Ο λιθοξόος που δεν ήταν ικανοποιημένος από τη ζωή του...

 

Κάποτε ήταν ένας λιθοξόος που δεν ήταν ικανοποιημένος από τον εαυτό του και την ζωή του.

Μια μέρα, περνώντας έξω από το σπίτι ενός πλούσιου εμπόρου, κοίταξε μέσα από την ανοιχτή πόρτα και θαύμασε τα όμορφα πράγματα και τους σημαντικούς επισκέπτες.

«Πόσο σπουδαίος να είναι αυτός ο έμπορος!» σκέφτηκε με ζήλια και ευχήθηκε να γίνει σαν αυτόν τον έμπορο.

Προς μεγάλη του έκπληξη, αμέσως μεταμορφώθηκε σε έμπορο, απολαμβάνοντας τις πολυτέλειες και την ισχυρή επιρροή, μα και την ζήλια των πιο φτωχών απ’ αυτόν.

Σύντομα, ένας σημαντικός προύχοντας πέρασε από τον δρόμο, που τον μετέφεραν σε σέντια και συνοδευόμενος από στρατιωτικούς. Όλοι, όσο πλούσιοι κι αν ήταν, υποκλίνονταν μπροστά του.

«Πόσο ισχυρός είναι αυτός ο προύχοντας!» σκέφτηκε «εύχομαι να ήμουν προύχοντας!»

Αμέσως μεταμορφώθηκε σε ισχυρό προύχοντα, που όλοι φοβούνταν αλλά και μισούσαν.

Ήρθε το καλοκαίρι και οι πολύ ζεστές μέρες, κι ο προύχοντας ένιωθε άβολα μέσα στην σέντια του. Κοίταξε ψηλά τον ήλιο και σκέφτηκε «πόσο ισχυρός είναι ο ήλιος! Εύχομαι να ήμουν ο ήλιος!»

Αμέσως έγινε ο ήλιος, να λάμπει πάνω από τον κόσμο, να λατρεύεται και να θαυμάζεται από τους ανθρώπους, αλλά και να καταριέται από τους αγρότες -που τους έκαιγε τα σπαρτά- και από τους εργάτες που υπέφεραν κάνοντας την εργασία τους.

Μα ξάφνου, ένα μεγάλο μαύρο σύννεφο πέρασε από μπροστά του, εμποδίζοντάς τον να λάμψει παντού πάνω στη γη.

«Πόσο ισχυρό είναι αυτό το σύννεφο!» σκέφτηκε «εύχομαι να ήμουν σύννεφο!»

Αμέσως μεταμορφώθηκε σε βαρύ, μαύρο σύννεφο, που πλημμύριζε με το νερό του τα σπαρτά και τα χωρία, κι όλοι το καταριόνταν.

Μα σύντομα, κατάλαβε ότι παρασέρνονταν από μια μεγαλύτερη δύναμη, τον άνεμο.

«Πόσο ισχυρός είναι ο άνεμος!» σκέφτηκε «εύχομαι να ήμουν ο άνεμος!»

Αμέσως έγινε ο άνεμος, να φυσάει μανιασμένα ξεριζώνοντας δέντρα και καταστρέφοντας τις σκεπές των σπιτιών, κι όλοι να τον καταριόνται.

Σύντομα όμως βρέθηκε μπροστά σε έναν θεόρατο βράχο, που δεν μετακινούνταν καθόλου, παρά την δύναμη του ανέμου.

«Πόσο ισχυρός είναι αυτός ο βράχος!» σκέφτηκε «εύχομαι να ήμουν βράχος!»

Αμέσως έγινε ένας δυνατός, τεράστιος βράχος. Ότι πιο σταθερό πάνω στην γη.

Έτσι όπως στεκότανε απολαμβάνοντας την δύναμή του, άκουσε τον ήχο μεταλλικού εργαλείου πάνω στην επιφάνειά του και ένιωσε ν’ αλλάζει η μορφή του.

«Τι μπορεί να είναι πιο ισχυρό από εμένα;;» απόρησε.

Κοίταξε κάτω χαμηλά, και είδε έναν λιθοξόο...

πηγή

Χωρίς λόγια

 

Τουρκία η ιστορία σου σ΄ ένα χάρτη! Η Γενοκτονία των Αρμενίων και οι διαδρομές θανάτου

 Μία από τις πολλές μαύρες σελίδες της τουρκικής ιστορίας.Σήμερα είναι η ημέρα μνήμης…

Ο χάρτης απεικονίζει τη Γενοκτονία των Αρμενίων από το 1915 μέχρι το 1923. Δείχνει τις διαδρομές θανάτου τις οποίες υποχρέωναν να ακολουθούν μέσα στην έρημο οι Αρμένοι. Οι περισσότεροι δεν άντεχαν. Όσοι γλίτωναν απ΄ αυτή τη δοκιμασία συναντούσαν το θάνατο με άλλο τρόπο. Οι Τούρκοι είχαν πολλούς τρόπους εξόντωσης.

Η Γενοκτονία των Αρμενίων απὸ τους Τούρκους, είναι  η πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα, στην οποία υπολογίζεται ότι έχασαν την ζωὴ τους 1,5 εκατομμύριο Αρμένιοι.

πηγή

Συνεχίζονται οι εργασίες της Τράπεζας διάσωσης σπάνιων σπόρων της Κοινότητας «Πελίτι»

Με εντατικούς ρυθμούς προχωρούν οι εργασίες για την κατασκευή της Τράπεζας Σπόρων στη «Γη του Πελίτι», στο Μεσοχώρι του δήμου Παρανεστίου, στα ορεινά της Δράμας.

Μια κατάφυτη περιοχή μοναδικής ομορφιάς όπου εδώ και είκοσι τρία χρόνια διοργανώνεται η παλαιότερη γιορτή σπόρων στην Ελλάδα, ενώ τα τελευταία τέσσερα χρόνια διοργανώνεται και η Ολυμπιακή Γιορτή Σπόρων, με τη συμμετοχή εκατοντάδων επισκεπτών από την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Η δημιουργία της Τράπεζας Σπόρων αποτελεί μια επιτακτική ανάγκη προκειμένου να διατηρηθούν και να διασωθούν μοναδικές παραδοσιακές ποικιλίες σπόρων που σήμερα έχουν εκλείψει όχι μόνο από τη χώρα μας αλλά και παγκοσμίως.

Στη Τράπεζα Σπόρων στη «Γη του Πελίτι», στο Μεσοχώρι του δήμου Παρανεστίου, στα ορεινά της Δράμας, ξεκίνησε σιγά σιγά το στάδιο για να σκεπάσουν το κτίριο όπως μπορούμε να δούμε και στο παρακάτω video από το επίσημο κανάλι του ''Πελίτι'' στο Youtube.

Σίμων ὁ Κυρηναῖος

 

Ὁ ἀφηνιασμένος ὄχλος τὸν προστάζει

νὰ φέρει τὸν σταυρὸ τοῦ Ἰησοῦ στὸν ὦμο.

Μετρῶντας τὸν ἀμέτρητο τὸ δρόμο

τρέμουν τὰ γόνατα του, ὁ ἱδρώς του στάζει.

Ἀγκομαχᾶ, τὰ κόκκαλά του τρίζουν,

σὰ νὰ σηκώνει ἀσήκωτο μολύβι,

σὰ νὰ σηκώνει βράχο σκύβει, σκύβει

κι αὐτοὶ τὸν σπρώχνουν, τὸν γελοῦν, τὸν βρίζουν.

Κι αὐτοὶ γελοῦν κι ἐκεῖνος κρυφοκλαίει,

καὶ μόνον ὁ κατάδικος, σιμά του

βαδίζοντας τὸ δρόμο τοῦ θανάτου

τὸν συμπαθεῖ, τὸν συμπονεῖ, τοῦ λέει:

-Βαρύς, δυστυχισμένε εἶν’ ὁ σταυρός μου,

Βαρύς! Ξέρεις μὲ τί εἶναι φορτωμένα

τὰ ξύλα του ποὺ θὰ δεχθοῦν ἐμένα;

Μ’ αἰώνων ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου.

 Πολέμης Ἰωάννης

ΣΧΕΔΙΟ ΕΞΟΝΤΩΣΗΣ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ !

ΜΙΣΟΥΝ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΕΙΔΟΣ

 

ΣΗΜΕΡΑ  ὁ βασικοτερος πολεμος ποὺ ἐνεργεῖται εἰναι ἐναντίον τοῦ ἀνθρώπου.Εναντίον τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους,του γενους τοῦ Ἀδαμ. 

Δὲν θελουν τὸν ἀνθρωπο χαρούμενο,ελευθερο,αναπαυμένο,θωρακισμένο μεσα σὲ οἰκογένεια,μεσα σὲ πατρίδα καὶ μέσα στὸν Θεό. 

Ἐγινε ὁ πλανήτης ἐνα παγκοσμιο Ἄουσβιτς γιὰ καθε ἀνθρωπο καθε φυλῆς,χωρας καὶ θρησκείας. 

Ἀλλωστε ὁ διάβολος " ἢν ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ' ἀρχῆς"(Ιωανν,η'-44),όπως μᾶς βεβαιώνει ὁ Χριστός.Και ἰδιαίτερα τωρα στὰ ἐσχατα βγαζει ὁλο τὸ φθόνο του στὰ παιδιὰ Τοῦ Θεοῦ. 

Μὰ ἡ Παναγία ὅλο καὶ ὅλο θὰ τοῦ χαλνάει τὰ σχέδια . 

Ἂς καταφεύγουμε λοιπόν ,το δίχως ἄλλο, στὴν γλυκιὰ ἀγκαλιά Της ποὺ σὰν ἀλλη κιβωτὸ θὰ μᾶς σωζει ἀπο αὐτον τον δαιμονικό κατακλυσμό.

π.Διονύσιος Ταμπάκης 

Γιώργος Τσιάκκας

Διάλεξε το καλύτερο !

 

Διάλεξε το καλύτερο 

Το ΜΙΣΟΣ έχει πέντε γράμματα 

Έτσι και η ΑΓΆΠΗ 

Η ΈΧΘΡΑ έχει πέντε γράμματα 

Έτσι και η ΦΙΛΊΑ 

Τα ΨΈΜΑΤΑ έχουν επτά γράμματα 

Έτσι και η ΑΛΉΘΕΙΑ 

Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ έχει οκτώ γράμματα 

Το ίδιο και η ΕΠΙΤΥΧΊΑ 

Η ΛΥΠΗ έχει τέσσερα γράμματα 

Το ίδιο και η ΧΑΡΆ 

Έχεις πάντα επιλογή 

Διάλεξε το καλύτερο

ΔΕΝ ΘΑ ΒΡΕΞΕΙ ΠΟΤΕ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ.

Πλέον ο κήπος έπαψε να ευωδιά ίσως γιατί πάψαμε να τον ποτίζουμε η πάψαμε να αγαπάμε τα λουλούδια του.

Οι τηλεοράσεις μας είναι αναμμένες όλη την μέρα και το μυαλό μας έσβησε....

Διαφθορά στην πολιτική, διαφθορά παντού και τα συμφέροντα να οργιάζουν.

Πολιτικοί λιμοκοντόροι και δημοσιογράφοι λιβελολόγοι,

δολοφονίες στους δρόμους ο λαός να πέφτει απ΄τα σύννεφα και κάποιοι απ΄ τα μπαλκόνια δυστυχώς.

Το μέλλον των νέων στα ριάλιτι και το μέλλον της πατρίδας στα σκουπίδια δυστυχώς.

Εκβιασμοί, παιδεραστίες, βιαστές και βρώμα Κολομβίας και Μεξικού.

Όχι δεν θα βρέξει ποτέ ο ουρανός τριαντάφυλλα....

Άν θέλουμε να έχουμε περισσότερα τριαντάφυλλα στον κήπο μας θα πρέπει να φυτεύσουμε περισσότερες τριανταφυλλιές!

Καλημέρα γείτονες κι ας αρχίσουμε να φυτεύουμε τριαντάφυλλα κι άλλα όμορφα λουλούδια στον κήπο μας στις γλάστρες στα μπαλκόνια μας και κυρίως στις ψυχές μας, ο παράδεισος είναι εκεί που τα λουλούδια μυρίζουν υπέροχα η εκεί που κι εμείς μπορούμε να τα μυρίσουμε.....

 θεία Ευτέρπη

Κοίτα με γλυκιά μου αγάπη

Βαμβακούσης Ηλίας - Μιχάλης Κωτσόγιαννης

 Το "Κοίτα με γλυκιά μου αγάπη" είναι παραδοσιακό τραγούδι. Η καταγωγή του εντοπίζεται στην περιοχή της Δράμας και συγκεκριμένα στα χωριά Πύργοι και Βώλακας αλλά δείχνει να προϋπάρχει στη σλάβικη μουσική παράδοση.

Στίχοι Κοίτα με γλυκιά μου αγάπη κοίτα με γλυκιά Κοίτα με κοίτα πρώτη μου αγάπη σήμερα είμαι εδώ Σήμερα είμαι εδώ αγάπη σήμερα είμαι εδώ Σήμερα είμαι αύριο δεν είμαι θα πάω στην πό Θα πάω στην πόλη αγάπη θα πάω στην πό Θα πάω στην πόλη πρώτη μου αγάπη τι να σου φέρω Φέρε μου να πιω αγάπη φέρε μου να πιω Φέρε μου φέρε πικρό φαρμάκι να φαρμακωθώ

Παθολογία – Παθοκτονία

 Οἱ ἀγωνιζόμενοι χριστιανοί, δέν εἶναι χαζοχαρούμενοι, καρπαζοεισπράκτορες, ἀφελεῖς, ἁπλοϊκοί, ἐπιπόλαιοι, ρηχοί, μουντοί, παράξενοι καί ἀφηρημένοι.

Ἄν εἶναι ἔτσι δέν εἶναι ἀληθινοί χριστιανοί. Ὁ ἀγωνιζόμενος χριστιανός εἶναι ἐλπιδοφόρος, χαρούμενος, εἰλικρινής, τίμιος, ἀτόφιος καί ταπεινός.

Τό ξεκίνημα γιά τή διόρθωση τοῦ ἑαυτοῦ μου δέν εἶναι διόλου ἐγωιστικό. Ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς μου μέ κάνει κατανυκτικό καί ὄχι φοβισμένο καί ταραγμένο.

Ἡ πίστη ὅτι θέλω καί μπορῶ ν\’ ἀλλάξω, ὅτι εἶμαι ἕνας μεγάλος ἁμαρτωλός, δέν πρέπει νἆναι ἕνα εὐχολόγιο καί μιά ταπεινολογία, ἀλλά λόγος καί πράξη βέβαιη, ἀκριβής, ἀμετάθετη.

Ἡ διαπίστωση τῆς ἄπειρης ἀγάπης τοῦ Πανάγαθου Θεοῦ καί ἡ δική μου ἀνταρσία, ἀποστασία καί ἀλλοτρίωση, νά μοῦ δώσει δάκρυα θερμά εἰλικρινοῦς μετανοίας.

Ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ νά μέ συγκινήσει, κατανύξει, συνταράξει καί ἀνορθώσει γιά τήν ἐκζήτηση τῆς ἀστάθειας. Ἡ ἀρχή λοιπόν εἶναι ἡ ἀποδοχή τῆς ἁμαρτίας μου.

Αὐτή ἡ τίμια ἀποδοχή θά φέρει ἀπό Θεοῦ τή μετάνοια, πού θά κάνει τήν ψυχή νά μισήσει ὅ,τι κακό εἶχε ἀγαπήσει καί ν\’ ἀγαπήσει ὅ,τι καλό εἶχε λησμονήσει.

Κάποτε ρώτησαν ἕναν Ἁγιορείτη Γέροντα, τί εἶναι τό Ἅγιον Ὄρος;

Ἐκεῖνος ἀπάντησε: «Ἐδῶ ἔχουμε πολλούς πού μετανοοῦν. Ἤ μᾶλλον ὅλοι εἴμαστε μετανοοῦντες». Ἄλλος Γέροντας εἶπε: «Ὁ μοναχός ἐνδύεται τή μετάνοια. Καίεται ὁλόκληρος ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ζεῖ ἐν μετανοίᾳ». Αὐτός ὁ τελευταῖος λόγος εἶναι πολύ σημαντικός.

Ἡ μετάνοια δέν εἶναι μιά παθητική στάση, ὅπου κλαῖμε τή μοίρα μας καί καταριόμαστε τήν τύχη μας, ἀλλά καύση τῆς καρδίας, κατά τόν ἀββά Ἰσαάκ τόν Σύρο, γιά τόν Θεό, τούς ἀνθρώπους καί ὅλη τήν κτίση. Ὁ μετανοῶν ἀγαπᾶ, φλέγεται ἀπό αὐτή τήν ἀγάπη στήν καρδιά του καί προσπαθεῖ ν\’ ἀναπληρώσει τόν χρόνο πού ἔχασε στήν ἁμαρτία. Λυπᾶται γιά τίς πτώσεις του.

Δέν ἄγχεται οὔτε νευριάζει μέ τόν ἑαυτό του, μέ τό πῶς τήν πάτησε αὐτός ὁ «σπουδαῖος», γιατί αὐτό φυσικά κρύβει πολύ ἐγωισμό. Ἀγάπη στόν Θεό, δίχως ἀγάπη στό συνάνθρωπο δέν ὑπάρχει ποτέ.

Ἡ ἀγάπη αὐτή μέ κάνει ἀνεκτικό, συγχωρητικό, συμπαθή, καλωσυνάτο, χαριτολόγο καί χαριτωμένο μέ τούς ἀδελφούς μου καί ὄχι σκληρό, ἐπιτιμιτικό, κριτικό, αὐστηρό, σκυθρωπό καί ἀπόλυτο.

Μακαριστός 

Γέρων Μωϋσῆς

Μοναχὸς Ἁγιορείτης

Παίζοντας, καὶ ὄχι μὲ τὴν βία, νὰ διδάσκεις τὰ παιδιά.

  Πλάτων

Και τι ζητάω

 

Με κανα δυό στιχάκια μου για πρόσχημα
Παρκάρω τ' όχημα και σου μιλάω
Και συ που ξέρω πωσ δε νοιάζεσαι
Τάχα ταράζεσαι που σ' αγαπάω

Παίζεισ με την ευαισθησία μου
Μα την ουσία μου δεν την προσέχεισ
Και στησ καρδιάσ μου τα σκιρτήματα
Άλλα προβλήματα λεσ ότι έχεισ

Και τι ζητάω τί ζητάω
Μια ευκαιρία στον παράδεισο να πάω

Με κανα δυό στιχάκια μου για πρόσχημα
Κερνάω ρόφημα στο κυλικείο
Κι ενώ να 'ρθω μου απαγόρευεσ
Εσύ αγόρευεσ μ' αυτούσ τουσ δύο

Είπεσ μετά πωσ με περίμενεσ
Δε με περίμενεσ η μοίρα το 'χει
Κι όταν στα χέρια μου σε κράτησα
Εκεί την πάτησα και είπεσ όχι

Και τι ζητάω τί ζητάω
Μια ευκαιρία στον παράδεισο να πάω

Τό κατά κεφαλήν εἰσόδημα

 

Κυβερνητικός εκπρόσωπος με αρχιεπισκοπικά άμφια.

Η θλιβερή διαπίστωση…

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος έχει αναλάβει καθήκοντα κυβερνητικού εκπροσώπου – με τη διαφορά ότι φορά άμφια αντί για κοστούμι...

• εφημερίδα «δημοκρατία»

Αυτή είναι η θλιβερή διαπίστωση από την ακατανίκητη ροπή του Ιεράρχη της αυτοκέφαλης Ελλαδικής Εκκλησίας να υπηρετεί πειθήνια  κάθε κυβέρνηση -και, φυσικά, τον εκάστοτε πρωθυπουργό-, όσο κι αν θίγει τα συμφέροντα του λαού και της πατρίδας και όσο κι αν έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την ορθόδοξη χριστιανική ταυτότητα της χώρας μας.

Τώρα που η κυβέρνηση τα έχει βρει, σε επικοινωνιακό, δημοσκοπικό και αμιγώς πολιτικό επίπεδο, σκούρα, ο κ. Ιερώνυμος ανέλαβε την επιδιόρθωση του…  θεοσεβούμενου προφίλ του κ. Μητσοτάκη. Μία από τις δράσεις που ανέλαβε να πραγματοποιήσει ο κ. Ιερώνυμος για να επιτύχει το πολυπόθητο μερεμέτι της τρωθείσας εικόνας του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι η κοινή επίσκεψη που θα πραγματοποιήσει ο Αρχιεπίσκοπος μαζί με τον πρωθυπουργό σε δομές της εκκλησίας στο Δήλεσι της Βοιωτίας.

Τώρα που πλησιάζουν η Μεγαλοβδομάδα και η Ανάσταση του Κυρίου και οι κυβερνητικοί και ποικίλοι παράγοντες της Ν.Δ. θα υποχρεωθούν να πάνε σε αρκετούς ιερούς ναούς, το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε να δει ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα είναι να συνεχιστούν οι αποδοκιμασίες του λαού στους εκπροσώπους του κόμματος και της κυβέρνησης.

Ο γάμος των ομοφυλοφίλων δεν είναι δυνατόν να έχει ξεχαστεί μέχρι τη Μεγάλη Εβδομάδα. Ομοίως δεν πρόκειται να λησμονηθούν εύκολα τα κλεισίματα των ιερών ναών, η αλλαγή ώρας της Ακολουθίας της Αναστάσεως, η ματαίωση περιφοράς του Επιταφίου και η απαγόρευση της Θείας Μετάληψης που αποφάσισε ο κ. Μητσοτάκης με πρόσχημα την καταπολέμηση του κορωνοϊού.

Ο κ. Ιερώνυμος ξεχνά, καθώς φαίνεται, και όσα κήρυξε ο Χριστός και τη φανατικά αντιχριστιανική συμπεριφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη. Τον ενδιαφέρει μόνο να μην τα βάλει μαζί του η κυβέρνηση, αισθανόμενος μάλλον ότι από κάπου «τον κρατούν». Γι’ αυτό ακολουθεί την ίδια φιλοκυβερνητική πολιτική που άσκησε επί Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά με το Μνημόνιο και επί Τσίπρα με τις Πρέσπες.

Ο κ. Ιερώνυμος απογοητεύει τους πιστούς. Οι μητροπολίτες που διαφωνούν με τη στάση του ας πάρουν θέση…

---

πηγή

Επαναστατήστε πρώτα εναντίον του εαυτού σας, των παθών σας, και στη συνέχεια εναντίον της κακίας που υπάρχει γύρω σας, και μέσα στον κόσμο...

 

*Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα: Ο Χριστός ήταν επαναστάτης και κήρυκας της επανάστασης!

*Αναθρέψτε τα παιδιά σας με τέτοιο τρόπο, ώστε αυτά να επαναστατούν ενάντια στην κακία, και τότε θα έχετε καταφέρει να τους δώσετε σωστή αγωγή...

*Ο Χριστός δεν σήκωνε εξεγέρσεις ενάντια στην εξουσία του κράτους, με στόχο μία εφήμερη αλλαγή τοπικής σημασίας· ο Χριστός εργαζόταν για μια επανάσταση που είχε ως στόχο την καθολική παγκόσμια ανατροπή...

«Εκκλησία και επαναστατική παιδαγωγική».
~ Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Γνωρίζετε τον Φειδία;

Κάπρος -Το συγκινητικό «κλείσιμο» του Φειδία: «Ευχαριστώ πατέρα για το χειροκρότημα»

Ο ανεξάρτητος, μεμονωμένος υποψήφιος Φειδίας Παναγιώτου δήλωσε μετά την επίσημη υποβολή της υποψηφιότητας του για τις ευρωεκλογές, ότι υπέβαλε την υποψηφότητά του, ώστε να γίνει ο ίδιος η αλλαγή που επιθυμεί.

Ο «Φειδίας», όπως είναι γνωστός ο 24χρονος influencer ανέφερε ότι είναι ένας αυτοδημιούργητος επαγγελματίας με 5 εκατομμύρια followers από όλο τον κόσμο και έχει μια επιχείρηση που βγάζει εκατομμύρια, είπε ότι κάτι το νέο και το διαφορετικό και ξέρει ότι είναι δύσκολο να τον εμπιστευτούν. Είπε ωστόσο ότι αν δεν γίνει αυτό «θα μείνουμε στάσιμοι, όπως μείναμε τόσα χρόνια». Πρόσθεσε ότι  επέλεξε να είναι ανεξάρτητος αφού δεν μπορεί να μπει σε καλούπια και γιατί δεν έχει κομματικά συμφέροντα να εξυπηρετήσει.

Παράλληλα ανέφερε ότι κουράστηκε με όσα βλέπει στην πολιτική τόσα χρόνια και την ξύλινη γλώσσα που ακούει. Πρόσθεσε ότι κουράστηκε «οι πολιτικοί να εξυπηρετούν μόνο τα προσωπικά τους συμφέροντα ή το πολύ τα συμφέροντα του κόμματος και να αγνοούν τα συμφέροντα της κοινωνίας», να ακούει προεκλογικές υποσχέσεις που να μην πραγματοποιούνται ποτέ, να βλέπει πολιτικούς που δεν καταλαβαίνουν τις πιο σημαντικές εξελίξεις της ανθρωπότητας όπως είναι η τεχνητή νοημοσύνη, ο κόσμος των social media και η οικονομία του bitcoin, να βλέπει τα σχολεία να «τρομοκρατούν και να καταπιέζουν αχρείαστα τα παιδιά» κ.λπ.

Στο τέλος ευχαρίστησε εγκάρδια τον πατέρα του, ο οποίος τον χειροκρότησε όταν ολοκλήρωσε την ομιλία του.

Άγιος Νεομάρτυς Δούκας ο Ράπτης εκ Μυτιλήνης

 

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

      Το νέφος των Νεομαρτύρων λαμπρύνουν, ως νοητοί αστέρες, το νοητό στερέωμα της Εκκλησίας μας. Υπήρξαν, σε ηρωικό φρόνημα, εφάμιλλοι των Μαρτύρων της αρχαίας Εκκλησίας, εμμένοντας στην σώζουσα χριστιανική πίστη και στην αγία βιωτή, την οποία επαγγέλλεται το Ευαγγέλιο του Χριστού. Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος Νεομάρτυς Δούκας ο Ράπτης από την Μυτιλήνη, ο οποίος γδάρθηκε ζωντανός από τους μουσουλμάνους Αγαρηνούς, επειδή αρνήθηκε τον εξισλαμισμό και καταφρόνησε την ακολασία που υπαγορεύει το Ισλάμ.

      Γεννήθηκε στη Λέσβο στα μισά του 16^ου αιώνα. Δεν γνωρίζουμε δυστυχώς τίποτε για την καταγωγή του, τους γονείς του, την παιδική του ηλικία. Φαίνεται ότι καταγόταν από φτωχή, αλλά ευσεβή οικογένεια, η οποία του ενέπνευσε βαθειά πίστη στο Χριστό και του ρίζωσε τον ελληνορθόδοξο τρόπο ζωής. Προφανώς, λόγω της φτώχειας, αναγκάστηκε να μεταναστεύσει στην Κωνσταντινούπολη, για καλλίτερη ζωή. Εκεί προσκολλήθηκε σε κάποιο ραφείο και έμαθε την τέχνη του ράπτη. Αναδείχτηκε δε πολύ καλός τεχνίτης και γι’ αυτό έγινε ευρύτερα γνωστός, αποκτώντας πελάτες στην αριστοκρατία της Πόλης. Ήταν επίσης προικισμένος με ασυνήθιστη σωματική ομορφιά. Περισσότερο όμως ήταν προικισμένος με εσωτερικά χαρίσματα, με ακλόνητη πίστη στο Θεό και άμεμπτη ηθικότητα.

      Το επάγγελμά του τον υποχρέωνε να μπαίνει στα σπίτια των πλουσίων για να ράβει. Έτσι ασκούνταν το επάγγελμα του ράφτη εκείνα τα χρόνια. Είχε πελάτες και πολλούς Τούρκους ευγενείς και πλουσίους, οι οποίοι τον προτιμούσαν για την ποιοτική δουλειά του. Αλλά, όπως είναι γνωστό, στα σπίτια των πλουσίων μουσουλμάνων επικρατούσε μεγάλη διαφθορά και έκλυση των ηθών. Ο Δούκας, έχοντας ισχυρές ηθικές αντιστάσεις, παρέβλεπε αυτή την κατάσταση, ακολασία των πλουσίων Οθωμανών τον άφηνε αδιάφορο, περιοριζόμενος στην εργασία του.

      Ο διάβολος όμως, ο οποίος μισεί την ηθική καθαρότητα και την αγνότητα, έβαλε στόχο τον πιστό και ηθικό ράπτη. Κλήθηκε κάποτε να ράψει στο σπίτι ενός πλούσιου Τούρκου, ο οποίος κατείχε υψηλό αξίωμα στην οθωμανική εξουσία. Η σύζυγος του ήταν μια έκφυλη γυναίκα. Όταν είδε τον όμορφο Δούκα, κυριεύτηκε από σφοδρό έρωτα γι’ αυτόν και άρχισε να τον κολακεύει με ερωτόλογα, να του προσφέρει ακριβά δώρα και να του τάζει χρήματα και διευκολύνσεις, προκειμένω να τον  παρασύρει στην αμαρτία.

      Ο σεμνός Δούκας δεν ενέδωσε στα αμαρτωλά θέλγητρα της τουρκάλας χανούμισσας. Ως άλλος «σώφρων Ιωσήφ», ο οποίος απέκρουσε  τις αμαρτωλές προτάσεις της γυναίκας του άρχοντα της Αιγύπτου, παρά την επιμονή της αμαρτωλής τουρκάλας μοιχαλίδας, δεν υπέκυψε. Στάθηκε απαθής στα ερωτικά της καλέσματα, απορώντας για ο θράσος της.

      Έκαμε το σημείο του σταυρού και έφυγε από το τουρκικό σαράι, για να αποφύγει τον πειρασμό. Δεν ξαναπήγε να τελειώσει την εργασία του. Όμως η έκφυλη τουρκάλα δεν πτοήθηκε. Βλέποντας ότι δεν ερχόταν στο σπίτι της να τελειώσει το ράψιμο, άρχισε να του στέλνει μηνύματα, καλώντας τον κοντά της. Αλλά εκείνος δεν απαντούσε. Τότε εκείνη αποφάσισε να πάει η ίδια στο ραφείο του. Όταν τον συνάντησε του είπε: «Άκουσέ με σε παρακαλώ, θέλω να έρχεσαι στα σαράι μου, όπως και προηγουμένως και μη φοβάσαι κανένα. Ο άντρας μου λείπει σε εκστρατεία και μπορεί να μην ξανάρθει. Αν θέλεις να ασπαστείς το Ισλάμ, σε παίρνω για άντρα μου. Αλλά κι αν ακόμη επιστρέψει ο άντρας μου, θα σε έχω στο παλάτι μου ως οικονόμο. Κι αν ακόμη δεν θέλεις ν' αλλάξεις την πίστη σου, ας μείνεις Ρωμιός. Μόνο να έρχεσαι, όπως σου είπα».

      Του είπε και άλλα δελεαστικά λόγια, για να τον πείσει να γυρίσει στο σαράι. Αλλά εκείνος έμεινε απόλυτα απαθής και αμετάπειστος. Της δήλωσε ρητά πως δεν πρόκειται να διαπράξει την θανάσιμη αμαρτία της μοιχείας, διότι το απαγορεύει η χριστιανική του πίστη και η ρωμαίικη παράδοση για την τιμή του γάμου. Βλέποντας η χανούμισσα ότι δεν κατάφερε να τον πείσει με τα δέλεαρ, άρχισε να τον απειλεί: «Αν δεν κάνεις όπως σου είπα, να ξέρεις, θα χάσεις τη ζωή σου» και έφυγε θυμωμένη.

     Ο ένθεος όμως χριστιανός νέος δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή τις αμαρτωλές προτάσεις της τουρκάλας και τα υλικά οφέλη που θα αποκτούσε αν ενέδιδε στην αμαρτία. Επίσης αγνόησε και τις απειλές της και γι’ αυτό δεν ξαναπήγε στο σπίτι του Τούρκου αξιωματούχου. Όμως η έκφυλη τουρκάλα δεν τα παράτησε, παρά την άρνησή του Δούκα και συνέχισε να του στέλνει μηνύματα, με ανήθικο περιεχόμενο και τον προκαλούσε να γυρίσει σο σαράι. Εκείνος όμως παρέμεινε αμετάπειστος.

      Τότε η χανούμισσα θύμωσε πολύ και ορκίστηκε να καταστρέψει τον αρνητή των αμαρτωλών καλεσμάτων της. Μετέβη στον βεζίρη της Πόλης και τον συκοφάντησε, αντιστρέφοντας τα γεγονότα: «Έχω ένα ράφτη που ράβει στο παλάτι μου ό, τι χρειάζεται. Τον ειδοποίησα να έρθει να του δώσω μερικά ρούχα για ράψιμο και αυτός ήλθε και μου είπε λόγια τόσο άσχημα και άπρεπα που ντρέπομαι να σου τα πω, γι’ αυτό τον έδειρα και έφυγε. Τώρα είναι στο εργαστήριό του και θέλω να τον θανατώσεις»!  Ο βεζίρης της υποσχέθηκε ότι θα έκανε ό, τι έπρεπε να τιμωρηθεί ο αναιδής ρωμιός, διότι η καταγγέλλουσα ανήκε σε επιφανή οθωμανική οικογένεια.

      Διέταξε λοιπόν τον σούμπαση  (έπαρχο) να πάει να συλλάβει τον ράφτη και να τον οδηγήσει μπροστά του. Όταν τον έφεραν ενώπιον του, ρώτησε την τουρκάλα: «Τι προστάζεις να του κάμω;». Εκείνη, πλημυρισμένη από δαιμονικό θυμό και κακία του είπε: «Να τον εξισλαμίσεις, να τον κάμεις Τούρκο. Αν αρνηθεί κρέμασε τον στο τσιγκέλι»!

      Ο βεζίρης άρχισε να μεταχειρίζεται την συνήθη μέθοδο των γλυκόλογων, των κολακειών και των ταξιμάτων. Επαίνεσε την σωματική του ομορφιά, τα προσόντα του και του υποσχέθηκε μια άνετη ζωή αν ασπάζονταν το Ισλάμ. Όμως εκείνος αρνήθηκε κατηγορηματικά, δηλώνοντάς του πως δεν θα αρνηθεί την πίστη στο Χριστό με κανένα τίμημα.

      Βλέποντας ο Τούρκος αξιωματούχος, όταν διαπίστωσε ότι δεν έφερε αποτέλεσμα με τις κολακείες και τα ταξίματα, διέταξε να τον βασανίσουν απάνθρωπα, ελπίζοντας ότι έτσι θα λύγιζε και θα δεχόταν τον εξισλαμισμό του. Αλλά ο ηρωικός Δούκας, παρά τους φρικτούς πόνους, δεν λύγισε και φώναζε από το σκοτεινό μπουντρούμι ότι δεν πρόκειται να αρνηθεί τη χριστιανική του πίστη, να προδώσει το Χριστό, τον αληθινό Θεό! Φώναζε με όλη τη δύναμη που του είχε απομείνει: «είμαι χριστιανός και χριστιανός θα πεθάνω»!

       Ο θηριώδης και αιμοβόρος βεζίρης, βεβαιώθηκε ότι ήταν μάταιο να επιμένει για τον εξισλαμισμό του και υπό τις οχλήσεις της αμαρτωλής τουρκάλας, εξέδωσε  διαταγή να θανατωθεί με τον πλέον επώδυνο τρόπο. Τον έγδαραν ζωντανό! Ο ηρωικός Μάρτυρας υπόμεινε το φοβερό μαρτύριο με ηρωισμό και καρτερία, προσευχόμενος και ψάλλοντας! Η ψυχή του πέταξε στα ουράνια για να στεφανωθεί από το Χριστό και οι απάνθρωποι δήμιοι πέταξαν το δέρμα του στη θάλασσα και κρέμασαν σε τσιγκέλι το γδαρμένο σώμα του, ικανοποιώντας το αίτημα της έκφυλης τουρκάλας και για παραδειγματισμό! Ήταν 24 Απριλίου του έτους 1564.

      Η μνήμη του εορτάζεται στις 24 Απριλίου, την ημέρα του ηρωικού του μαρτυρίου.

      Το κεφάλαιο Νεομάρτυρες είναι πολύ σημαντικό για την Εκκλησία και για το Έθνος μας. Οι καλλίμαχοι αυτοί Μάρτυρες του Χριστού και ήρωες της πατρίδος

Δεν έχω Κύριε...

Η μακαριστή Αθηνά Σιδέρη ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΣΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ Καυσοκαλυβίτη!

ΤΙ ΔΙΑΛΕΓΕΙΣ;

  

ΤΙ ΔΙΑΛΕΓΕΙΣ;

ΜΑΣ ΡΩΤΟΥΣΕ μια σοφή Καλόγραια :

Τί σημαίνει η ερώτηση: 

" ή θα κουραστούν τα κάτω ,ή θα κουραστούν τα πάνω";

-Τί Γερόντισσα; 

Να το πάρει το ποτάμι; 

-Ας το πάρει.

Δηλεί πως ....

"Ή θα κουραστούν μέσα στην ημέρα τα κάτω άκρα με τις γονυκλισίες ή θα κουραστεί το κεφάλι από την ζαλάδα και τους πειρασμούς που θα ερθουν, αν δεν προσευχηθούμε".

ΔΙΑΛΕΓΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ.....κάτι εξάπαντως θα πρέπει να κουραστει ! Δεν γίνεται διαφορετικά.

π.Διονύσιος Ταμπάκης

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης_Το κακό αρχίζει από τις κακές σκέψεις. Όταν πικραίνεσαι και αγανακτείς, έστω µόνο µε τη σκέψη, χαλάς την πνευµατική ατµόσφαιρα. Εµποδίζεις το Άγιο Πνεύµα να ενεργήσει και επιτρέπεις στο διάβολο να μεγαλώσει το κακό. Εσύ πάντοτε να προσεύχεσαι, να αγαπάς και να συγχωρείς, διώχνοντας από μέσα σου κάθε κακό λογισµό.

 

Όσιος Ανανίας εκ Μαλλών Κρήτης

Εκοιμήθη οσιακά τη νύκτα του Πάσχα, στις 22 Απριλίου του 1907 την ώρα μάλιστα της τελετής της Αναστάσεως.

Πρώτος Αδελφός, ανακαινιστής και Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Παναγίας Εξακουστής Μαλλών Ιεράπετρας, υπήρξε ο Χατζη-Ανανίας, κατά κόσμον Αντώνιος Μπαρμπεράκης, που γεννήθηκε το έτος 1837 στις Μαλλες Ιεράπετρας από απλούς, φτωχούς αλλά θεοσεβείς γονείς, τον Ιωάννη και την Αθηνά, οι οποίοι μεγάλωσαν το παιδί τους «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου».

 Ο Αντώνιος δεν έμαθε γράμματα, αλλά από μικρός είχε έφεση στα ιερά γράμματα και επιθυμούσε να περιβληθεί το αγγελικό σχήμα. Απέφευγε κάθε σωματική απόλαυση. Ως βρέφος δεν θήλαζε Τετάρτη και Παρασκευή και αρνούνταν πεισματικά να πιάσει τον μαστό της μητέρας του. Δεν έφαγε ποτέ κρέας, ψάρι και τυροκομικά. Μόνο τα Σαββατοκύριακα και τις μεγάλες εορτές έτρωγε λάδι και το Πάσχα κατέλυε οστρακοειδή, σουπιές και καλαμάρια. Ήταν πάντοτε ξυπόλυτος και ντυμένος κατάσαρκα με τρίχινα και χονδρά ράσα ενώ για κρεββάτι του είχε το δέρμα ενός ζώου, συνήθως προβάτου, και μαξιλάρι του μία κακόβολη πέτρα. Έτσι, σε ηλικία μόλις 14 ετών εγκατέλειψε το πατρικό του σπίτι και κατέφυγε στην Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Καψά Σητείας, όπου εκάρη Μοναχός και υπήρξε μαθητής και συμμοναστής του Οσίου Ιωσήφ του Γεροντογιάννη, ιδρυτού της σημερινής Μονής Καψά, ο οποίος τον όρισε διάδοχό του.
Μετά το θάνατο του Οσίου Ιωσήφ το 1870 εξελέγη Ηγούμενος της Μονής, αλλά κάποιες συκοφαντίες τον ανάγκασαν αργότερα να καταφύγει στα Ιεροσόλυμα. Επειδή έμεινε στους Αγίους Τόπους, όπου είχε πάει να προσκυνήσει τα Ιερά Προσκυνήματα φέρει τον τίτλο του Χατζή, που στα αραβικά σημαίνει προσκυνητής.


Ο νόστος και η αγάπη του για την πατρίδα τον έφεραν πίσω στις Μάλλες το έτος 1877, όπου κατέφυγε στην Εξακουστή και επιδόθηκε στο ανακαινιστικό έργο της Μονής. Συγκαταλέγεται ανάμεσα στους δραστήριους εκείνους μοναχούς που έδρασαν κατά τα τέλη του 19ου αιώνα , ως ανακαινιστές ξεχασμένων μοναστηριών και ως ιδρυτές καινούργιων.

 Ο Χατζη-Ανανίας ανακαίνισε το σπηλαιώδη ναό και ανοικοδόμησε τον παλαιό ναό, τον οποίο και μετέτρεψε σε καθολικό της νεοσύστατης Μονής. 

Συμφωνα με τον Γάλλο αρχαιολόγο Πωλ Φωρ βρήκε εκεί «ερείπιόν τι ναού, αγνώστου ονόματος και μικρόν τι Εξωκκλήσιον, επωνομαζόμενον δε Παναγία Εξακουστή...». Αυτό επιβεβαιώνεται και από άλλες πηγές, που αναφέρουν ότι ο Χατζή- Ανανίας ανακαίνισε την εκκλησία που υπήρχε εκεί και άρχισε να οικοδομεί την καινούργια Μονή κοντά στο σπήλαιο. Η αποπεράτωση των εργασιών της ανακαίνισης της Μονής έγινε πέντε χρόνια μετά και αναφέρεται σε επιγραφή που σώζεται στη βάση του κωδωνοστασίου του Ναού: «ΤΗ 21η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1882 / ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΞΑΚΟΥΣΤΗΣ / ΜΝΗΣΘΗΤΙ ΚΥΡΙΕ ΤΟΥ ΔΟΥΛΟΥ ΣΟΥ ΑΝΑΝΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ / ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΕΙΑΣ ΑΥΤΟΥ».

Ο Ναός έχει σχήμα μονόκλιτης Βασιλικής, με στέγη σαμαροειδή, όπως συνηθίζεται στην Κρήτη. Οι εικόνες του τέμπλου είναι νεώτερες, όμως δεξιά και αριστερά του Τέμπλου βρίσκονται εντοιχισμένες δύο παλιές εικόνες της Υπεραγίας Θεοτόκου Βρεφοκρατούσης και του Τιμίου Προδρόμου, ενώ παλιός είναι και ο Δεσποτικός Θρόνος. Το τέμπλο είναι ξυλόγλυπτο εξαιρετικής τέχνης και είναι έργο των περίφημων ξυλογλυπτών (νιταδόρων) αδελφών Παναγιώτου και Ιωάννου Μακράκη και Ζαχ. Φαρσάρη από το Μέσα Λασίθι Οροπεδίου. Στη νότια πλευρά του περιβόλου και σε μικρή απόσταση υπάρχει βράχος, η κορυφή του οποίου καλύπτεται από τους κλάδους συκιάς.

Στη βάση του υπάρχει μικρός σπηλαιώδης ναός αφιερωμένος στην ένδοξη Μεταμόρφωση του Κυρίου. Αρχικά ήταν μικρό φυσικό σπήλαιο, το οποίο διαμορφώθηκε πρόχειρα σε ναΰδριο και γι’ αυτό θεωρείται αχειροποίητος η θεόκτιστος ναός, στον οποίο ανακαλύφθηκε η εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Αργότερα καλύφθηκε με τοίχο η δυτική πλευρά του και κλείσθηκε με πόρτα, ενώ σοβατίσθηκε το εσωτερικό του και κατασκευάσθηκε μικρό τέμπλο. Το Θυσιαστήριο του είναι φυσικός βράχος. Πάνω στο Θυσιαστήριο υπάρχει βράχος, χωρίς όμως να έχει ερευνηθεί γιατί η διάμετρος είναι πολύ μικρή.

 Συμφώνα με την παράδοση το ναΰδριο αυτό δεν υπήρχε, αλλά υπήρχε απλώς μικρό φυσικό σπήλαιο. Σ’ αυτό αναγκάσθηκε να καταφύγει μικρό παιδί ο Αντώνιος Μπαρμπεράκης, ο μετέπειτα Μοναχός Χατζη-Ανανίας, μία μέρα του χειμώνα που έβοσκε εκεί κοντά τα ζώα της οικογένειας του για να προφυλαχθεί από τη βροχή και αποκοιμήθηκε. 

Τότε είδε στο όνειρό του την Παναγία, η οποία του είπε ότι είναι εκεί και να ερευνήσει να βρει την εικόνα της. Το παιδί εκείνο ξύπνησε φοβισμένο και έφυγε. Το ίδιο όνειρο είδε και την επόμενη μέρα όταν αναγκάστηκε και πάλι να καταφύγει στο σπήλαιο αυτό για να προφυλαχθεί από τη βροχή και αποκοιμήθηκε. Όταν ξύπνησε ερεύνησε στο βάθος του σπηλαίου και ανακάλυψε μία εικόνα της Παναγίας, την οποία μετέφερε το βράδυ στο πατρικό σπίτι του. Ο πατέρας του Αντωνίου φοβήθηκε να κρατήσει την εικόνα στο σπίτι του, επειδή θεωρούσε ανάξιο και ακατάλληλο τον χώρο αυτό για την Παναγία. Έτσι παρήγγειλε στο γιό του να επιστρέψει την εικόνα στον τόπο που την βρήκε. Από τότε ο μικρός Αντώνιος πήγαινε καθημερινά στο χώρο αυτό και άναβε κανδήλι μπροστά στην εικόνα. Αργότερα μαζί με τον πατέρα του διαμόρφωσαν εκείνο το σπήλαιο σε Ναΰδριο.

 

 Μετά από πολλά χρόνια, ο Αντώνιος έγινε Μοναχός στη Μονή Καψά και έλαβε το όνομα Ανανίας, και επέστρεψε, όπως είπαμε, στη γενέτειρά του το έτος 1877 για να εγκατασταθεί στην μέχρι τότε ερειπωμένη Μονή Εξακουστής. 

 Η φωτισμένη προσωπικότητα και η αγιότητα του Χατζή- Ανανία προσέλκυσε και άλλους Μοναχούς στο Μοναστήρι, οι οποίοι πρόσφεραν και την πατρική τους περιουσία, με αποτέλεσμα τη σύντομη αποπεράτωση και επάνδρωση της Μονής. Η γύρω περιοχή ανήκε στην οικογένεια Τσακιράκη, που τη δώρισε για την ανέγερση της Μονής και βοήθησε τον Χατζή-Ανανία στο έργο του.

  Νέοι προσκυνητές κατέφθαναν καθημερινά στο νεόδμητο τότε μοναστήρι και υποψήφιοι μοναχοί εγκαταστάθηκαν σ' αυτό. Το 1881  η Μονή αριθμούσε οκτώ μοναχούς και δύο λαϊκούς κατοίκους. Ηγούμενος της Μονής παρέμεινε ως το 1895  ο Χατζή-Ανανίας, ο οποίος προσπάθησε με τα πλούσια διοικητικά του χαρίσματα να αποκτήσει το μοναστήρι πόρους για να μπορέσει να επιβιώσει. «...Η της Μονής περιουσία, η οποία κατ’ αρχάς αποτελείτο κατ’ έκτασιν εκ κτήματος οκτώ στρεμμάτων πέριξ της Μονής, ηυξήθη δι’ αγορών εις τριάκοντα στρέμματα, καλλιεργημένα και δενδροφυτευμένα. Εις την περιουσίαν ταύτην, δι’ αγορών ομοίως και αφιερώσεων, προσετέθησαν και άλλα εις εννέα διαφόρους θέσεις κτήματα, εν οις και ελαιοτριβείον εντός του χωρίου Μαλλών...», σημειώνει ο Ν. Ι. Παπαδάκης στο έργο του «Η Εκκλησία της Κρήτης».

 Το 1893 κανονικός Ηγούμενος της Μονής εξελέγη ο Ιερομόναχος Μεθόδιος Βρυγιωνάκης από τους Αρμένους, αλλά τίποτα δεν γινόταν στη Μονή χωρίς τη γνώμη και του Χατζή-Ανανία, τον οποίο όλοι αναγνώριζαν ως κτίτορα. Τα χρόνια αυτά η Αδελφότητα της Μονής είχε δύναμη οκτώ Μοναχούς και δύο δοκίμους, ενώ διέθεται αξιόλογη κτηματική περιουσία και ικανό αριθμό αιγοπροβάτων. Το επόμενο έτος ο π. Μεθόδιος παραιτήθηκε και στη θέση του ηγουμένου εξελέγη ο Ιερομόναχος Ιερόθεος Μπαρμπεράκης, ανηψιός του Χατζή-Ανανία. Λίγο αργότερα, λόγω δύσκολων συνθηκών, ο τότε Επίσκοπος Ιεράς και Σητείας Αμβρόσιος ανέθεσε πάλι στον Χατζή-Ανανία την επιστασία της Μονής από τις 7 Απριλίου 1898  έως 3 Φεβρουαρίου 1899 

Η σπουδαία αυτή πορεία του Μοναστηριού διακόπηκε με το ξεκίνημα του 20ου αιώνα μ.Χ., αφού η Μονή κρίθηκε διαλυτέα σύμφωνα με τον Καταστατικό Νομό της Κρητικής Πολιτείας 276/1900 της εν Κρήτη Ορθοδόξου Εκκλησίας, με την οποία οι δέκα (10) μοναχοί μετατέθηκαν και εγγράφησαν στη Μονή Φανερωμένης. Ομως το 1903η Μονή επανασυστάθηκε και ο Χατζή-Ανανίας με όλη την αδελφότητα των μοναχών επανήλθαν στον αγαπημένο τους τόπο, την Μονή της μετανοίας τους.

Λίγα χρόνια αργότερα, ο ίδιος ο Ηγούμενος Ανανίας εκοιμήθη οσιακά τη νύκτα του Πασχα, στις 22 Απριλίου του 1907 την ώρα μάλιστα της τελετής της Αναστάσεως.

Στη συνείδηση όσων τον γνώρισαν από κοντά είναι ένας άγιος, που η φήμη του φτάνει ως τις μέρες μας και διατηρείται ζωντανή στους κατοίκους της περιοχής Ιεράπετρας και Βιάννου. Εκτός από το χάρισμα της ιάσεως ασθενών, ήταν προικισμένος από τον Θεό και με το προορατικό χάρισμα, με το οποίο βοήθηκε πολλούς πιστούς να συναισθανθούν την αμαρτωλότητά τους και να μετανοήσουν. Τα Λείψανά του μετά την εκταφή αποπνέουν άρρητη ευωδία και επιτελούν θαύματα σε όσους με πίστη επικαλούνται την βοήθεια του.

Όπως είναι φυσικό μετά τον θάνατο του Οσίου Ανανία η Μονή γνωρίζει περίοδο παρακμής, αφού ο βασικός πόλος έλξεως των προσκυνητών δεν βρίσκεται πια στη ζωή. Το 1920 αριθμούσε μόλις τέσσερις μοναχούς, ενώ το 1935  η Μονή κρίθηκε διαλυτέα και άρχισε η ερήμωσή της. Ο Οργανισμός Διαχειρίσεως Εκκλησιαστικής Περιουσίας πώλησε στην τότε Κοινότητα Μαλλών όσα κτήματα είχαν απομείνει.

 Κατά το διάστημα της Γερμανοϊταλικής Κατοχής τα κελλιά λεηλατήθηκαν και ερημώθηκαν. Δεν καταστράφηκαν μόνο το παρεκκλήσιο της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, αλλά και το Καθολικό της Μονής και το κελλί του Ιερομονάχου π. Ιωακείμ Χατζάκη, που πήγαινε τακτικά για να λειτουργεί στο Μοναστήρι του.
πηγή

Ακούω έναν παρουσιαστή, με αφορμή μία γυναίκα η οποία χαστούκισε μία βουλευτή (βουλεύτρια στα μεταμοντέρνα ελληνικά) μέσα σε ναό, να λέει πως στην εκκλησία πάμε να πάρουμε αντίδωρο και όχι σφαλιάρες…

Σκέψη πρώτη: Η Εκκλησία δεν επικροτεί ενέργειες που περιέχουν βία. Η μόνη βία που γίνεται ανεκτή είναι αυτή του πνευματικού αγώνα και εναντίον των αμαρτωλών παθών.

Σκέψη δεύτερη: Μέσα στην Εκκλησία δεν έχουμε μία αποστειρωμένη κατάσταση αγάπης και αγαθότητας. Οι χριστιανοί δεν είναι άγγελοι. Είναι άνθρωποι με αδυναμίες και πάθη οι οποίοι προσπαθούν να βαδίζουν την οδό της μετανοίας και των ευαγγελικών προσταγών. Αν κάποιοι θέλουν κοινότητες των οποίων τα μέλη συζητούν για αγάπη και ειρήνη και καπνίζουν άνθη παπαρούνας ας πάνε να βρούνε τα παιδιά των λουλουδιών και αν επιζητούν πιστούς με μία τυπική άτεγκτη ηθική τελειότητα ας πάνε στους Καθαρούς και τους Καλβινιστές. Στην κοινωνία της Εκκλησίας υπάρχει ρεαλισμός. Και όπως πολύ εύστοχα λέγει ο Χρυσόστομος η Εκκλησία είναι πλοίο που μεταφέρει τραυματισμένους και νοσοκομείο που φιλοξενεί ασθενείς.

Σκέψη τρίτη: Προσωπικά πρεσβεύω πως ο χριστιανός ως πολίτης αντιδρά απέναντι σε αποφάσεις βουλευτών που είναι αντίθετες με την χριστιανική διδασκαλία με πολιτικά μέσα. Το απλούστερο: δεν ξαναψηφίζεις τον βουλευτή.

Βέβαια αρκετοί συμπολίτες αποφασίζουν να εκφράσουν την αντίθεσή τους με τρόπο γεμάτο οργή. Δεν συμφωνώ. Αλλά οφείλω να σημειώσω πως και αυτές οι ακραίες ενέργειες είναι ένα είδος ηχηρής αντίδρασης. Αντίδραση στην βία που δέχθηκε η Εκκλησία όταν πχ ψηφίσθηκε το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομοφυλόφιλων. Σε χρόνο ρεκόρ τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων έγραφαν για ήττα της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην Ελλάδα (τι σκοπό εξυπηρέτησαν άραγε τα δημοσιεύματα;) και σχολιαστές στην τηλεόραση μας έλεγαν πως οι παπάδες και οι χριστιανοί «τον ήπιαν»… Πραγματικά κάποιοι πίστεψαν πως δεν θα υπάρξουν αντιδράσεις; Για πολλούς πιστούς η σφαλιάρα της κυρίας σε μία χριστιανή (το τονίζω) βουλευτή η οποία ψήφισε ένα νομοσχέδιο με περιεχόμενο αντίθετο προς την χριστιανική διδασκαλία και είχε την φαεινή ιδέα να πάει στην εκκλησία σε προεκλογική περίοδο (και αυτό το τονίζω) για να μαζέψει ψηφαλάκια (εύπιστοι είναι οι χριστιανοί και ξεχνάνε εύκολα) αποτελεί μία υπερβολική αλλά τίμια πράξη. Μην κουρασθείτε να με κατακεραυνώσετε. Υπενθυμίζω πως είμαι επίσκοπος και δεν συμφωνώ με την πράξη. Αλλά δεν μπορώ να παραθεωρήσω και τους αδύναμους στην πίστη, τις αδυναμίες τους, και τον ζήλο που προσπαθούν να επιδείξουν.

Σκέψη τέταρτη: Ανέφερα πριν τους αγγέλους και πέρασε από το μυαλό σαν αστραπή η σκηνή που περιγράφει η Παλαιά Διαθήκη όπου κάποια έθνη βρίσκονται σε πόλεμο και οι προστάτες άγγελοι βλέπουν τον κακό χαμό, απορούν γιατί αυτοί δεν συμμετέχουν, και ξεχύνονται με ορμή στο πεδίο της μάχης… Αγάπη και παγκόσμια ειρήνη…

Επιμύθιο: Αν ο παρουσιαστής πηγαίνει στην εκκλησία για να φάει αντίδωρα, του προτείνω να πηγαίνει και σε πανηγυρικούς εσπερινούς όπου μοιράζουν μεγάλα κομμάτια γλυκού ψωμιού… Το Πάσχα επίσης μοιράζουν και αντίδωρο και βραστά αυγά… γαστρονομικός παράδεισος…

 Nektarios Tsilis

Αηδονιού κελάηδημα!

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗ ΧΑΡΑ

 

Ἅγιος Σωφρόνιος*

Θὰ ἤθελα τώρα νὰ μιλήσω γιὰ ἐκεῖνο ποὺ μοῦ χάρισε ὁ Κύριος μετὰ τὴν ἐπιστροφή μου σὲ Αὐτὸν σὲ ὥριμη ἡλικία, ὅταν οἱ θεῖες ἐπισκέψεις συνδέονταν μὲ βαθειὰ προσευχὴ μετανοίας.

 

Στὴν ἀρχὴ αὐτῆς τῆς περιόδου τὸ Φῶς ἐμφανιζόταν μᾶλλον ὡς Πῦρ ποὺ κατέφλεγε ὁτιδήποτε αἰσθανόμουν ξένο πρὸς τὸν Θεὸ καὶ στὴν ἐπιφάνεια τοῦ σώματός μου καὶ στὸ ἐσωτερικὸ τῆς ψυχῆς μου. 

Ὤ, τότε δὲν γνώριζα καὶ δὲν συνειδητοποιοῦσα τί συνέβαινε ἐντός μου. 

Ἡ σκέψη μου δὲν ἐπιχειροῦσε νὰ ἐρευνήσει τὴ φύση τοῦ Πυρὸς καὶ τοῦ Φωτὸς ἐκείνου. Ἔπασχα στὴ μετάνοιά μου μὲ ὅλη μου τὴν ὕπαρξη· γνώριζα ὅμως ὅτι ἀναγεννήθηκα πνευματικά. 

Ἐκεῖνα τὰ χρόνια μὲ κατέκλυζαν ἰσχυρὰ κύματα συναισθημάτων καὶ σκέψεων. Ἔρχονταν ἄλλοτε ξαφνικά, ἄλλοτε σταδιακά· κάποτε ὅλα ἀναμιγνύονταν ὅπως σὲ καιρὸ νυχτερινῆς καταιγίδας· εἶναι ἀδύνατον νὰ προσδιορίσω τώρα κατὰ χρονολογικὴ σειρὰ αὐτὰ ποὺ ἔζησα. Ἐκεῖνο ποὺ μὲ βεβαιότητα θυμᾶμαι εἶναι ἡ ἀκατάσχετη ὁρμή μου πρὸς τὸν Θεὸ ἀπὸ τὸν πόθο μου γι’ Αὐτὸν μέχρι θανάτου. Τὸν πόθο μου αὐτὸν τὸν ἐξέφραζα στὶς δεήσεις μου μὲ τέτοια αὐτοσυγκέντρωση, ὥστε, καὶ ἂν κατέβαινε Πῦρ ἢ Φῶς, δὲν ἀποσποῦσε τὴν προσοχή μου ἀπὸ τὸν Θεό, καὶ ὅλη ἡ ὁρμή μου στρεφόταν πρὸς Αὐτόν. Καὶ νά, τὴν ἡμέρα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου (ἴσως τὸ ἔτος 1924), τὸ Φῶς μὲ ἐπισκέφθηκε μετὰ τὴ Θεία Κοινωνία καὶ τὸ αἰσθάνθηκα σὰν ἐπαφὴ τῆς Θείας αἰωνιότητος μὲ τὸ πνεῦμα μου. Ἱλαρό, γεμάτο εἰρήνη καὶ ἀγάπη, τὸ Φῶς παρέμεινε μαζί μου τρεῖς ἡμέρες. Διέλυσε τὸν γνόφο τῆς ἀνυπαρξίας ποὺ στεκόταν μπροστά μου. Ἀναστήθηκα, καὶ μέσα μου, μαζί μου, ἀναστήθηκε ὁ κόσμος ὅλος. Οἱ λόγοι τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου στὸ τέλος τῆς ἀκολουθίας τοῦ Πάσχα ἀντήχησαν μέσα μου μὲ συγκλονιστικὴ δύναμη: «Ἀνέστη Χριστός, καὶ νεκρὸς οὐδεὶς ἐπὶ μνήματος». Καταπονημένος ἀπὸ τὸ θέαμα τοῦ γενικοῦ θανάτου, ἀνέζησα ἐκείνη τὴ στιγμή: Ἀλήθεια, καὶ ἡ ψυχή μου ἀναστήθηκε καὶ κανέναν πιὰ δὲν βλέπω νεκρό... 

Ἂν τέτοιος εἶναι ὁ Θεός, πρέπει τὸ συντομώτερο νὰ ἐγκαταλείψω τὰ πάντα καὶ νὰ ἀναζητήσω μόνον τὴν ἕνωση μὲ Αὐτόν.

*απο το βιβλιο  Ὀψόμεθα τὸν Θεὸν καθώς ἐστι, σ. 274

Αιτωλοακαρνανία: Τα άγρια άλογα του Λούρου

Εντυπωσιακό βίντεο των άγριων αλόγων που ζουν στον υδρότοπο της ευρύτερης περιοχής του Λούρου ΑιτωλοακαρνανίαςΤα άγρια άλογα του Λούρου καλπάζουν ανάμεσα στην παραλία και τις εκβολές του Αχελώου Τα άλογα αυτά ζουν στον υγρότοπο της ευρύτερης περιοχής του δέλτα του Αχελώου. Πιστεύεται ότι ανήκουν στη σπάνια φυλή της Πίνδου και συγγενεύουν στα χαρακτηριστικά (ελαφριά χαίτη, ρυθμικός καλπασμό)

Μέσα στο ατελιέ του Σώτου Ζαχαριάδη

Κείμενο: Έλλη Πελλίτη/ Φωτογραφίες: Μαρία Ευσταθιάδου

Κάπου μέσα στο Καπάνι, ανάμεσα στα μαγαζιά με τα ρούχα και τις χειραποσκευές βρίσκεται το ατελιέ του Σώτου Ζαχαριάδη στην οδό Σπανούδη 13. Ανεβαίνοντας τις σκάλες του σχεδόν εγκαταλελειμμένου κτηρίου νιώθεις ήδη την ιδιαιτερότητα του χώρου. Ο Σώτος Ζαχαριάδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1960 και μετά το τέλος της μαθητείας του δίπλα σε ζωγράφους της πόλης, όπως ο Λουκάς Βενετούλιας και ο Κώστας Λούστας, ξεκίνησε τη δική του λαμπρή πορεία τόσο σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, όσο και στο εξωτερικό.

Από το 1984 έως το 1989 ήταν δάσκαλος ζωγραφικής στις Δικαστικές Φυλακές Επταπυργίου και από το 1986 έως και σήμερα διδάσκει στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης. Μέσα στο ατελιέ του, ατελιέ που βγήκε σίγουρα από κάποια παλιά ταινία, ο Σώτος Ζαχαριάδης μας υποδέχτηκε και μας μίλησε για τον ίδιο και την τέχνη του, το ρεμπέτικο, τη σχέση της ζωγραφικής με τον ψυχισμό του ατόμου, αλλά και το μέλλον της ζωγραφικής στη Θεσσαλονίκη.

Ποια είναι η ιστορία σας με τη ζωγραφική;

Η ζωγραφική είναι κάτι που με ακολουθεί από μικρό. Ο πατέρας ενός φίλου μου ήταν ζωγράφος και προφανώς ο γιος είχε μεγαλύτερη εμπειρία από εμένα. Έτσι λοιπόν, μαζί με τον γιο του και τον ζωγράφο ζωγραφίζαμε εργάκια και τα πουλούσαμε όταν ήμασταν για να αγοράσουμε ότι χρειαζόταν ένας νέος τότε, ένα κασετόφωνο ή κάτι τέτοιο. Βέβαια, αργότερα ξεκίνησα να σπουδάζω μηχανολόγος μηχανικός, το οποίο σύντομα εγκατέλειψα και ασχολήθηκα με τη ζωγραφική, ταξίδεψα και όλο το διάστημα έγραφα, αλλά επέλεξα τη ζωγραφική, γιατί τη θεώρησα πιο δυναμική από τον γραπτό λόγο. 

Συχνά συναντάμε στα έργα σας ταβερνάκια, παρέες, μουσικούς και ρεμπέτες, εικόνες που πλέον μόνο στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο βλέπει κανείς. Ποια είναι η σχέση σας με το ρεμπέτικο και τι σας οδήγησε να το αποτυπώσετε στα έργα σας;

Η γενιά μου ζήσαμε την εποχή της ταβέρνας, κάτι το οποίο δεν ισχύει σήμερα. Τότε η διασκέδαση του φτωχού, του μποέμ ήταν το καφενείο και η ταβέρνα. Σιγά σιγά άρχισαν στην Θεσσαλονίκη να εμφανίζονται τα μπαράκια στα τέλη της δεκαετίας του ‘70. Βεβαίως η κεντρική μου ενασχόληση με τη ζωγραφική της ταβέρνας και το ρεμπέτικο ξεκίνησε πολύ αργότερα, κυρίως το έτος 2000, όπου ζωγραφίζω μία ολόκληρη σειρά με το ρεμπέτικο εμπνευσμένος από την παλιά ταβέρνα σε χρώματα σέπιας. Αυτά τα έργα εκτέθηκαν στο παλιό Αρχαιολογικό Μουσείο. Στην πορεία ακολούθησαν και κάποιες άλλες εκθέσεις όπου ζωγράφησα μουσικούς που παίζανε μουσική και σκηνές από την ταβέρνα. Οι αρχικές συνεργασίες μου όμως ήταν με κάτι εντελώς το αντίθετο.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Όσον αφορά τα μουσικά σχήματα πολλοί φίλοι μου είναι μουσικοί και οι συνεργασίες μου ήταν κυρίως με την αυτοσχεδιαζόμενη τζαζ με τον Σάκη Παπαδημητρίου και με μουσικούς ανάλογου ύφους και στην Ελλάδα και στην Γερμανία.

Αργότερα αποκρυσταλλώθηκε πλέον το παραδοσιακό μέσα μου και έφτασε στο σημείο να ζωγραφιστεί και να υπάρχει μέχρι σήμερα σε πίνακες. Το ρεμπέτικο ήταν μια μουσική στις αρχές του 20ου αιώνα, όπου είναι και σχεδόν η ανακάλυψη του μπουζουκιού. Είναι μια μουσική που παρέμεινε σα στίγμα, σαν το μπλουζ. Συνεχίζει ο κόσμος να παίζει μπλουζ, αλλά εκείνο το μπλουζ που παίζανε οι εργάτες οι μαύροι στα χωράφι και με τον ρυθμό αυτό γράφανε τη μουσική του που αναφερόταν ο ένας στον άλλο και στον πόνο τους, αυτό δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή.

Πέρα από τη ζωγραφική, ασχολείστε και με άλλες μορφές τέχνης. Τι σας ώθησε να μεταπηδήσετε από τη μία τέχνη στην άλλη;

Το πέρασμά μου από τη σχολή των μηχανολόγων μηχανικών δείχνει ότι τα χέρια μου πιάνουν, ήμουν άνθρωπος που χρησιμοποιούσε τα χέρια του πέρα από τη ζωγραφική. Επομένως είχα μία οικειότητα στις κατασκευές. Αυτά που κάνω και αυτά που έκανα δεν μπορώ να τα χαρακτηρίσω γλυπτά με την έννοια γλυπτά δε μάρμαρο, ξυλόγλυπτα, χυμένα σε μπρούντζο. Η γλυπτική μου είναι μεταποίηση, δηλαδή ανακατασκευή ή κομμένα κομμάτια και συναρμολόγηση μεταξύ τους. Ξεκίνησα από τον δρόμο, μαζεύοντας παλιά αντικείμενα και μεταφέροντας τα στο εργαστήριο.

Στην αρχή τα χρησιμοποιούσα σαν μοντέλα στις νεκρές μου φύσεις, αλλά αργότερα άρχισα σιγά σιγά να τα ζευγαρώνω και το ζευγάρωμα έγινε 3, 4, 5 και έφτιαξε κάποιες μορφές. Οι περισσότεροι ζωγράφοι ήταν πολυπράγμονες, δηλαδή πέρα από τους καθαρούς πίνακες πολλές φορές κάνανε εξώφυλλα βιβλίων, πολλές φορές κάναν σκηνικά, γράφανε, όπως ο Κλεέ, ο Καντίνσκι. Επομένως δεν είναι κάτι σπάνιο που γράφω και εγώ. Επίσης πολλοί ζωγράφοι παίζανε μουσική, όπως και εγώ. Επομένως, ειδικά οι ζωγράφοι ασχολούνται με περισσότερες από μία τέχνες και συνήθως με τον γραπτό λόγο και τη μουσική και ενίοτε με τη φωτογραφία. Εγώ προσδιορίζομαι ως ζωγράφος με αυτό που λέει η λέξη, δηλαδή γράφω τη ζωή”.

Ποια είναι η εμπειρία σας από τις Δικαστικές Φυλακές Επταπυργίου; 

Και η περίπτωση του Ψυχιατρείου αλλά ειδικά η περίπτωση των φυλακών αναφέρεται σε νέους ανθρώπους. Το Επταπύργιο εξάλλου ήταν δικαστικές φυλακές, δηλαδή οι άνθρωποι περνούσαν, δεν ήταν μόνιμη φυλακή. Όσοι περνούσαν από εκεί ήταν κυρίως νέοι για μικροκλοπές, ναρκωτικά, αρκετοί γύφτοι, λίγοι φονιάδες, ελάχιστοι ξένοι κτλ. Ας μη ξεχνάμε πως και εγώ ήμουν νέος τότε.

Ήταν ένα μικρό γκρουπ της κατηγορίας των 5 ατόμων, είχα μόνο άντρες, δεν είχα ανηλίκους. Τα μαθήματα γινόντουσαν για πρώτη φορά και έτσι δεν υπήρχε κάποιος χώρος που μπορούσαν να γίνουν, με αποτέλεσμα τα μαθήματα να γίνονται στο κεντρικό φυλάκιο πάνω από τις ακτίνες. Οι συνθήκες βέβαια ήταν προηγούμενων δεκαετιών, δηλαδή μία ξυλόσομπα στη μέση, ένας μαυροπίνακας και ένα τραπεζάκι όπου ζωγραφίζαμε με αυγά, γιατί δεν επιτρεπόταν το νέφτι και τα σχετικά, με σκόνες γιατί δεν επιτρέπονταν σωληνάρια, μη τυχόν μεταφέρουμε κάποιο ναρκωτικό”. 

Τι επίδραση έχει η ζωγραφική στον ψυχισμό του ατόμου;

Η επίδραση της ζωγραφικής στον ψυχισμό του ατόμου είναι τεράστια. Μπορεί να φανταστεί κανείς πως πρώτα τα παιδιά ζωγραφίζουν και μετά γράφουν. Επομένως ξεκινά από τη βρεφική ηλικία, έπειτα στην παιδική και την εφηβική ηλικία και συνήθως μετά εγκαταλείπεται λόγω της επαγγελματικής διαδρομής των νέων. Πλέον θεωρείται απαραίτητη και στην προχωρημένη ηλικία.

Φυσικά στο ψυχιατρείο, στους ασθενείς επιδρά τολμώ να πω θεραπευτικά. Επειδή δεν είμαι θεραπευτής καλύτερα να μη μιλήσω για το θεραπευτικό μέρος, αλλά θα μιλήσω από την εμπειρία μου. Αν και δε γνωρίζω από ποια ασθένεια πάσχει ο κάθε τρόφιμος, εγώ δε χρησιμοποιώ διαφορετικές μεθόδους για το κάθε είδος ασθένειας, αλλά χρησιμοποιώ διαφορετική μέθοδο για τον κάθε ασθενή. Προσπαθώ να ανοίξω ένα παράθυρο στον ίδιο τον ασθενή έτσι ώστε να μπορεί να βγάλει από μέσα του με τη ζωγραφική αυτά που συμβαίνουν. Για αυτό άμα παρατηρήσει κανείς πίνακες ζωγραφικής από το εργαστήριο του Ψυχιατρείου θα διαπιστώσει ότι υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί πίνακες μεταξύ τους. Επίσης οι ασθενείς μου δεν με έχουν δει ποτέ να ζωγραφίζω, γιατί δε θέλω να τους επηρεάζω με τη δικιά μου δουλειά και ελάχιστα βλέπουν πίνακες δικούς μου.

Ποιο πιστεύετε ότι είναι το μέλλον της ζωγραφικής στη Θεσσαλονίκη; 

Από την εποχή της δημιουργίας της σχολής καλών τεχνών στη Θεσσαλονίκη άρχισε μία μεγάλη πορεία νέων που ασχολήθηκε με τη ζωγραφική, με τελική κατάληξη όμως να γίνονται δάσκαλοι ζωγραφικής στο σχολείο. Η καθαρόαιμη ζωγραφική, δηλαδή το να ζωγραφίζεις και να πουλάς πίνακες και να ζεις από αυτά παραμένει ένα θαύμα. Δεν υπάρχουν τέτοιοι ζωγράφοι στη Θεσσαλονίκη, ζήτημα να είμαστε 5 ασχέτου ηλικίας, οι οποίοι να ζουν μόνο από τη ζωγραφική. Αυτά δε συνέβαινε παλιά, δηλαδή στις δεκαετίες του ‘60 και του ‘70 η Θεσσαλονίκη έσφυζε από ζωγράφους. Σήμερα πολύ λίγα ατελιέ υπάρχουνε, η ζωγραφική παραμένει σαν επάγγελμα κάτι πάρα πολύ δύσκολο. Πιστεύω θα ανακάμψει κάποια στιγμή, γιατί υπάρχει πολύ βαθιά μέσα στον άνθρωπο. Επίσης η ζωγραφική πλέον δεν είναι μόνο δισδιάστατη.

Γίνονται performances, παραστάσεις χώρου και άλλα, τα οποία επίσης είναι ξενόφερτα. Στο εξωτερικό υπάρχουν διαφορετικές αναγκαιότητες, διαφορετικά ξεκίνησε η ζωγραφική. Εμείς δε γνωρίσαμε τις επαναστάσεις της τέχνης που γνώρισε η Ευρώπη. Στην Ελλάδα δε γίνανε επαναστάσεις ζωγραφικής και φυσικά στη Θεσσαλονίκη δε γίνανε.

Για να ακολουθήσεις τα παγκόσμια ρεύματα πρέπει να είσαι εκτός Θεσσαλονίκης, εκτός Ελλάδας. Οποιοιδήποτε ζωγράφοι γίναν γνωστοί έξω ήταν εκτός Ελλάδας. Για να μπορείς να είσαι δίπλα στα νέα ρεύματα πρέπει να βρίσκεσαι εκεί που βράζει η τέχνη. Δυστυχώς πολύ λίγοι έχουν μείνει στον χώρο της τέχνης.

Η ζωγραφική άμα δεν είναι επάγγελμα δεν μπορεί να είναι ζωγραφική. Θα είναι απλά μια ενασχόληση. Πρέπει να υπάρχει ένα ατελιέ.

Οι περισσότεροι τώρα ζωγραφίζουν στο σπίτι, αλλά δεν είναι το ίδιο πράγμα. Ζωγραφική – στην Ευρώπη και στην Αμερική – είναι να ξυπνάς το πρωί, να πηγαίνεις στο ατελιέ, να έχεις διαβάσει ένα βιβλίο, να έχεις ακούσει τη μουσική σου, να πας έναν περίπατο, να σκεφτείς κάποια πράγματα, να κοιτάξεις ένα έργο χθεσινό, θα συνεχίσεις να δουλεύεις, θα πας σε κάποια άλλη γκαλερί. Αυτή είναι η καθημερινότητα του ζωγράφου.

Αν δεν υπάρχει αυτή και ζωγραφίζεις μια φορά τη βδομάδα όταν βρεις χρόνο, είναι σα να παίζεις πιάνο και να ασχολείσαι μια φορά τη βδομάδα. Δε μπορείς έτσι όμως να γίνεις πιανίστας. Για τον ζωγράφο η τέχνη του δεν είναι θεραπευτική, αγωνίζεται με τις ίδιες του τις ιδέες.

Τι να περιμένουμε από εσάς στο προσεχές μέλλον;

Ετοιμάζω ένα έργο για το ατύχημα των τραίνων. Σπανίως κάνω έργα προμελετημένα, το θέμα συνήθως προκύπτει στη διάρκεια της ζωγραφικής μου. Αλλά αυτή τη φορά έχω κάνει κάποια σχέδια με σκοπό το έργο να εκτεθεί τον Ιούνιο σε μία ομαδική έκθεση του Συλλόγου Εικαστικών Τεχνών Βορείου Ελλάδος στη Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης. Παράλληλα ζωγραφίζω κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό το έργο. Ζωγραφίζω ξανθιές. Βρήκα μία φίλη μου ξανθιά, η οποία ποζάρει μοντέλο για μένα και έτσι ξεκίνησα μία σειρά με θέμα “Γυναίκες με ξανθά μαλλιά”.  

article/