Ο Χ. Τρικούπης ναυαγός πνιγμένος στα χρέη, στην πτώχευση του 1893
Μπορεί οι οιωνοί να το προεξοφλούν. Οι μεμψίμοιροι να το ψυχανεμίζονται. Οι άτυχοι να το βιώνουν. Ο Τύπος να το αναμασάει. Η τηλεόραση να το διεκτραγωδεί. Οι κερδοσκόποι να το επιθυμούν. Οι πεσιμιστές να το διασπείρουν. Οι πολιτικοί ανταγωνιστές να το ονειρεύονται. Ο λαός να το χρεώνεται. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ωστόσο, μέσα στη γενικότερη σύγχυση των ημερών, πως όλα συμβαίνουν ακόμη στη σφαίρα της θεωρίας. Στην πράξη δίνονται ακόμα πολυμέτωπες μάχες και η χώρα δεν έχει καταθέσει τα όπλα.
Η απειλή της χρεοκοπίας υφίσταται προς το παρόν -άγνωστο για πόσο ακόμα- μόνο στο πλαίσιο του πιο κακόγουστου σεναρίου των τελευταίων 66 χρόνων (μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς και τα Δεκεμβριανά του 1944) το οποίο μακάρι να μη μεταφερθεί και επί σκηνής. Η πανθομολογούμενη πτώχευση μπορεί να συμβεί άμεσα, μπορεί να καθυστερήσει, μπορεί και να μην έρθει ποτέ.
Σαφώς, η κυρίαρχη «πεποίθηση» των ημερών πως ήδη πτωχεύσαμε δεν προσφέρει τίποτα περισσότερο από το να μας μεταβάλει σε νεροκουβαλητές στο μύλο του 53χρονου δισεκατομμυριούχου Αμερικανού Τζον Πόλσον.
Όπως είναι ευρύτερα γνωστό, ο σύγχρονος μεγιστάνας του πλούτου και «σορτάκιας» -στην αργκό- των αγορών «παίζει» τελευταία το ελληνικό χρέος και το ευρώ «πτωτικά» θησαυρίζοντας από τη δυστυχία των φτωχών του πλανήτη, ενώ η απόδοση ενός fund της εταιρείας του έφθασε στο 590%.
Τα κερδοσκοπικά funds, συνήθως έχουν στο στόχαστρο συγκεκριμένες μετοχές, εταιρείες ή τράπεζες. Μέσα στο ρου της οικονομικής ιστορίας όμως, φαίνεται πως δε διστάζουν να στοχοποιούν και ανεξάρτητα κράτη, όπως πρόσφατα στην περίπτωση του Ντουμπάι, το οποίο διέφυγε τον κίνδυνο της πτώχευσης την τελευταία στιγμή με τη στήριξη από το Άμπου Ντάμπι.
Ας διευκρινιστεί, πως εφόσον η κυβέρνηση δεν έχει φτάσει στο ακραίο σημείο να κάνει επίσημη εξαγγελία -έστω και τυπική- που να δηλώνει την αδυναμία της να αντεπεξέλθει στις δανειακές της υποχρεώσεις, μόνο ζημιογόνα μπορεί να καταστεί η ακατάσχετη παραφιλολογία, η υπερβολική διόγκωση του υπαρκτού προβλήματος και η διασπορά περισσότερου πανικού στο αλαφιασμένο πλήθος που αισθάνεται να μην έχει «πού την κεφαλήν κλίναι».
Τζον Πόλσον
Είναι άλλο πράγμα να γίνεται προαναγγελία θύελλας κι άλλο να ενσκήπτει η πραγματική χιονοθύελλα που μας απογυμνώνει και μας φέρνει αντιμέτωπους με όλα τα στοιχεία της φύσης: κρύο, παγωνιά, χιόνι, αέρα, καταιγίδες. Και εν προκειμένω, και «ου μη γένοιτο» του κακού (της πτώχευσης) μύρια έπονται: φτώχεια, ανεργία, πληθωρισμός, τραπεζική κρίση, κατάρρευση χρηματιστηρίου, συρρίκνωση παραγωγής, μείωση κοινωνικών παροχών (υγεία, παιδεία) και το δραματικότερο όλων στάση πληρωμών!
Η πιθανότητα της χρεοκοπίας που απλώθηκε σαν μαύρη κουρτίνα πάνω από τη χώρα μας, πέρα από τον οικονομικό και τον πολιτικό αντίκτυπο έχει πάρει διαστάσεις κοινωνιολογικής και ψυχολογικής χιονοστιβάδας.
Ξαφνικά, ένα μακρινό και ανύπαρκτο για δεκαετίες ενδεχόμενο οικονομικής κατάρρευσης, καρφώθηκε στο μυαλό μας, εισέβαλλε στα σπίτια μας και προσκολλήθηκε σαν αιμοβόρικη βδέλλα στην καθημερινότητά μας ως ένα γεγονός αναμενόμενο και αναπόφευκτο.
Έμαθαν για το spread και για τα επιτόκια δανεισμού της χώρας και τα μωρά της κούνιας. Το κλίμα οικονομικής ευημερίας έχει εξοστρακιστεί γεμίζοντας με σκιές τη ζωή μας, με αγκάθια την ψυχολογία μας, με αμηχανία το Πανελλήνιο, με οικονομικά προβλήματα το λαό.
Και οι πολίτες της χώρας τίποτα περισσότερο από απλοί θεατές ούτε καν κομπάρσοι, χωρίς περιθώρια αντίδρασης, ως πρόβατα επί σφαγή, αναμένουμε την ψυχρή εκτέλεση. Το μόνο που μας μένει να αναρωτιόμαστε είναι αν οι σφαίρες θα είναι ζεστές ή κρύες...
Επιστρατεύοντας την κοινή λογική με αίσθημα ευθύνης και ψυχραιμίας ας θυμηθούμε κατ΄ αρχήν, πως καμία οικονομική κρίση δεν μπορεί να εξαφανίσει ένα κράτος. Δεν ήρθε και ο Αρμαγεδδών. Όλα δείχνουν πως πάνε πίσω , αλλά θα αποκτήσουν ώθηση για να κινηθούν ξανά μπροστά.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου