Όταν παππούς Βασίλης πέθανε

Κατά τη διάρκεια της αναζήτησής μου για το νόημα της ζωής συνέβη στην οικογένειά μου  μια περίπτωση που μου άνοιξε την άκρη του άλλου, τής απόκοσμης ζωής. Ο παππούς ήταν άρρωστος.  Το όνομά του ήταν Βασίλι Νικολέβιτς. Ο παππούς Βασίλης ήταν ένα κρυστάλλινο και αξιοπρεπές πρόσωπο. Το 1939 προσχώρησε στο στρατό και μέχρι το 1947 υπηρέτησε. Πήγε σε όλο τον πόλεμο. Απονεμήθηκαν βραβεία και μετάλλια. 

Μόνο, όπως και πολλοί από τους συνομηλίκους του που έζησαν κατά τη διάρκεια της δίωξης της αθειας ενάντια στην Εκκλησία, δεν πήγαινε στον ναό, δεν ομολογουσε και δεν έλαβε θεία κοινωνία, αν και ήταν άνθρωπος πίστης. Και είναι δύσκολο να παραμείνετε άπιστος στον πόλεμο! Πόσες φορές προσευχόταν στον Κύριο και την Άγια Θεοτόκο, πόσες φορές έκανε έκκληση στον Νικόλαο   μόνο αυτός ξέρει ...

Το 1997, ο παππούς μου αρρώστησε. Μετά το πρώτο χτύπημα, περπατούσε κάπως, αν και η δεξιά πλευρά του σχεδόν αποσυνδέθηκε. Αλλά ήταν ένας πολύ ισχυρός άνθρωπος και προσπάθησε να μην προκαλέσει προβλήματα στους άλλους -  με  ένα χέρι, έκανε τα πάντα ο ίδιος. Διαχειρίζοταν ακόμη και να μεταφέρει νερό και να καθαρίσει το χιόνι το χειμώνα. 
Το δεύτερο χτύπημα τον χτύπησε τελικά τον παππού του και για περίπου τρία χρόνια βρισκόταν στο κρεβάτι συνεχώς ακλόνητος  ουρλιάζοντας στον πόνο. Αλλά αυτός ο πόνος δεν ήταν φυσικός - ο ψυχικός πόνος μπορεί επίσης να είναι πολύ οδυνηρός: ο καθένας μας, ακόμα και ο πιο άψογος εξωστρεφής άνθρωπος, έχει ένα μεγάλο φορτίο αμαρτιών στη ζωή του. Και κανένα φάρμακο δεν βοήθησε τον παππού μου. Στον εαυτό του,ερχόταν πολύ σπάνια, και η γιαγιά μου, τον βοηθούσε. 

Αλλά μια μέρα, την ανοιξιάτικη νύχτα του 2000, ο Βασίλειος Νικολάεβιτς ήρθε στα συναισθήματά του, με καθαρή συνείδηση ​​ζήτησε από τη σύζυγό του να καλέσει τον γιο του που ζει σε ένα γειτονικό σπίτι. "Θα πω αντίο", είπε ο παππούς με μια ήρεμη χαρά στο πρόσωπό του. Ο  γιος έτρεξε σε εκείνον τον οποίο ο πατέρας του του είπε ότι βασανίστηκε για τις αμαρτίες του, έτσι ώστε να μην μετατοπίσει στον  γιο του τις δικές του . Είπε επίσης ότι επρόκειτο να πεθάνει και του είχε επιτραπεί να πει αντίο στους συγγενείς του. Μετά από αυτά τα λόγια, ο Βασίλειος Νικολάεβιτς έκλεισε τα μάτια του και έδωσε το πνεύμα του στον Κύριο του Έλεος με ευτυχισμένο χαμόγελο! Όταν ο παππούς του θάφτηκε, συνέχισε να χαμογελά.

Αυτό το περιστατικό με τον παππού μου Βασίλη γύρισε τη ζωή μου! Συνειδητοποίησα ότι, προφανώς, ένας άνθρωπος έζησε με το σώμα του στη γη, αλλά η ψυχή του βασανίστηκε στην κόλαση. Και μετά από το θλιβερό μαρτύριο, είναι δυνατόν (ποιος ξέρει, μόνο ο Κύριος γνωρίζει !), Ο υπηρέτης του Θεού, ο Βασίλειος του έλεος του Θεού, έλαβε. . Σκεφτόμουν πολύ. Ο 
παππούς είπε στον γιο του: "Δεν έχω αφήσει τις αμαρτίες μου!" Πώς θα γίνει κατανοητό αυτό; Για παράδειγμα, εάν ο πατέρας έκλεψε από τους φτωχούς, αυτό είναι μια σοβαρή αμαρτία. Ο Πατέρας πεθαίνει - και η αμαρτία του δεν εξαργυρώθηκε. Και ο γιος του δεν αισθάνεται την αμαρτία στον εαυτό του, αλλά το βάρος αυτής της αμαρτίας. Υπάρχει ένας τόσο περίεργος οικογενειακός σταυρός. Φέρνει ολόκληρη η οικογένεια, γιατί η οικογένεια είναι ένας και μόνος οργανισμός ... Η σοβαρότητα της οικογενειακής αμαρτίας είναι το σύνολο των αμαρτιών όλων των μελών της οικογένειας. Σταυρός των ζωντανών και των νεκρών.

Εάν ένα άτομο πάσχει  όπως ο παππούς Βασίλειος αντιλαμβάνεται ότι υποφέρουν για τις αμαρτίες τους, και εθελοντικά, χωρίς γογγυσμο , αποδέχεται αυτό τον πόνο - ο Θεός τον συγχωρεί. Και ο οικογενειακός σταυρός είναι πολύ εύκολος. 

Και όταν όλα τα μέλη της οικογένειας της αμαρτίας  δεν μετανοούν, το πικρό ποτήρι είναι πλήρης, και η οικογένεια αντιλαμβάνεται κάποια θλίψη, προβλήματα, ασθένεια. Μερικές φορές ένα βιβλίο προσευχής κρατά όλους τους συγγενείς - παίρνει πάνω του ένα κατόρθωμα, αγώνες προσευχή , μετάνοια νηστεία . 

Μία οικογένεια μου παραπονέθηκε πρόσφατα:
- η δική μας γιαγιά,  θυμάμαι σήμερα ζούσε ήσυχα, διακριτικά, κάπου καθόταν στο μικρό δωμάτιό της ... Εμείς είχαμε  μερικές φορές ακόμη ξεχάσει τα γενέθλιά της. Μια τέτοια ήσυχη γιαγιά, , δεν την έβλεπα πια - δεν ζημωνε κανένα ψωμί ούτε καθαρίζε το σπίτι της. Αλλά κατοικούσαμε - τόσο καλά! Έτσι όλα πήγαν καλά στη ζωή! Και η γιαγιά πέθανε.  

Τους ρωτάω: 
- Η γιαγιά σας πίστευε στο Θεό; 
- Πώς να μην πιστεύει! Μόνο προσευχόταν για μέρες - τι άλλο έπρεπε να κάνει στο γήρας της; 
"Έτσι ήταν η γιαγιά σας με την -προσευχή-κράτησε όλη την οικογένειά σας στη ζωή!" 
- Ω! Και δεν  το καταλαβαίναμε !

Έχω έναν ανώνυμο ηγούμενο. Μου είπε για τους συγγενείς του: οι συγγενείς της μητέρας  του είναι πιστοί. Υπήρχε ακόμη ένας ιερέας στην οικογένεια που πέθανε μάρτυρας για την πίστη του. Προφανώς, τόσο ευχαρίστησε το Θεό ότι όλη η οικογένεια έχει την ευλογία του Θεού: δεν υπήρχαν αλκοολικοί, δεν  υπήρχαν εθισμένοι, δεν υπήρχαν αυτοκτονίες. Όλα πάνε καλά: τόσο η οικογενειακή ζωή όσο και η εργασία, και τα παιδιά μεγαλώνουν σωστά και με υγεία  

Αλλά από την πλευρά του πατέρα - οι άνθρωποι είναι απίστευτοι, και μάλιστα κάποιος, προφανώς, ήταν θεολόγος. Έτσι από αυτή την πλευρά - είναι όλα θλίψη, και πολύ βάρος ! Και πίνουν και πεθαίνουν νωρίς, και υπάρχουν αυτοκτονίες. Η σοβαρότητα της αμαρτίας των ανθρώπων είναι συντριπτική - αλλά κανείς δεν μπορεί να μετανοήσει!

Μερικές φορές συμβαίνει, ο παλαιότερος να πεθαίνει στην οικογένεια - και όλα τα παιδιά του είναι σκληρά. Και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το κύριο βάρος του σταυρού έγκειται στον ηλικιωμένο στην οικογένεια. Όπως και στη συνηθισμένη, καθημερινή ζωή: Οποιος είναι μεγαλύτερος - φέρει μια βαρύτερη βαλίτσα, και ο νεότερος - μια τσάντα, πολύ μικρή - χωρίς αποσκευές, τρέχει γρήγορα . ΟΙ μεγαλύτεροι - έχουν ήδη ένα βάρος. 

Συμβαίνει - η μητέρα να  πεθαίνει, και μετά από αυτήν μια σειρά από θανάτους στην οικογένεια. Λένε: ο νεκρός τους πήρε μαζί τους ...Απλά δεν μπορούσαν να αντέξουν το βάρος του οικογενειακού σταυρού! 

Πρόσφατα η υπόθεση ήταν. Σε μια οικογένεια - μια σειρά από θανάτους. Ο παράλογος, ο απροσδόκητος, ο διαχρονικός. Ήρθαν στο ναό, σε μένα, στον ιερέα, για βοήθεια. Ρωτάνε: γιατί υπάρχει μια παράξενη και τρομερή κατάσταση και συγκυρία στην οικογένειά τους; Τους απαντώ: είμαι νέος ιερέας, θα πάω στον εξομολόγο, είναι γέροντας, θα τον συμβουλευτώ .

Ήρθα στον εξομολόγο, μου είπε. Ακούστε τις σκέψεις του, τις οποίες θα μεταφέρετε πατέρα Μπορείς.  Το θέμα σχετικά είπε  αφορά με τη σοβαρότητα του οικογενειακού σταυρού. Ο γέροντας προσευχήθηκε και είπε: 

- Ναι ... Νομίζω ότι υπάρχει ... Υπάρχει ένας οικογενειακός σταυρός! Και σε αυτή την οικογένεια όλα για έναν λόγο γίνονται ! Αφήστε τους να αναζητήσουν τη ρίζα, τον λόγο. Οι αμαρτίες των συγγενών μας επηρεάζουν τη ζωή μας. Λένε, προφανώς, σε αυτή την οικογένεια κάποια σοβαρή αμαρτωλή  ζωή και αμαρτία έχει γίνει . Η σοβαρότητα της αμαρτίας αρχίζει να συνθλίβει τους ανθρώπους. Και τώρα - ήρθε η ώρα όταν είναι απαραίτητο να πληρώσετε τους λογαριασμούς για τα χρέη. Ο Κύριος τα παίρνει για δικό τους καλό, έτσι ώστε το φορτίο τους δεν γίνεται εντελώς αφόρητο, έτσι ώστε να μην χρειάζεται να πάνε μέχρι τη ρίζα ...

Ένας άλλος Γέροντας προσευχόταν και ευλόγησε να ομολογήσουν όλη η οικογένεια, ώστε να θυμούνται όλες τις αμαρτίες τους από την ίδια την παιδική ηλικία, να μετανοήσουν ενώπιον του Κυρίου. Τους ευλόγησε επίσης όλους, για να τους συγχωρήσει τις αμαρτίες των κεκοιμημένων . Έτσι, ίσως, μια σειρά από θανάτους  να σταματήσει. Η μετάνοια ... 

Και τώρα, πίσω στον παππού μας, τον Βασίλειο, συνειδητοποίησα ότι όλη του τη ζωή έζησε με ειλικρίνεια, και για να πεθάνει δεν μπορούσε να αντέξει ο
ψυχικά ένα τέτοιο βάρος να περάσει  αμετανόητες αμαρτίες στο γιο του. Ήξερε ότι θα υποφέρει πριν πεθάνει και δέχτηκε πόνο χωρίς κακία. Και όταν πέθανε, χαμογέλασε τόσο πολύ! Αυτή η ευδαιμονία, είχε τέτοια χαρά  στο πρόσωπό του! Υπάρχει ένας κόσμος ορατός και αόρατος, έτσι ο παππούς Βασίλης είχε ήδη ανακαλύψει έναν αόρατο κόσμο!

  Olga Rozhnyova.