Δυσανασχετούν με Τσίπρα και Ελλάδα...

 

Του Κώστα Στούπα 

"Πώς θέλετε να σας θυμάται η ιστορία; Ως ένα εκλογικό ατύχημα ή ως επαναστάτη μεταρρυθμιστή;” είχε ρωτήσει το 2015 τον κ. Τσίπρα στο Ευρωκοινοβούλιο ο επικεφαλής της ομάδας των Φιλελευθέρων, κ. Φερχόφστατ.

Στην ερώτηση του 2015 απάντησε προχθές κατά τη δεύτερη ομιλία του Έλληνα πρωθυπουργού στο Ευρωκοινοβούλιο. Ο κ. Τσίπρας δεν αποδείχτηκε ούτε εκλογικό ατύχημα ούτε επαναστάτης μεταρρυθμιστής.

Σε λίγες μέρες μπαίνει στην τελική ευθεία για τους τελευταίους 12 μήνες της κυβερνητικής του θητείας, άρα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί εκλογικό ατύχημα.

Ούτε μεταρρυθμιστής αποδείχτηκε όμως αφού η θητεία του θυμίζει περισσότερο την παλινόρθωση των "Βουρβόνων" του βαθέος πελατειακού κράτους ή έστω με την επάνοδο του Λουδοβίκου Βοναπάρτη* του ανεψιού και καρικατούρας του Ναπολέοντα (αν ο Ανδρέας Παπανδρέου θα μπορούσε κατ΄ αναλογία να παρομοιαστεί με τον Ναπολέοντα της μεταπολίτευσης).

Η αλήθεια είναι πως η στήλη έχει πέσει εντελώς έξω στις εκτιμήσεις μετά την ψήφιση του τρίτου μνημονίου. Περίμενε πως ο κ. Τσίπρας θα έβρισκε μια αφορμή να έρθει σε ρήξη με τους δανειστές παρά να διαλύσει οριστικά όλους τους μεταπολεμικούς μύθους της αριστεράς.

Ακόμη και αν ο ίδιος δεν τολμούσε να το πράξει θεωρούσα βέβαιο πως 20-30 βουλευτές με ακροαριστερές πεποιθήσεις θα επιχειρούσαν να διασώσουν την αριστερά από αυτό το συντριπτικό πλήγμα.

Η ελληνική αριστερά μεταπολεμικά είχε ψύχωση με τη Δύση γενικότερα και τις ΗΠΑ ειδικότερα. Οι βόμβες ναπάλμ π.χ. που έγιναν ευρέως γνωστές στον πόλεμο του Βιετνάμ είχαν δοκιμαστεί για πρώτη φορά στον ελληνικό εμφύλιο εναντίον των αριστερών ανταρτών που επιχείρησαν να καταλάβουν την εξουσία εξ εφόδου και να επιβάλουν κομμουνιστικό ολοκληρωτικό καθεστώς.

Η σημαντικότερη περίοδος της ελληνικής αριστεράς είναι η περίοδος της Γερμανικής Κατοχής όταν η διάλυση του κράτους της επέτρεψε, λόγω της συνωμοτικής δομής της οργάνωσης να διευρύνει σημαντικά την επιρροή της μέσω δήθεν μετωπικών πατριωτικών οργανώσεων όπως το ΕΑΜ και κυρίως οι αντάρτικες ομάδες του ΕΛΑΣ (Δήθεν μετωπικών γιατί τις χειραγωγούσε απόλυτα).

Η ελληνική αριστερά πήγε στον εμφύλιο υποστηριζόμενη από τις χώρες του ανατολικού μπλοκ και ηττήθηκε από τον εθνικό στρατό χάρη στην αμέριστη βοήθεια των Άγγλων αρχικά και στη συνέχεια των Αμερικάνων.

Για τούτο, ένα βασικό στοιχείο της πολιτικοϊδεολογικής της σύστασης ήταν ο αντιαμερικανισμός.

Επίσης κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου η βαθιά της χειραγώγηση από την ΕΣΣΔ προσέδωσε στον αντιδυτικισμό και αντιαμερικανισμό βαθύ υπαρξιακό πολιτικό χαρακτήρα. Η ελληνική αριστερά λειτουργούσε μεταπολεμικά σαν υπηρεσία του υπουργείου εξωτερικών και των μυστικών υπηρεσιών της σοβιετίας.

Κατ’ αναλογία το ίδιο ίσχυε και για τη δεξιά και το κέντρο από την άλλη πλευρά.  Αυτή είναι η μοίρα των μικρών και κυρίως ασύντακτων χωρών.

Η στροφή του 2015 όταν δεν έπιασε ο εκβιασμός και οι αγορές δεν πανικοβλήθηκαν με την προκήρυξη του δημοψηφίσματος, απονεύρωσε όλα τα πολιτικά επιχειρήματα της ελληνικής μεταπολεμικής αριστεράς.

Αυτοί που ζητούσαν κρατικοποιήσεις και εθνικό έλεγχο στις στρατηγικού χαρακτήρα επιχειρήσεις πραγματοποιούν τις μεγαλύτερες ιδιωτικοποιήσεις και έχουν εκχωρήσει σε ένα Υπερταμείο που ελέγχεται και από τους δανειστές ολόκληρη την περιουσία του Δημοσίου για τα επόμενα 60 χρόνια.

Επίσης όλοι αυτοί που βυσσοδομούσαν εναντίον του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, της Μέρκελ και του Ολάντ (Ολαντρέου) τώρα τα έχουν γυρίσει και γλείφουν με πάθος εκεί που έφτυναν.

Όλοι αυτοί που τριγυρνούσαν για δεκαετία με Παλαιστινιακές μαντίλες για χάρη της εθνικής ασφάλειας κάνουν υποκλίσεις στον Νετανιάχου και τον Τραμπ.

Όλα τούτα για κάποια αργομισθία, κάποια προαγωγή στο δημόσιο ή κάποια θέση ημιαπασχόλησης στη μοναδική βιομηχανία που ανθεί στη χώρα, αυτή των ΜΚΟ.

Ο κ. Τσίπρας έβαλε μπουρλότο και ανατίναξε όλους τους μεταπολεμικούς μύθους της αριστεράς με πολύ πιο αδέξιο τρόπο απ’ ό,τι είχε αρχίσει να κάνει ο Ανδρέας Παπανδρέου νωρίτερα.

Όταν επιστρέψει στην αντιπολίτευση ο κ. Τσίπρας και δεν θα κρατά την κουτάλα που έχει πρόσβαση στη χύτρα του κρατικού προϋπολογισμού θα δυσκολευτεί να αναστήσει τους πολιτικούς μύθους που ο ίδιος εκτέλεσε.

Τούτο το έχει αντιληφθεί και ο ίδιος και προσπαθεί να αλλάξει πολιτικό αφήγημα με την ευκολία που αλλάζουμε πουκάμισο. Επιχειρεί να προσεγγίσει την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία αλλά ελλείψει στελεχών με ανάλογα πολιτικά αντανακλαστικά το θέαμα μοιάζει παράταιρο.

Οι διάφοροι αναερόβιοι πράσινοι και μπλε κατσαπλιάδες που "μεταβολίζουν" φόρους στα έγκατα του βαθέος κράτους, ελάχιστη σχέση έχουν με τη σοσιαλδημοκρατία και τις κοινωνικές δυνάμεις που επιθυμούν τον ευρωπαϊκό εκσυγχρονισμό της χώρας.

Αυτοί που έχουν σχέση με τη σοσιαλδημοκρατία απεχθάνονται τον εθνολαϊκισμό του κ. Τσίπρα περισσότερο από τον ενδοτισμό του κ. Μητσοτάκη στις παθογένειες της Ν.Δ.

Μέχρι τώρα αντιφάσεις στους λόγους και τις πράξεις της κυβέρνησης συγκαλύπτονταν από την πολιτική βούληση των δανειστών που ήθελαν ηρεμία. Οι δόσεις εκταμιεύονταν με πολιτικά κριτήρια που αποσκοπούσαν στη στήριξη της κυβέρνησης. Μετά τον Αύγουστο όμως αυτός που κρίνει πώς πάνε τα πράγματα στην Ελλάδα δεν είναι η Μέρκελ και ο Μοσκοβισί, αλλά οι αγορές.

Ο κ. Ρέγκλινγκ μιλώντας στο Capital.gr το είπε καθαρά: "...συμβουλεύω την ελληνική κυβέρνηση να κάνει ό,τι μπορεί ώστε να ενισχύσει την εμπιστοσύνη των επενδυτών στο βιώσιμο μέλλον της Ελλάδας. Αυτή είναι η καλύτερη εξασφάλιση για την πρόσβαση στις αγορές…"

Και οι αγορές έχουν αρχίσει να δυσανασχετούν με τον κ. Τσίπρα και ίσως και την Ελλάδα συνολικότερα...

* Λουδοβίκος Βοναπάρτης: Καθώς οι νεότερες γενιές των μαρξιστών φαίνονται μαρξιστικά αναλφάβητες να υπενθυμίσουμε πως ο Κάρολος Μαρξ έγραψε το  βιβλίο η "18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη το 1852, ως έναν απολογισμό των επαναστατικών και αντεπαναστατικών γεγονότων στη Γαλλία μεταξύ 1848 και 1852. Μια περίοδο που ξεκίνησε τη δημοκρατική επανάσταση, τελειώνοντας με το πραξικόπημα του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, ανιψιού του Ναπολέοντα Βοναπάρτη...

Το έργο αρχίζει με το διάσημο ρητό του Μαρξ: " Ο Χέγκελ λέει κάπου ότι όλα τα γεγονότα και οι προσωπικότητες της ιστορίας επανεμφανίζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ξέχασε να προσθέσει: την πρώτη φορά ως τραγωδία, τη δεύτερη ως φάρσα…."

Μέσα στα πλαίσια της κρίσης του 1846-1851, ο Λουδοβίκος Βοναπάρτης, ο οποίος είχε επιχειρήσει παλαιότερα να πάρει την εξουσία με πραξικοπήματα, επέστρεψε στη Γαλλία μετά την επανάσταση του 1848 κατά του βασιλιά Λουδοβίκου Φίλιππου της Γαλλίας.

Παρόλο που, σύμφωνα με σύγχρονούς του, ήταν ανίκανος, ηλίθιος, χωρίς την ανάλογη παιδεία, κρίση και εμπειρία ή όπως τον χαρακτηρίζει ο Μαρξ στη 18η Μπρυμαίρ ήταν "μια μέτρια και γελοία προσωπικότητα", κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές έναντι του στρατηγού Ευγένιου Καβενιάκ με συντριπτική πλειοψηφία.

Η θητεία του Λουδοβίκου Βοναπάρτη ήταν τετραετής χωρίς δυνατότητα επανεκλογής, όμως τρία χρόνια μετά την εκλογή του, το 1851, αν και δήλωνε ότι είχε διάθεση να αποχωρήσει, οργάνωσε κρυφά πραξικόπημα, διέλυσε την Εθνοσυνέλευση και κατέλυσε τη δημοκρατία. Αυτοανακηρύχτηκε αυτοκράτορας, ιδρύοντας τη Δεύτερη Γαλλική Αυτοκρατορία, και το 1852 επικύρωσε τον τίτλο του με δημοψήφισμα…

kostas.stoupas@capital.gr