ο αγκιτάτορας...

Ο φίλος Θύμιος Παπανικολάου, εκδότης του πολύ αξιόλογου περιοδικού Ρεσάλτο, έγραψε στο ομώνυμο με το περιοδικό μπλογκ του (Resalto) για κάποιον κληρικό το παρακάτω σχόλιο:


«Ο κληρικός αυτός θα ήταν ένας ακαταμάχητος πολιτικός αγκιτάτορας. Έχει το ταλέντο να εκλαϊκεύει, χωρίς να εκχυδαΐζει, σύνθετες ιδέες. Με τις αλληγορίες του δίνει πολύ παραστατικά και κατανοητά το ΟΥΣΙΩΔΕΣ των πραγμάτων…».


Που σημαίνει ότι, σύμφωνα με τους λεξικογράφους, θα ήταν «ικανός να προκαλέσει αναβρασμό, ζύμωση, διέγερση στις μάζες και να τις παρακινήσει να κινητοποιηθούν για την επίτευξη άμεσων πρακτικών σκοπών».


Μακάρι αυτά, που λέει ο κ. Παπανικολάου να ίσχυαν όχι μόνο για το συγκεκριμένο, αλλά και για όλους τους κληρικούς. Αλλά και για όλους τους, λεγόμενους, χριστιανούς. Γιατί στην περίπτωση αυτή θα σήμαινε ότι οι κληρικοί και το εκκλησιαστικό πλήρωμα θα είχαν ως σημείο του πνευματικού τους προσανατολισμού το Ευαγγέλιο. Χωρίς το οποίο δεν είμαστε, παρά κύμβαλα αλαλάζοντα!


Το Ευαγγέλιο, που είναι ο μόνος αληθινά ακαταμάχητος αγκιτάτορας. Που δίνει λύσεις και απαντήσεις σε όλα τα ανθρώπινα προβλήματα. Και γενικότερα στο καθολικό πρόβλημα του ανθρώπου. Που περιλαμβάνει όλες τις διαστάσεις και παραμέτρους της ανθρώπινης ζωής και ύπαρξης. Απ’ την επίγεια πραγματικότητα, μέχρι την αιωνιότητα. Αλλά και εμπνέει τη διάθεση για αδιάκοπο αγώνα. Όπως και την πίστη για την αίσια έκβασή του. Κάτω απ’ τις οποιεσδήποτε συνθήκες και περιστάσεις.


Και γι’ αυτό ακριβώς εκείνοι, που αληθινά το αντιπροσώπευαν αγωνίστηκαν μέχρι θανάτου. Και γι’ αυτό διώχτηκε με τόσο αδυσώπητο μίσος. Και διώκεται και σήμερα. Άλλοτε απροκάλυπτα και άλλοτε συγκεκαλυμμένα. Απ’ τους εξωτερικούς, αλλά και-προπάντων- τους εσωτερικούς του εχθρούς.


Και γι’ αυτό φρόντισαν και φροντίζουν με κάθε τρόπο οι σαλτιμπάγκοι της πολιτικής και της οικονομικής άρχουσας αναρχίας (ντόπιας και διεθνούς) να το κατασυκοφαντήσουν και να το περιθωριοποιήσουν. Και μιλούν για διακριτούς ρόλους. Και αποφασίζουν ή μελετούν να κατεβάσουν τα θρησκευτικά σύμβολα απ’ τις αίθουσες των σχολείων ή των δικαστηρίων. Γιατί φοβούνται και τρέμουν την ακαταμάχητη και καταλυτική δύναμή του.


Και είναι εξαιρετικά περίεργο το γεγονός ότι, ενώ οι εχθροί του γνωρίζουν τη δύναμή του και το πολεμούν ανύπνωτα, οι «φίλοι» του δεν κάνουν τίποτε, για να ενεργοποιήσουν τη δύναμή του. Και να πάρουν στο κυνηγητό τους εχθρούς του Ευαγγελίου. Που στο εντόπιο πολιτικό επίπεδο αντιπροσωπεύονται απ’ το καθεστώς της λαμογιοκρατίας και της χρεοκοπημένης σε όλα τα επίπεδα φαυλοκρατίας.


Που ανάλογα με τις περιστάσεις μεταμφιέζεται, για να μπορεί συστηματικά να λεηλατεί την τσέπη του λαού, άλλοτε με το δεξί και άλλοτε με το «σοσια-ληστρικό», αριστερό, δήθεν, χέρι του. Και να αποθηκεύει τον ιδρώτα και το μόχθο του λαού πάντα στην ίδια τσέπη, την τσέπη του πολύμορφου και αλληλοδιαπλεκόμενου ληστοκαθεστώτος.


Του οποίου ληστοκαθεστώτος το θράσος και η αφιλοτιμία έχει φτάσει σε τέτοιο παροξυσμό, ώστε-όπως αποκαλύφθηκε τελευταία- να μην ντρέπονται παίρνουν, στο όνομα της φαυλεπίφαυλης νομιμότητάς τους, απ’ τα άδεια ταμεία του δημοσίου-την τσέπη, δηλαδή, του φτωχού λαού- σεβαστά ποσά. για κάποια, λέει, «ιδρύματα». Που έχουν, λέει, σκοπό να αποθανατίσουν την αποκρουστική και φαύλη τους ιστορία.


Και τι κάνουν οι θεωρούμενοι «φίλοι» του Ευαγγελίου;


Όχι μόνο δεν ενεργοποιούν τη δύναμή του, αλλά φροντίζουν με κάθε τρόπο να «θέτουν υπό το μόδιον» το επαναστατικό μήνυμά του. Και από εγερτήριο σάλπισμα να το μεταβάλλουν σε θανάσιμο υπνωτικό. Για τους λαούς και τους πολίτες. Έτσι ώστε να μπορούν οι πάσης φύσεως ηλίθιοι και κακούργοι εξουσιαστές να τους δολοφονούν άλλοτε με την πείνα και άλλοτε με τον πόλεμο…


Που σε τελική ανάλυση σημαίνει ότι οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως «φίλοι» του Ευαγγελίου είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί του. Και κατ’ επέκταση οι μεγαλύτεροι εχθροί των λαών. Γιατί, πέρα από μια «ευσεβή» φλυαρία, είναι, όπως προαναφέραμε το ναρκωτικό των συνειδήσεων, με το οποίο ναρκοθετούν κι υπονομεύουν την ακαταμάχητη δύναμή του, έτσι ώστε να την καθιστούν αναποτελεσματική.


Και αυτοί οι παρουσιαζόμενοι ως «φίλοι» του Ευαγγελίου δεν είναι κάποια αόριστη και συγκεχυμένη μάζα ανθρώπων. Αλλά πολύ συγκεκριμένη. Που αποτελεί μάλιστα συγκεκριμένο καθεστώς, το οποίο λειτουργεί ως ένα είδος κουστωδίας πραιτωριανών. Ωσάν εκείνη που η ρωμαϊκή εξουσία είχε, σύμφωνα με απαίτηση του εβραϊκού συνεδρίου, τοποθετήσει στον τάφο του Χριστού. Για να μην κλέψουν οι μαθητές του το σώμα του και ύστερα ισχυριστούν ότι αναστήθηκε…


Το καθεστώς αυτό, που, ούτε πολύ ούτε λίγο, έχει ανατρέψει και απονευρώσει και απονεκρώσει τις ζωτικές δυνάμεις του Ευαγγελίου ακούει στο, κατά κόσμον, αποκρουστικό όνομα της δεσποτοκρατίας. Του τυραννικού, δηλαδή, εκείνου καθεστώτος, που, πέρα από κάθε λογική και ηθική, έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο για τα ζητήματα της Εκκλησίας και του χριστιανισμού. Όταν δεν θα ’πρεπε να έχει ούτε καν τον τελευταίο.


Γιατί ο Χριστός, προβλέποντας ότι, μετά την αναχώρησή του από τον κόσμο, θα έπεφταν λύκοι βαρείς να κατασπαράξουν το ποίμνιό του, καταδίκασε απερίφραστα κάθε μορφή, όχι μόνο τυραννίας, αλλά και εξουσίας. Και προσδιόρισε τις συντεταγμένες της δικής του κοινωνίας, της Εκκλησίας, δηλαδή, που είναι η ελευθερία των προσώπων και οι σχέσεις δικαιοσύνης ανάμεσά τους.


Και όσο αφορά σ’ εκείνους, που θα είχαν την ευγενή φιλοδοξία να αγωνιστούν για το λαό, απόκλεισε ο Χριστός κάθε μορφή εξουσίας και καθόρισε ως μονόδρομο την υπηρεσία και μόνο την υπηρεσία των συνανθρώπων τους Τόσο μάλιστα πολύ, ώστε η προσφορά υπέρ των άλλων να φτάνει μέχρι και την αυτοθυσία.


Γιατί, όπως είπε, και ο ίδιος δεν ήρθε, για να γίνει αφέντης και τύραννος, αλλά υπηρέτης του λαού. Και η υπηρεσία του και η προσφορά του να φτάσει μέχρι το σημείο, ώστε να προσφέρει για το λαό ακόμη και το αίμα του. Και όχι βέβαια με τα λόγια, αλλά στην πράξη…


Που σημαίνει ότι δεν ισχύει το «θα ήμασταν αγκιτάτορες». Αλλά ότι μπορούμε και έχουμε υποχρέωση να είμαστε.


Ή μάλλον πιο σωστά ο μοναδικός και αληθινός αγκιτάτορας είναι το Ευαγγέλιο και μόνο το Ευαγγέλιο. Που προσφέρει τα ακαταμάχητα όπλα, για να αντιμετωπίσουμε τις αρχές και εξουσίες και τους κοσμοκράτορες του κόσμου τούτου.


Και είναι λάθος να περνάμε μια ολόκληρη ζωή αυτοσχεδιάζοντας μετέωρες δικές μας σκέψεις και θέσεις και απόψεις και να μην ξεκλειδώνουμε το οπλοστάσιο του Ευαγγελίου, που η κουστωδία της δεσποτοκρατίας το κρατάει εφτασφράγιστο…


Παπα-Ηλίας