα ή περιστάσεις να τους ανακόπτουν. Και εργάζονται ακατάπαυστα. Επειδή μόνο στην πράξη διακρίνεσαι. Γιατί, όπως λένε, «αν αγαπάς αυτό που κάνεις, δεν είναι πλέον δουλειά». Χωρίς να το αφήνουν για την επόμενη μέρα, να τα παρατούν ή να περιμένουν πως θα γίνουν όλα σε πέντε λεπτά. Αα… και να μαθαίνουν από εκείνους που γνωρίζουν περισσότερα. Αν σε ενδιαφέρει ένα θέμα, ρώτα, διάβασε, άκου. Ενημερώσου: το πιθανότερο είναι ότι υπάρχουν κι άλλοι με παρόμοιες ανησυχίες. Και ένα καλό μέρος για να ξεκινήσεις είναι η πλησιέστερη βιβλιοθήκη.
Για παράδειγμα, μικρός, ο Ζακ-Ιβ Κουστό όχι μόνο δεν υποψιαζόταν πως θα γινόταν διάσημος σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά ούτε καν ότι θα αφιέρωνε τη ζωή του στην εξερεύνηση του βυθού των θαλασσών. Όταν ο Μπιλ Γκέιτς ήταν παιδί, κανείς δε σκεφτόταν: Μια μέρα αυτό το παιδί θα γίνει ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο. Πολλοί άντρες και γυναίκες έχουν γίνει υπερήρωες με σάρκα και οστά. Οποιαδήποτε στιγμή στην ιστορία, ο κόσμος ήταν γεμάτος από μεγαλοφυΐες. Και δεν είναι απαραίτητο να γίνει κανείς ιδιοφυΐα! Πολλοί από εμάς αρκούμαστε και είμαστε απόλυτα ευτυχείς στο να κάνουμε καλά αυτό που ξέρουμε, να εκμεταλλευόμαστε το ταλέντο μας και να βοηθάμε με μικρές αλλαγές, χωρίς απαραίτητα να θέλουμε να περάσουμε στην ιστορία.
Να θυμάσαι ότι το καθετί, πριν γίνει πραγματικότητα, είναι ένα όνειρο. Γιατί να μην πραγματοποιηθεί και το δικό σου; Όπως έλεγε ο Αϊνστάιν "«Αυτοί που επιμένουν πως κάτι είναι αδύνατον ας μην ενοχλούν εκείνους που το κάνουν».
Ξέρεις ας πούμε ότι ο Αϊνστάιν όταν ήταν μικρός δεν έβγαζε λέξη; Ο μικρός Άλμπερτ δεν εννοούσε να μάθει να μιλάει. Προβληματισμένοι, οι γονείς του αναγκάστηκαν να τον πάνε στον γιατρό. Ούτε στο σχολείο οι δάσκαλοί του ήταν αισιόδοξοι. Μάλιστα, ένας από αυτούς είπε κάποτε: «Δεν πρόκειται ποτέ να καταφέρει τίποτε». Και παρότι ποτέ δεν ήταν εύκολο να εναντιωθεί κανείς στις νόρμες αμφισβητώντας την εξουσία, στη Γερμανία στα τέλη του 19ου αιώνα κάτι τέτοιο ισοδυναμούσε με καθαρή τρέλα. Αλλά το ότι ο Άλμπερτ δε μιλούσε τον έκανε ίσως πιο παρατηρητικό στο περιβάλλον του και το ελεύθερο πνεύμα του, του επέτρεψε να αμφισβητήσει τους κανόνες του σπουδαιότερου επιστήμονα στην ιστορία: του Ισαάκ Νεύτωνα. Ή μπορεί να ήταν τόσο απλό όσο το έθεσε ο Άλμπερτ· αφού τελικά ζούσε σ’ έναν δικό του κόσμο, όφειλε να τον κατανοήσει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον. Σε ηλικία δέκα ετών, άρχισε να τον ενδιαφέρει η επιστήμη και η φιλοσοφία. Στα δεκατέσσερα, αφομοίωνε ήδη έννοιες που οι καθηγητές του δεν καταλάβαιναν. Κι όταν άρχισε να εργάζεται, ο προϊστάμενός του έπρεπε να είναι υπομονετικός κάθε φορά που έβρισκε τον Άλμπερτ να κάνει τους υπολογισμούς του αντί για εκείνο που του είχε αναθέσει. Όλα αυτά όμως σύντομα βρήκαν την ανταμοιβή τους: στα είκοσι έξι του μόλις χρόνια κλόνισε την επιστήμη, με τη Θεωρία της Σχετικότητας, σύμφωνα με την οποία η ενέργεια και ο χρόνος είναι σχετικά. Λίγο αργότερα του απονεμήθηκε Βραβείο Νόμπελ. Και, σε αντίθεση με πολλούς άλλους σπουδαίους επιστήμονες, ο Άλμπερτ είχε την τύχη να αναγνωριστεί (η μεγαλοφυΐα του) εν ζωή. Το πρόσωπό του ήταν πιο διάσημο κι από αυτό πολλών κινηματογραφικών αστέρων. Εκείνος όμως μπορεί να ήταν ακόμη πιο περήφανος για το ότι μέχρι σήμερα, σε ολόκληρο τον πλανήτη, τους εξυπνότερους της τάξης τούς αποκαλούν «Αϊνστάιν».
Όπως λέει και ο Άλλαν Πέρσυ στο βιβλίο του "ΑΙΝΣΤΑΪΝ - 85 ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΓΙΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ"
"Η γνώση του εαυτού μας είναι μια παθιασμένη ιστορία αγάπης και ανακάλυψης που κρατάει μια ζωή. Γνωρίζοντας τα συναισθήματά μας, επεξεργαζόμαστε τις καταστάσεις με περισσότερη αντικειμενικότητα και μπορούμε να πάρουμε πιο έξυπνες αποφάσεις. Όπως δηλώνει η Ιταλίδα μυθιστοριογράφος και επιστημονική ντοκιμαντερίστρια Σουζάννα Ταμάρο, «η καρδιά μας είναι σαν τη Γη, που έχει το ένα μέρος στο φως και το άλλο στο σκοτάδι. Η κατάβαση προκειμένου να τη γνωρίσουμε καλά είναι πολύ δύσκολη, πολύ επώδυνη».
Όλοι μας κάποια φορά έχουμε προβάλει τα προβλήματά μας προς τα έξω, ρίχνοντας το φταίξιμο σε άλλους αντί να παραδεχτούμε τα λάθη μας. Όμως, όπως έχει πει ο Φρίντριχ Σίλλερ, «αν θέλεις να γνωρίσεις τον εαυτό σου, παρατήρησε τη συμπεριφορά των άλλων· αν θέλεις να γνωρίσεις τους άλλους, κοίτα μέσα στη δική σου καρδιά». Για να γνωρίσουμε τους άλλους, οι οποίοι είναι ο καθρέφτης μας, μπορούμε να ανατρέξουμε στη βιβλιοθεραπεία ή στην κινηματογραφοθεραπεία. Μέσα από ιστορίες οι οποίες θα δούμε να μας καθρεφτίζουν, θα κατανοήσουμε τις εμπειρίες μας χωρίς να τις υποστούμε σε πρώτο πρόσωπο. Όπως επισημαίνει η Μπρόννι Γουέαρ στο βιβλίο της "Τα πέντε πράγματα για τα οποία μετανιώνουν περισσότερο όσοι πεθαίνουν", οι άνθρωποι λένε πάντα: «Μακάρι να είχα το θάρρος να κάνω αυτό που πραγματικά ήθελα να κάνω και όχι αυτό που οι άλλοι περίμεναν να κάνω». Γι’ αυτό αξίζει τον κόπο να παραμερίζουμε τον φόβο και να βυθοσκοπούμε την καρδιά μας, μαθαίνοντας έτσι από το νερό στο οποίο κολυμπάμε όλη μας τη ζωή. Το αγαπώ είναι ενεργητικό, μια και συνεπάγεται ότι αισθάνομαι, πράττω και ζω. Όπως έλεγε ο Αϊνστάιν, μέσα σε κάθε άνθρωπο χτυπάει μια βόμβα ικανή να εξουδετερώσει μεγατόνους εχθρότητας και σύγχυσης. Η καρδιά είναι το καλύτερό μας όπλο για να κερδίσουμε την εσωτερική ειρήνη.."


Μουσική: Γιάννης Σπανός
Στίχοι: Γιώργος Κλεφτογιώργος
Τραγούδι: Άλκηστις Πρωτοψάλτη
 

Τι χρώματα να βάλω στη φωνή μου
που χαμηλώνει πάντα,
τι χρώματα να βρω στη μουσική μου
τι νότες στην μπαλάντα;
Τι χρώματα να βρω στη μουσική μου
τι νότες στην μπαλάντα,
τι χρώματα να βάλω στη φωνή μου
που χαμηλώνει πάντα;

Τα χρώματα που βάφω τα όνειρα τις Κυριακές
τα σβήνουνε οι μέρες που είναι βιαστικές.

Τι χρώματα να βάλω στη φωνή μου
που χάνεται στο χρόνο,
τι χρώματα να βρω στην εποχή μου
που με γεμίζει τρόμο;
Τι χρώματα να βρω στην εποχή μου
που με γεμίζει τρόμο,
τι χρώματα να βάλω στη φωνή μου
που χάνεται στο χρόνο;