Μηνύματα «προοδευτικότητας» από Μητροπολίτες

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Μετά την «διαβεβαίωση στη συνείδηση του» του πρωθυπουργού κ. Αλ. Τσίπρα έκπληξη προκάλεσε ότι τουλάχιστον δύο Μητροπολίτες απεκόμισαν εύσημα από την άθεη ιντελιγκέντσια, διότι δικαιολόγησαν την πράξη του. Μάλιστα ο Μητροπολίτης Αργολίδος κ. Νεκτάριος, σε δήλωσή του τόνισε: «Το να ορκιζόμαστε στο Ευαγγέλιο που είναι κατά του όρκου το θεωρώ απαράδεκτο, γι’ αυτό και πολύ καλά έκανε ο κ. πρωθυπουργός που δεν ορκίστηκε και μακάρι να έρθει η ώρα να σταματήσει ο όρκος. Ας βρεθεί κάτι άλλο».

Αν οι Μητροπολίτες έλεγαν αυτά σε άλλη, ουδέτερη, στιγμή, θα έλεγε κανείς ότι εκφράζουν μιαν άποψη. Όταν όμως ποτέ άλλοτε δεν έχουν μιλήσει για το θέμα, όταν ποτέ άλλοτε δεν ήλεγξαν όσους ορκίζονται στο Ευαγγέλιο, όταν ποτέ δεν αρνήθηκαν οι ίδιοι να ορκίσουν τους κοσμικούς άρχοντες και ποτέ δεν ήλεγξαν τον Αρχιεπίσκοπο και τους άλλους Μητροπολίτες για το ότι προσέρχονται στις ορκωμοσίες, όταν ποτέ δεν το έθεσαν στην Ιεραρχία, τότε η τωρινή αναφορά τους  δεν έχει ποιμαντικό χαρακτήρα και διολισθαίνει προς την κολακεία.

          Η κολακεία σημαίνει ότι επιδιώκεται η ευαρέσκεια  του κόσμου, αντίθετα από τη διδαχή του Αποστόλου Παύλου. που διδάσκει πως αν ήταν αρεστός στους ανθρώπους, τότε δεν θα ήταν δούλος του Θεού (Γαλ. α΄ 10). Ο Μέγας Βασίλειος συνιστά στον κάθε Επίσκοπο να νιώθει ευθύνη για το κάθε μέλος του Σώματος της Εκκλησίας και όχι να κολακεύει: «Φοβερόν τω προεστώτι μη ελέγχοντι τους αμαρτάνοντας. Διόπερ ο την κοινήν φροντίδα πεπιστευμένος ως οφείλων λόγον αποδούναι περί εκάστου, ούτω διακείσθω, ειδώς ότι, εάν εμπέση εις αμαρτίαν είς των αδελφών, μη προειπόντος αυτώ το δικαίωμα του Θεού, ή εμπεσών επιμένη, μη διδαχθείς τον τρόπον της διορθώσεως, το αίμα αυτού εκ των χειρών αυτού εκζητηθήσεται, καθώς γέγραπται. Και μάλιστα, εάν μη δι’ άγνοιαν παρίδη τι των αρεσκόντων Θεώ, αλλά δια κολακείαν συμπεριφερόμενος τοις εκάστου κακοίς, την ακρίβειαν της πολιτείας εκλύση» (PG 31, 984-985).          

          Ο κ. Τσίπρας δημοσίως δείχνει ότι δεν ακολουθεί τη ζωή και τους Κανόνες της Εκκλησίας. Είναι γνωστό ότι δεν έχει τελέσει γάμο, και πως δεν έχει βαφτίσει τα παιδιά του. Προς τιμήν του δεν δήλωσε ότι αρνείται να  ορκισθεί επειδή έτσι είπε ο Χριστός! Η άρνηση της ορκωμοσίας δεν ήταν προϊόν ευσεβείας, αλλά διακηρύξεως της απιστίας του. Είναι έντιμο να μην  πράττει κάποιος κάτι που δεν πιστεύει. Ουδείς Χριστιανός θέλει να εμπαίζεται ο Θεός. Όμως δεν είναι σύμφωνο με την διδασκαλία του Ιησού Χριστού και των Πατέρων της Εκκλησίας ένας Επίσκοπος να επαινεί ενέργειες, που είναι προϊόντα μιας υλιστικής ιδεολογίας. Αποστολή του Επισκόπου είναι να διδάσκει με αγάπη, να δείχνει το σωστό, να εμπνέει το σκοπό της επίγειας ζωής.  

          Τον όρκο πράγματι ο Χριστός τον απαγορεύει. Είναι σαφής ο λόγος του στην επί του Όρους Ομιλία Του: «Έστω ο λόγος υμών ναι ναι ου ου, το δε περισσόν τούτων εκ του πονηρού εστίν». Με άλλα λόγια ο Χριστιανός πρέπει να είναι φιλαλήθης και να μην λέγει ποτέ ψέματα, ούτε κατά συνθήκην... Σε ανύποπτο χρόνο ο Ακαδημαϊκός κ. Κων. Δεσποτόπουλος έχει επιχειρηματολογήσει υπέρ της κατάργησης του όρκου στα Δικαστήρια. Το ίδιο θέμα είχε τεθεί και από τον κ. Σταθόπουλο, ως υπουργό Δικαιοσύνης. Τότε η Ιερά Σύνοδος είχε δηλώσει ότι ο όρκος στα όργανα της Πολιτείας δεν είναι δικό Της θέμα, αλλά του ιδίου του Κράτους. Οι εκπρόσωποι των δικαστών, για την περίπτωση, είχαν δηλώσει ότι ο όρκος παίζει θετικό ρόλο στην απονομή της Δικαιοσύνης και το θέμα έμεινε εκεί.

Η ορκωμοσία των οργάνων της Πολιτείας θεωρείται μια διαβεβαίωση ενώπιον Θεού και πολιτών, ότι θα τηρούν το Σύνταγμα και τους Νόμους του Κράτους. Η Ελλάδα κατέστη ελεύθερη με την Πίστη και την Αγάπη των αγωνιστών της στον Θεό, στην Πατρίδα και στην Ελευθερία. Η προετοιμασία για το ξεκίνημα του Αγώνα Του έγινε από τη Φιλική Εταιρεία. Κληρικοί και λαϊκοί, έδιναν Όρκο ενώπιον Εικόνας του Χριστού ή του Ευαγγελίου, με κερί αναμμένο στο πλάϊ, για να γίνουν μέλη της: «Ενώπιον του αληθινού Θεού, του δικαίου και πανταχού παρόντος, ορκίζομαι αυτοθελήτως, ότι θέλω μείνει πιστός εις την Εταιρείαν κατά πάντα και δια πάντα…». Όλοι οι Αγωνιστές, βαθιά θρησκευόμενοι, ορκίζονταν και ελάμβαναν παράλληλα την Θεία Κοινωνία, πριν από κάθε μάχη. Από σεβασμό προς την Πίστη τους το έκαμαν, όχι από ανευλάβεια.  Πικρία θα αισθάνονται για την εξέλιξη των απογόνων τους…  

Υπάρχει η ένσταση πως πολλοί πολιτικοί ορκίζονταν, αν και γνώριζαν ότι θα καταστούν επίορκοι, κι έτσι διακωμωδούσαν την Πίστη... Αλλη ένσταση πως άλλοι κορόϊδευαν όταν ορκίζονταν ενώ ήσαν πρακτικά υλιστές και άθεοι. Ασφαλώς αυτά είναι σωστά, αλλά αντί να επαινείται  ο άθεος που δεν ορκίζεται, καλύτερα θα ήταν να επιχειρείται ο έλεγχος και η διόρθωση του επίορκου, ή του εμπαίζοντος τα θεία. 

Οι εκκλησιαστικοί άνδρες, που ζητούν να καταργηθεί ο όρκος, θα πρέπει να ζητήσουν να καταργηθούν και οι διαβεβαιώσεις - όρκοι στην Εκκλησία. Αυτοί που δίνουν οι ιερείς υπογράφοντας  την Κανονική  Συμμαρτυρία, για να λάβει  ένας λαϊκός το «μέγα της ιερωσύνης αξίωμα»,  οι λαϊκοί πριν από την κουρά τους σε μοναχούς, και κυρίως ο Επίσκοπος πριν από τη χειροτονία του. Μην παίζουμε με τις λέξεις. Η Ομολογία που απαγγέλλει ο χειροτονούμενος Επίσκοπος ενώπιον των Επισκόπων που θα τον χειροτονήσουν είναι διαβεβαίωση – όρκος. Μήπως δεν υπάρχουν επίορκοι Επίσκοποι, κληρικοί και μοναχοί;...Κατά την άποψη των συγκεκριμένων Μητροπολιτών  να καταργηθούν λοιπόν και αυτοί;...

   Να βρεθεί κάτι άλλο, αντί για τον όρκο δηλώνει ο κ. Νεκτάριος. Το άλλο είναι η «διαβεβαίωση στη συνείδηση», που έδωσε ο κ. Τσίπρας;... Η αναφορά προς τον Θεό είναι κάτι το συγκεκριμένο, ενώ η αναφορά στη συνείδηση είναι απολύτως προσωπική, αόριστη και συνεπώς δεν σημαίνει τίποτε.